Και ξάφνου σε συνάντησα! Και μου άλλαξες τη ζωή. Έφερες τα πάνω κάτω και δεν ξέρω τι να κάνω.

Είναι αυτές οι συναντήσεις μοιραίες ή και όχι και ξέρεις ότι με το που θα γίνουν, δε θα είσαι πλέον ο ίδιος άνθρωπος. Σε γνώρισα τυχαία ή μάλλον και όχι τόσο τυχαία. Ήμασταν μέσα σε κοινή παρέα, ή μισό να το φτιάξω ακόμα καλύτερα, ήμασταν στον ίδιο επαγγελματικό χώρο. Με κοίταξες. Σε κοίταξα. Και από τότε έχουμε και οι δύο μπλεξίματα.

Θέλαμε δε θέλαμε, μιλήσαμε. Εσύ τότε πολύ ντροπαλός, από την άλλη εγώ φουλ κοινωνική. Προσπάθησα να σε πλησιάσω. Ευτυχώς είχαμε κοινά πράγματα να συζητήσουμε, περί δουλειάς, οπότε σιγά σιγά μιλάγαμε όλο και περισσότερο. Βρίσκοντας πρόφαση εγώ κάθε ώρα και στιγμή, προσπαθούσα να μιλάγαμε. Οι ώρες αυξανόντουσαν, ανταλλάξαμε social, ώσπου καταλήξαμε να μιλάμε πρωί βράδυ χωρίς σταματημό. Εννοείται όχι μόνο για τη δουλειά. Για την ακρίβεια δε μιλάγαμε σχεδόν καθόλου για τη δουλεία. Άρχισες να μου ανοίγεσαι περισσότερο, να μου λες δικά σου προβλήματα και σκέψεις. Νοιαζόσουν για εμένα. Μου έδινες τη προσοχή που δεν είχα λάβει εδώ και πολύ καιρό.

Ώσπου σιγουρεύτηκα ότι μου άρεσες! Δεν ήξερα τι να κάνω και τι να πω. Φοβόμουν μην το καταλάβεις και αγχωθείς. Ήμασταν και οι δύο σε περίεργη φάση της ζωής μας. Εσύ προσπαθούσες να ξεκινήσεις τα πρώτα επαγγελματικά σου βήματα, εγώ προσπαθώντας να κάνω πράγματα για να βελτιώσω την εργασιακή θέση μου και οι δύο με περίεργο χρόνο και πρόγραμμα.

Πάντα βρίσκαμε το χρόνο, όμως, να μιλάμε και να συναντιόμασταν. Όσα ωραία τα λέγαμε από μακριά, ακόμα καλύτερα τα λέγαμε από κοντά. Με θαύμαζες, ήσουν πάντα ευγενικός, μα πάνω από όλα ειλικρινής. Με στήριζες σε ότι και αν αποφάσιζα.

Έφτασε η στιγμή που ξεχείλισε το ποτήρι, δε γινόταν να περιμένω άλλο και να βράζω στο ζουμί μου. Αποφάσισα να σου μιλήσω. Να κάνω την πρώτη κίνηση! Ναι, εγώ γυναίκα να κάνω τη πρώτη κίνηση… Σου μίλησα! Όχι από κοντά γιατί φοβόμουν, αλλά με μηνύματα. Σου έγραψα ότι νιώθω… ότι με κάνεις εσύ να νιώθω… Δεν ήσουν εσύ σίγουρος το τι ένιωθες, δεν ήξερες τι ήθελες, ένιωσες μια πίεση, φόβο ή κάτι πρωτόγνωρο…

pexels.com

Άρχιζες να με αποφεύγεις… Ναι αυτό φοβόμουν, ότι θα σε έχανα, όμως δεν είχα άλλη επιλογή. Έπρεπε να ξεκαθάριζα τη θέση μου και να ήμουν καλά με τη συνείδησή μου. Εν τέλη, με βοήθησες να σε ξεπεράσω πέφτοντας στα μάτια μου κατακόρυφα. Συμπεριφερόσουν και έκανες πράγματα που ήξερα ότι δεν ήσουν εσύ, αλλά κάποιος άλλος που φοβήθηκε να νιώσει… Ξέρω ότι είσαι καλός άνθρωπος, αλλά δε σε θέλω και δε σε χρειάζομαι άλλο πλέον στη ζωή μου. Και έτσι ξαφνικά εξαφανίστηκες…! Πλέον είμαστε δυο άγνωστοι, που γνωριζόμαστε πολύ καλά. Βοήθησε και η δουλειά που άλλαξα και πλέον δεν είμαστε σε κοινό χώρο για να βλεπόμαστε καθημερινά.

Φαντάζει απίστευτο, αλλά όπως ξαφνικά σε γνώρισα έτσι και σε έχασα…

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: pexels.com