Πολλές φορές στην υπερπροσπάθεια μας να σώσουμε κάτι το οποίο πιστεύουμε ότι είναι «τέλειο», υπερβάλλουμε εαυτόν. Το «σύνδρομο της υπερ-εξιδανίκευσης» θα’ λεγα. Ένα κανονικό οκτάωρο, για το επάγγελμα του θύματος. Κάνουμε τα πάντα, καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια, δοκιμάζουμε διάφορους τρόπους για να «σώσουμε» καταστάσεις. Πες το μαζοχισμό, πες το ρομαντισμό, πες το ονειροπόλο αναρχισμό, όπως και να το πεις όμως τέτοια άτομα σαν κι εμάς, διαχρονικά παλεύουμε να σώσουμε τα τετελεσμένα.

Αν το πρόβλημα ονομάζεται «φίλοι»:

Ανησυχούμε να περνάνε όλοι καλά, σε σημείο που εμείς δεν περνάμε καλά, γιατί προσπαθούμε μονίμως να ικανοποιήσουμε τους άλλους. Εννοείται τις πλείστες φορές είμαστε αυτοί που θα κανονίσουν τους καφέδες, τις νυχτερινές εξόδους, τις διακοπές, τα πάρτι έκπληξη και όλα τα σχετικά. Κι όταν σταματάμε να το κάνουμε, τότε παρέες διαλύονται και περνάνε χρόνια να δούμε ο ένας τον άλλο. Πιστεύοντας λοιπόν στην αξία της φιλίας, πάντα είμαστε οι πρώτοι που θα καλέσουμε πίσω μετά από μια παρεξήγηση. Όλες τις διαφορές τις εξαγνίζουμε χάρη της φιλίας, για χάρη των φίλων ξεχνάμε ακόμη και τα πιο σοβαρά ελαττώματά τους: τουτέστιν αναισθησία, συμφέρον, ψέμα, τσιγγουνιά, ζήλια, ασυνέπεια, πονηριά.

Αν το πρόβλημα λέγεται «δουλειά»:

Εμείς της κατηγορίας αυτής πασχίζουμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Αγχωνόμαστε, κουραζόμαστε, τρώμε απ’ τον ελεύθερο μας χρόνο. Ώρες, μέρες, χρόνια πάνε κι έρχονται χωρίς εμείς να εξελισσόμαστε. Νιώθουμε να πνιγόμαστε που ΔΕΝ κάνουμε εκείνα μας αρέσουν. Απογοητεύσεις πολλές, γενναιόδωροι συμβιβασμοί των θέλω μας… για τους άλλους. Ακόμη κι αν ξέρουμε πως το έργο που ξεκινάμε είναι βουνό που πρέπει ν’ ανέβουμε και εμείς είμαστε παράλυτοι, σφίγγουμε τα δόντια και το παλεύουμε!

Αν το πρόβλημα λέγεται «έρωτας»:

Εκεί τα πράγματα είναι σαφώς πιο δύσκολα. Γιατί ως επαγγελματίες θύματα ξεχνάμε τα ίδια μας τα θέλω, για να σώσουμε μια σχέση. Συμβιβαζόμαστε με εκείνα που τους αρέσουν ακόμη κι αν πραγματικά τα μισούμε, γελάμε με τα άνοστα αστεία τους, βγαίνουμε με τους ανούσιους φίλους τους,  τρώμε φαγητά που αρέσουν περισσότερο σε εκείνους και βλέπουμε σάχλες στην τηλεόραση για να δείξουμε (;) και έμπρακτα την αγάπη μας. Ένας αγώνας ανάμεσα στα «ΟΧΙ» και στα «ΝΑΙ». Ενώ εμείς διψάμε για τα «ΟΧΙ», αναγκαζόμαστε να λέμε ναι, να υποκύπτουμε για χάρη της αγάπης, της σχέσης, του έρωτα (;).

Στην υπερπροσπάθειά μας να περνάνε όλοι καλά, να είναι χαρούμενοι και να μας αγαπούν, δεν αγαπάμε εμείς τον εαυτό μας. Το δικό μας ατροφικό «εγώ» που το βλέπουμε συνέχεια στον καθρέφτη μίζερο και θλιμμένο. Σαν εκείνο το διαβολάκι που προσπαθεί συνέχεια να μας πει την αλήθεια και εμείς το βάζουμε στο mute. Και τι κερδίζουμε; Απλώς περιστρεφόμαστε γύρω από το ψέμα. Κατ’ ακρίβεια συναναστρεφόμαστε με το ίδιο το ψέμα.

Φτάνει λοιπόν εκείνη η στιγμή που η φούσκα σπάει, που δεν μπορούμε πια να παλεύουμε για όλους και για όλα. Που δεν μπορούμε πια να αρνιόμαστε τα θέλω μας και να σκύβουμε το κεφάλι στους συμβιβασμούς. Που ο εγωισμός και η αξιοπρέπεια κάνουν κόμμα για να μας ξυπνήσουν, να μας κάνουν να δούμε καθαρά. Διαπερνώντας λοιπόν εκείνη τη λεπτή γραμμή, αλλάζουν όλα. Προηγείται μια ατομική έκρηξη, ένα τελικό ξεσκαρτάρισμα και όλα γίνονται πιο φωτεινά! Γιατί πια, παραμένουν λίγοι και καλοί, αυτοί που βλέπουν τις σχέσεις ως «δούναι και λαβείν» και όχι ως δεδομένη σύμβαση.

Και τότε, μαθαίνουμε και τον ίδιο τον εαυτό μας και περνάμε πραγματικά καλά, γιατί υποκύπτουμε στα δικά μας θέλω πια και όχι στα δικά των άλλων.

 Συμπεράσματα:

Διαχρονικά, οι επαγγελματίες θύματα θα καταλήγουμε σ’ αυτό το συμπέρασμα: πως εν τέλει ό,τι αξίζει πραγματικά, αυτό θα σωθεί. Και θα σώζεται ες αεί. Είτε αυτό λέγεται έρωτας, είτε λέγεται φιλία, είτε οποιαδήποτε άλλη κοινωνική σχέση συνάπτουμε.

Το να εξιδανικεύουμε τις καταστάσεις και να δημιουργούμε μια πλασματική εικόνα, μόνο κακό μας κάνει. Ναι, όταν έρθει εκείνη η στιγμή που πέφτουμε απ’ το «ροζ» (;) συννεφάκι, ίσως είναι καλύτερα τα πράγματα. Γιατί πλέον, βλέπουμε καθαρά. Και η παλέτα των χρωμάτων είναι μεγαλύτερη και υπάρχουν και άλλα χρώματα, εξίσου ωραία, που τόσα χρόνια δεν τολμήσαμε να δούμε.

Βέβαια, μια τέτοια πτώση μας συνθλίβει, αλλά μήπως είναι κι αυτή μέρος της ζωής; Έτσι, για να μη βαριόμαστε. Μήπως οι «σκοτεινές μέρες» υπάρχουν ειδικά για να φαίνονται οι φωτεινές πιο φωτεινές και να αποκτούν μεγαλύτερη αξία; Μάλλον.

Ό,τι δε λύνεται λοιπόν, κόβεται. Και ό,τι αξίζει, πάντα θα σώζεται και πάντα θα βρίσκει τον τρόπο του να επιστρέφει πάλι, ακόμη και σε δύσκολες συνθήκες. Το σύμπαν θα συνωμοτεί και θα το σώζει απ’ το χείλος του γκρεμού. Γι’ αυτό και εμείς ας μην αλλοιωνόμαστε, ας μην αναλωνόμαστε γιατί οι υπόλοιποι δεν…

Να δούμε τη ζωή αλλιώς. Να πάψουμε να «σκοτώνουμε» τον εαυτό μας. Μακριά βέβαια και όσοι τοξικοί μας στέρησαν τη ψυχική γαλήνη τόσα χρόνια. Μακριά… «Εγώ» ας γίνω ξανά «εγώ». Να ξαναγίνουμε.