Αγκαλιάζοντας εσένα, όλα ηρεμούν, οι φουρτούνες καταλαγιάζουν. Όπως όταν μπαίνει σιγά σιγά το καλοκαίρι και παύουν οι άνεμοι να φυσούν και η θάλασσα έχει μια ήρεμη μορφή και αγκαλιάζει την αμμουδιά με τόση πραότητα. Κάπως έτσι λειτουργεί και η αγκαλιά σου για τον δικό μου συναισθηματικό κόσμο.

Όσο μακρυά και να είσαι όπως λένε και οι Μέλισσες..

«Περιμένω να ‘ρθεις να με βρεις
Πάντα αργείς, μα ξέρω θα φανείς
Κι αν χειμώνες μόνος πέρασα
Ούτε μέρα δε σε ξέχασα»

Και δεν σε ξέχασα γιατί ήσουν το φαρμακό μου. Θυμάμαι να πηγαίνουν όλα στράφι και δεν με ένοιαζε επειδή ήξερα πώς θα σε δω και όλα θα έφτιαχναν, γιατί η αγκαλιά σου ήταν το γιατρικό μου. Το πιο καθοριστικό για εμένα ήταν ναι μεν η αγκαλιά σου αλλά σε συνδυσμό με την μυρωδιά σου, δεν εννοώ το άρωμα σου αλλά το δέρμα σου.

Με αυτό σαν δεδομένο καταλαβαίνεις ότι ποτέ, κανείς δεν κατάφερε να αντικαταστήσει αυτό το κενό της αγκαλιάς, το φάρμακο της δικής σου αγκαλιάς.

Η μικρή λεπτομέρεια της δική σου μοναδικής μυρωδιάς, ανέκαθεν το καθιστούσε ακόμα πιο δύσκολο. Ίσως επειδή δεν ήθελα εγώ, ίσως όμως πάλι γιατί κανένας δεν ταίριαξε μαζί μου όσο εσύ, γιατί με κανένα δεν ένιωσα να κλείνει το κενό, γιατί κανένας δεν είχε το σωστό σχήμα για να ταιριάξει στο δικό μου πάζλ. Σε καμιά αγκαλιά δεν κούμπωσα όπως στη δικιά σου, τόσο τέλεια. Από τότε που ξεκουμπώσαμε πονάω.

Βλέπεις όλοι είχαν το τρομερό ελάττωμα να μην είναι εσύ.

Να μην έχουν τη μυρωδιά, το βλέμμα και την αγκαλιά σου. Και είναι τόσο άδικο να μην μπορώ να δώσω μια σωστή ευκαιρία σε ένα άνθρωπο, εννοείται όμως ότι δεν ρίχνω τις ευθύνες σε εσένα, δεν φταίς σε κάτι εσύ. Το θέμα είναι πώς ακόμα περιμένω να έρθεις να με αγκαλιάσεις να περάσουν όλα, όπως έκανες τότε. Να πάνε ανεπιστρεπτί οι χειμώνες μου, που πέρασα μακρυά σου μια για πάντα. Ναρθείς ξανά να ηρεμήσει το είναι μου. Ίσως όλο αυτό να ακούγεται πολύ εγωιστικό αλλά ξέρω σίγουρα πώς και εσύ μέσα στη δική μου αγκαλιά ηρεμούσες.. ίσως όχι όσο εγώ, αλλά ηρεμούσες. Έλα ξανά να αγκαλιαστούμε και αν μπορείς, μετά φύγε πάλι.

Να σε δω κάπου τυχαία, να σου δώσω μια αγκαλιά, απ’ αυτές τις όλο νόημα που δίναμε. Όπου τα κορμιά μας γίνονταν ένα, όπου η μυρωδιά του ενός λειτουργούσε σαν ηρεμιστικό για τον άλλον.

Γιατί κάθε φορά που με αγκάλιαζες όλα έμοιαζαν πιο όμορφα και πιο εύκολα. Δεν λένε τυχαία ότι το πιο δυνατό ναρκωτικό στο οποίο μπορεί να εθιστεί ένας άνθρωπος.. είναι ένας άλλος άνθρωπος. Ε λοιπόν εσύ θα είσαι το δικό μου ναρκωτικό, από το οποίο ίσως να μην απεξαρτητοποιηθώ ποτέ.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com