Η Φωφώ προκλήθηκε να μεταφερθεί από την #beefree στην #travelbeez και να γράψει το θέμα «Όταν ένα ταξίδι γίνεται παράταση ζωής!». Το θέμα της δόθηκε από έναν άλλο αρθρογράφο. Το ποιος την προκάλεσε, θα το μάθεις στο τέλος αυτού του άρθρου! Τι λες, να της αλλάξουμε κατηγορία; Δείξε μας πατώντας ένα μελισσο-reaction μετά το άρθρο!

Μόλις είχε τελειώσει το δημοτικό ο Φίλιππος, όταν χρειάστηκε να φύγει από το χωριό του και να πάει σε μια άλλη πόλη για να βγάλει το γυμνάσιο και να μπορέσει αργότερα να εργαστεί. Ήταν μόλις στην τρυφερή ηλικία των δεκατριών όταν θα έμπαινε στη διαδικασία του απογαλακτισμού, ενώ ταυτόχρονα θα έμπαινε και στο ζενίθ της εφηβείας του.

Η ανέχεια και η φτώχεια οδηγούσαν τώρα ένα Φίλιππο όπως και πολλούς άλλους, να ωριμάσουν απότομα και να σκληρύνουν για να επιβιώσουν, με όλους τους κινδύνους που εγκυμονούσε μια μαθητική μετανάστευση που εν έτει 2020 φαντάζει ως σενάριο παλιάς ελληνικής ταινίας.

Σήμερα, εμείς οι τυχεροί που γεννηθήκαμε σε χώρες εν ειρήνη περιμένουμε πώς και πώς να σπουδάσουμε στην επαρχία για να ζήσουμε τη φοιτητική ζωή ή ακόμα και το να φύγουμε στο εξωτερικό με την ελπίδα των καλύτερων προοπτικών.

Υπάρχει όμως μια γενιά, πιθανόν αυτή των γονιών μας, που αναγκάστηκαν να το κάνουν στην απαρχή της τρυφερής τους εφηβείας. Να ζουν με λιγοστά, με πράγματα που έφταναν από το χωριό όταν μπορούσαν να φτάσουν και με τους ηλιοκαμένους γονείς να τους επισκέπτονται μία ή δύο φορές το μήνα, αν όχι πιο σπάνια.

Μικρά παιδιά που αναγκάστηκαν να ενηλικιωθούν για να επιβιώσουν. Να μαγειρέψουν για να φάνε, να πλύνουν τα ρούχα τους, να καθαρίσουν το σπίτι τους, να διαβάσουν, να κοιμηθούν μόνα τους το βράδυ, χωρίς την ασφάλεια του γονιού στο διπλανό δωμάτιο και να επιβιώσουν από τον έξω κόσμο που κάθε άλλο παρά στον έλεγχό τους είναι. Από το φόβο του κεραυνού τη νύχτα, το κρύωμα που δεν ξέρει να αντιμετωπίσει έως την πιθανή ανθρώπινη απειλή. Και όλο αυτό σε μια μπόμπα εφηβικών ορμονών.

Το σκέφτομαι και μόνο θαυμασμό μπορώ να έχω προς αυτούς τους ανθρώπους που παρά τις συνθήκες αυτές, κατάφεραν να απογαλακτιστούν, να ενηλικιωθούν, να σπουδάσουν, να εργαστούν, να κάνουν οικογένεια και να συνεχίσουν την πορεία τους.

Η πιο σημαντική παρακαταθήκη που αφήνει αυτή η γενιά, είναι αυτό ακριβώς ότι παρά τις όποιες αντιξοότητες, συνέχισε να προχωράει.

Δεν μπορώ, παρά μόνο να φανταστώ, το αν υπήρξαν στιγμές φόβου, άγχους και ανασφάλειας. Θαυμάζω όμως την πορεία του ανθρώπου που παρά τις συνθήκες αυτές, προχωράει και ας μην ξέρει ακριβώς πού πηγαίνει και πού βρίσκεται, αλλά προχωράει..

Υπάρχει και μια σύγχρονη γενιά που πορεύεται αναζητώντας το καλύτερο μέλλον και έχει αφετηρία περιβάλλοντα πιο εχθρικά. Αυτή η δεύτερη, αναγκάζεται να αφήσει πίσω σπίτι, οικογένεια, πατρίδα και ό,τι είχε για γνώριμο έως σήμερα με κίνδυνο να μην επιστρέψει ποτέ.

Είναι ένα ταξίδι με αμφίβολη επιστροφή, ένα ταξίδι ζωής, που συνεχώς φτάνεις σε διάφορους προορισμούς και έρχεσαι αντιμέτωπος με την αλήθεια ότι μόνο με την κίνηση φτάνεις στο στόχο και μόνη βαλίτσα είναι ο ίδιος ο εαυτός.

Με αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος προχωράει και η ζωή παίρνει παράταση.

Λίγο ακόμα, λίγο ακόμα, λίγο ακόμα…

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: nrc.no