Πρόσφατη ιστορία, λίγο πριν την 28^η Οκτωβρίου.

Αποφασίζει λοιπόν η σχολή κατάληψη 2 ημερών. Αποφασίζουμε και εμείς μονοήμερη εκδρομούλα. Και επειδή είμαστε ως γνωστόν εναλλακτικοί τύποι (νοτ), επιλέξαμε να επισκεφτούμε ένα αγρόκτημα για να κάνουμε ιππασία – να προσπαθήσουμε τουλάχιστον.

Παίρνουμε λοιπόν την προηγούμενη μέρα τηλέφωνο στο νούμερο που βρήκαμε στο Google, για να μας ενημερώσουν για το πως θα φτάναμε εκεί.

Έτσι και έγινε. Ξεκινάμε λοιπόν το επόμενο πρωί με το ΚΤΕΛ, χωρίς βέβαια να ξέρουμε ακριβώς που και πως θα πάμε. Φτάνουμε λοιπόν στην στάση που μας είχαν υποδείξει λίγο πριν τις 11 το πρωί. Να σημειώσω πως μόνο εμείς κατεβήκαμε εκεί και όλοι μας κοιτούσαν περίεργα. Ήμασταν μόνες σε ένα αυτοκινητόδρομο στη μέση του πουθενά. Κάπου ανάμεσα στις Σέρρες και τη Θεσσαλονίκη.

Περνούσαν δίπλα μας αυτοκίνητα με τεράστια ταχύτητα και όλοι μας κόρναραν. Λογικό μου φαίνεται εξάλλου, δεν βλέπεις και συχνά τρεις τρελές να κάθονται στα κιγκλιδώματα του highway.

Τελοσπάντων, ευτυχώς πρόλαβε να έρθει κάποιος να μας μαζέψει πριν εμφανιστεί κανένας λύκος και μας κατασπαράξει. Εμφανίζεται που λέτε ένα άσπρο αυτοκίνητο που έμοιαζε με τζιπ. Διθέσιο βέβαια με ένα μικρό καπό στο οποίο αναγκαστήκαμε να καθίσουμε, αφού πρώτα ο «οδηγός» μας φρόντισε να μετακινήσει λιγάκι τα όσα είχε πεταμένα. Σε αυτό το σημείο να πω ότι ο κύριος αυτός δεν ήταν ένας συνηθισμένος τύπος που θα συναντούσες στην καθημερινότητά σου, ή τουλάχιστον δεν φαινόταν έτσι. Φορούσε ένα ανοιχτόχρωμο τζιν με σκισίματα, μια λευκή – μεταξύ μας αρκετά  ταλαιπωρημένη – μπλούζα, καφέ μποτάκια και το αποκορύφωμα, στο κεφάλι φορούσε κάτι σαν μπαντάνα – σκούφο στους 23 περίπου βαθμούς Κελσίου.

Αφού εμείς επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητο χωρίς βέβαια να είμαστε και σίγουρες για το αν μπήκαμε στο σωστό αμάξι μιας και απλά μας ρώτησε αν είμαστε για το χωριό, ξεκινήσαμε λίγο να αγχωνόμαστε αφού ο τύπος δεν είχε ιδέα για την περιοχή. Στις πλείστες ερωτήσεις που του κάναμε για να νιώσουμε και εμείς πιο άνετα, δεν ήξερε να μας απαντήσει. Που να ξέραμε και εμείς ότι ο άνθρωπος είχε μόνο 2 μήνες που μετακομίσε εκεί.

Φτάνουμε λοιπόν μετά από 15 λεπτά – που έμοιαζαν με 1 ώρα τουλάχιστον – στο αγρόκτημα. Και εκεί ξεκινάει το πολύ άγχος. Μας υποδέχεται ο ιδιοκτήτης. Και αυτός βγαλμένος από ταινίες θρίλερ, ντυμένος κάπως αλλόκοτα, φαλακρός, με μία μακριά λευκή γενειάδα. Σαν ένας συνδυασμός του Αγίου Βασίλη με καουμπόι.

 Να σημειώσουμε ότι πρόκειται για μια συνηθισμένη Τετάρτη και όπως θα ήταν αναμενόμενο ο κόσμος θα ήταν στις δουλειές του. Δεν είναι όλοι «αθκιασεροί» σαν εμάς. Καθίσαμε λοιπόν εμείς και αυτός άρχισε να μας μιλάει, και να λέει τα δικά του περίεργα. Ξεκίνησε λοιπόν να μας κάνει ερωτήσεις χωρίς να ξέρουμε που το πάει. Ερωτήσεις που μας δημιουργούσαν αμηχανία και μας έφερναν σε δύσκολη θέση. Για παράδειγμα: «Πώς θα σας φαινόταν αν σας χάιδευα;» ή «Πώς θα σας φαινόταν αν σας ζητούσα να κάνουμε έρωτα;». Σε κάποια φάση ξεκινήσαμε να φρικάρουμε και να σκεφτόμαστε διάφορα. Ήμασταν μόνες μας σε ένα αγρόκτημα, στην άκρη ενός ορεινού χωριού, μαζί με δύο περίεργους τύπους, μερικά άλογα, άλλα ζώα και ένα φίδι. Και να φωνάζαμε δεν θα μας άκουγαν. Και να τρέχαμε θα μας έβρισκαν. Πραγματικά αυτά σκεφτόμασταν κατά τη διάρκεια αυτής της κουβέντας που δεν ξέραμε που θα κατέληγε.

Και αφού μάλλον σας άγχωσα λιγάκι να σας πω κάπου εδώ ότι ο άνθρωπος δεν είχε την πρόθεση να μας πειράξει. Απλά ήθελε να μας εντάξει στην ψυχοσύνθεση των αλόγων. Με τον δικό του τρόπο βέβαια, για τον οποίο θα ήθελα κάποιος να με είχε προετοιμάσει. Σιγά σιγά χαλαρώναμε και  αντιλαμβανόμασταν ότι δεν υπήρχε λόγος να φοβόμαστε. Ξεκινήσαμε να απολαμβάνουμε λοιπόν την εμπειρία!

Αφού ταΐσαμε τα πόνι και τα άλογα, έφτασε η ώρα να ιππεύσουμε. Αν και λίγο τρομακτικό στην αρχή μέχρι να μάθουμε να «ελέγχουμε» το άλογο, ήταν μία υπέροχη εμπειρία! Κάναμε μία βόλτα στο βουνό και πραγματικά δεν θέλαμε να τελειώσει. Τα άλογα είναι πολύ φιλικά και ήρεμα ζώα.

Εκτός αυτού, ξεπέρασα ένα ακόμα όριο για μένα. Κατάφερα να αγγίξω ένα φίδι. Και όχι ένα απλό φίδι. Έναν κίτρινο πύθωνα! Όσοι με ξέρουν δεν με πίστευαν μέχρι να δουν τις φωτογραφίες αφού με τα φίδια με πιάνει υστερία. Και όλα αυτά τα έκανα γιατί ο περίεργος αυτός κύριος με έκανε να αισθανθώ εντελώς άνετα και ασφαλής!

Μια τέλεια εμπειρία, κάτι που σίγουρα θέλω να ξανακάνω, αν και στην αρχή πέθανα από το άγχος. Το δικό μου συμπέρασμα, είναι πως δεν πρέπει να επιτρέπεις στο φόβο να σε κρατάει πίσω από το να δοκιμάζεις καινούργια πράγματα. Επίσης, δεν είναι όλα και όλοι αυτό που φαίνεται ή αυτό που σου δημιουργείται η εντύπωση ότι είναι!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com