Οι ζωές των άλλων, πάντα θα είναι καλύτερες! (;)

Θα χρειαστούν ώρες να αναλύσουμε το ανικανοποίητο που νιώθει ο άνθρωπος. Γι’ αυτό ας αρκεστούμε στο να αναλύσουμε το ανικανοποίητο που νιώθεις εσύ. Και πώς αυτό αποδεικνύεται; Θα σου δώσω για παράδειγμα τις άπειρες ώρες που σπαταλάς στο ίνσταγκραμ, για να κοιτάζεις τις ζωές των άλλων. Συχνά επιστρατεύεις και ύπουλες τεχνικές για να μάθεις που τους έχει πάει η ζωή, αν έχουν παντρευτεί, αν έχουν πλουσιέψει, αν έχουν διαπρέψει, αν έχουν κάνει παιδιά, αν χώρισαν ή αν πάχυναν/ασχήμυναν, από τότε που’ χεις να τους δεις. Εντάξει, μην ντρέπεσαι, δεν είναι αποκλειστικά δικό σου προνόμιο το ντετεκτιβιλίκι και όλοι το κάνουμε, συνήθως όταν είμαστε σε συναισθηματική ύφεση ή όταν έχουμε υπερβολικά ελεύθερο χρόνο. Πες το έμφυτη ανάγκη, πες το «σκοτώνω τον ελεύθερο μου χρόνο», πες το ζήλια, παραδέξου το όμως, μπαίνεις πολύ συχνά σε σύγκριση με τους άλλους και συχνά απ’ αυτή τη σύγκριση βγαίνεις και ο χαμένος…

miro.medium.com/max/7008/1*FMMHt-8zPRC4fFKumo7bwA.jpeg

Για ένα Χ λόγο λοιπόν, που αρνούμαι να ανακαλύψω, όσο μεγαλώνουμε ειδικά, σπέρνουμε παντού ανταγωνιστές και δημιουργούμε μάχες με όλους και όλα. Δικάζουμε τον εαυτό μας που απέτυχε να προσαρμοστεί στο timing των άλλων, που δεν πετύχαμε εμείς όσα και οι άλλοι στο ίδιο χρονικό διάστημα. Πού η τύχη δε μας ευνόησε όσο τους άλλους που έχουν τώρα σπίτια και κότερα, κι εμείς νοικιαζόμενο μονάρι και φουσκωτό. Κι είμαστε ιδιαίτερα επικριτικοί που οι άλλοι έχουν κάνει οικογένειες και δείχνουν τόσο ευτυχισμένοι με τα παιδιά τους, ενώ εμείς την ίδια στιγμή βγάζουμε σέλφι με τις γάτες μας. Ή που εκείνοι είναι fit και έχουν hobbies, ενώ εμείς είμαστε shit και zombies. Συγκρινόμαστε λοιπόν, και όπως κι αν τα καταφέρνουμε, σ’ αυτή τη σύγκριση είμαστε σχεδόν πάντα η χαμένη υπόθεση. Σε αυτό το δρόμο της μιζέριας που χαράζουμε, όλοι είναι καλύτεροί μας.

Αν το δούμε όμως λιγάκι πιο λογικά, η ζωή δεν έχει κανόνες, ούτε υπάρχει μετρητής ευτυχίας. Απλά, πολύ απλά, δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ασχέτως αν η κοινωνία έχει αυτό το στόχο, αφού βασικό θεμέλιο της σύστασής της είναι η μαζοποίηση μας. Γι’ αυτό λοιπόν, θα χρειαστούν ίσως χρόνια για να το καταλάβεις, αλλά δεν είναι όλα στο χέρι μας, ούτε μπορούμε να «λαδώσουμε» την τύχη μας. Η τύχη, είναι ένας σημαντικός και καθόλου αμελητέος παράγοντας, που συχνά σ’ αυτή τη σύγκριση, ξεχνάμε να υπολογίσουμε. Και όσο σκληρά και να προσπαθήσουμε, αν η τύχη δε θέλει, δε θα γίνει.

Και φυσικά δεν είναι μόνο αυτό, αλλά οι ζωές μας υπόκεινται και στο ευμετάβλητο της ανθρώπινης φύσης. Με απλά λόγια, άνθρωπος είσαι, αλλάζεις συνέχεια απόψεις, κάνεις επιλογές κι αυτές επηρεάζουν και τους άλλους. Ενδεχομένως λοιπόν, μπορεί να μην είναι μόνο δικό σου θέμα, αν θα πετύχεις επαγγελματικά, αν θα βρεις καλή δουλειά, αν θα περάσεις τις Πανελλαδικές, αν θα παντρευτείς, αν θα κάνεις παιδιά, αν θα κάνεις σχέση, αν θα γίνεις αυτό που λαχταράς τέλοσπαντων, αλλά ένας συνδυασμός άλλων παραγόντων, τους οποίους πρέπει να συνυπολογίσεις. Σκέψου απλώς ότι εσύ είσαι φουλ διαβασμένος για εξετάσεις και πέφτει το γραπτό σου σε ένα φουλ κακιασμένο εξεταστή και γράφεις τα μισά απ’ ότι περίμενες. Ή ότι εσύ είσαι έτοιμος για γάμο κι εκείνος/η αποφασίζει πως φοβάται τις δεσμεύσεις! Ή ότι έχεις 1000 πτυχία, αλλά την «καλή» την παίρνει πάντα άλλος που μπαίνει απ’ το παραθυράκι! Και όσο σκληρά και να προσπαθείς να μοιάσεις στους άλλους, αυτό θα σε παίρνει πίσω και ίσως άλλοι να έχουν κιόλας δουλέψει και σκληρότερα από’ σενα για να έχουν εκείνο που αποζητάς, κι απλώς είσαι τόσο εγωιστής, ώστε να μην το βλέπεις.

m.economictimes.com/thumb/

Θα μου πεις κάποιοι ήταν τυχερότεροι ή είχαν μέσο, ή τα βρήκαν έτοιμα, ώστε όλα αυτά να τους συμβαίνουν ευκολότερα, ενώ εσύ την ίδια στιγμή πολεμάς και οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείπουν. Πώς να το κάνουμε όμως; Μέχρι κι αυτό μπορώ κάλλιστα να το συγκαταλέξω στον παράγοντα τύχη και δεν θα’ πρεπε να μας νοιάζει. Απόλυτα λογικό να μας στεναχωράει που εμείς πρέπει να παλεύουμε, ενώ στους άλλους χαρίζονται, δεν πρέπει όμως να μας παίρνει από κάτω, ούτε να αποτελεί αιτία της δυστυχίας μας.

Συχνά μάλιστα, υποθέτω πως και πολλά απ’ εκείνα που ζηλεύουμε ή αποτελούν λόγους για να γίνουμε ανταγωνιστικοί, δεν τα θέλουμε πραγματικά. Είναι λες και απλώς ψάχνουμε λόγους για να είμαστε όσο πιο δυστυχισμένοι γίνεται! Θα δούμε για παράδειγμα φωτογραφία από ενός φίλου το ταξίδι, και θα θυμηθούμε ξαφνικά πως δεν έχουμε πάει αρκετά ταξίδια στη ζωή μας και κλείνουμε άρον άρον το επόμενο. Θα δούμε ξαφνικά ένα παλιό συμμαθητή να ποζάρει με παιδιά, «ευτυχισμένος» και ξαφνικά θα χτυπήσει το πατρομητρικό μας ένστικτο, να κάνουμε κι εμείς παιδιά, ακόμη κι αν μέχρι σήμερα μας εκνεύριζαν! Θα δούμε ένα μεντογαλαζί βραστήρα να αχνοφαίνεται στο background της φωτογραφίας μίας φίλης και θα μαραζώσουμε που εμείς τόσο καιρό βράζαμε το νερό μας στο μπρίκκι, και θα πάμε να τον αγοράσουμε! Ναι μεν, αγοράζοντας πολλά απ’ αυτά νιώθουμε καλύτερα, αλλά μήπως θα είναι για λίγο; Γιατί έτσι είναι σαν να εκπληρώνουμε τις επιθυμίες των άλλων, και όχι τις δικές μας. Και υποθέτω πως κάθε νοήμων άνθρωπος, θα αντιλαμβανόταν ότι αν κάτι το ήθελε πραγματικά, δεν θα χρειαζόταν μία καραφιλτραρισμένη φωτογραφία του ίνσταγκραμ, για να του το θυμίσει.

Μάλλον είμαστε έρμαια των ζωών των άλλων ή εγκεφαλικά καλωδιωμένοι να πιστεύουμε πάντα ότι σε κάτι θα υστερούμε σε σχέση με αυτούς. Γιατί αν το σκεφτείς λίγο παραπάνω, το χαμόγελο που καρφώνεται σε κάθε φωτο του ίνσταγκραμ, είναι συχνά και ψεύτικο. Αλήθεια, είδες κάποιον απ’ αυτούς που θες να μοιάσεις να έχει έστω και μία άτυχη, στιγμή δυστυχίας, ανεβασμένη στο προφίλ του; Είναι τρελό λοιπόν να νομίζεις πως όλα είναι τέλεια και πως όλοι είναι τέλειοι, εκτός από εσένα!

emergencysupport.com.au/wp-content/uploads/2019/09/blog-post-184920454.jpg

Θα ήθελα λοιπόν να καταλήξω. Ναι, δεν είναι εύκολο να σταματήσουμε τις συγκρίσεις ή να αξιολογούμε τον εαυτό μας, με βάση τους άλλους. Θα ήταν τουλάχιστο ουτοπικό να πω κάτι τέτοιο, πρώτον γιατί ζούμε σε κοινωνία ιδιαίτερα ανταγωνιστική, αλλά και αφού η σύγκριση, αποτελεί και έναν υγιή τρόπο να εξελισσόμαστε ή να αναγνωρίζουμε τις επιτυχίες μας, άρα αν δεν την κάναμε, θα ήμασταν θεωρητικά καταδικασμένοι στην αποτυχία. Το θέμα είναι όμως πού σταματά η σύγκριση με τον καθένα, και τι ελαφρυντικά μπορούμε να δίνουμε στους εαυτούς μας, συγκρίνοντάς μας με τους άλλους. Αντί λοιπόν να μετράμε τις ζωές των άλλων για να κρίνουμε εμάς, καλύτερα να μετράμε την πρόοδό τη δική μας και το πόσο έχουμε αυτοβελτιωθεί στο πέρασμα του χρόνου. Είναι πιο δίκαιο να θέτουμε εφικτούς στόχους, που ακόμη κι αν δεν τους πραγματοποιήσουμε, να είμαστε ευγνώμονες που τους προσπαθήσαμε. Επίσης καλό θα ήταν, τέλος, να μην μας αδικούμε για όλα εκείνα που κάναμε και δεν έκαναν οι άλλοι, τα οποία μάλλον θα είναι και πολλά αλλά συχνά τα ξεχνάμε, αφού οι ζωές των άλλων είναι «πάντα» καλύτερες… Αυτά πρέπει να αποτελούν πηγές αισιοδοξίας για το μέλλον και μία ακόμη υπενθύμιση, πως όλοι είμαστε διαφορετικοί, και διαφορετικά πρέπει να χαιρόμαστε.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: https://blogs.psychcentral.com/