Κοιτάω κάτω, αυτή είναι η στιγμή μου, λέω.

Ανάβω το καπνογόνο, μυρίζει όμορφα. Δε ξέρω καν τι έχει μέσα, δεν ξέρω πως φτιάχνεται, μα ούτε και με νοιάζει. Είμαι στο γήπεδο. Έτσι ξέρω να υποστηρίζω την ομάδα μου. Εξάλλου η ομάδα για εμάς είναι «θρησκεία».

Το ανάβω. Νιώθω ωραία. Είναι εντυπωσιακό. Τι κι αν η ατμόσφαιρα γεμίζει χημικά; Χοροπηδάω στην κερκίδα και φωνάζω συνθήματα. Συνθήματα εμποτισμένα από βρισιές για τους παίκτες, τους διαιτητές και προπάντων τις οικογένειες τους.

Δεν με αντιπροσωπεύει μα δεν το σκέφτομαι καν, εγώ απλώς πανηγυρίζω. Άλλωστε το κάνω για «καλό». Υποστηρίζω την ομάδα μου

Μέσα στην βαβούρα νιώθω όμορφα. Είναι ένα χάος. Βγάζω από μέσα μου το μίσος και την έχθρα. Φωνάζω, βρίζω, ξεσηκώνομαι. Νιώθω ωραία. Νιώθω δυνατός, νιώθω σπουδαίος.

Όταν τελειώσει ο αγώνας θα δείρουμε. Αυτή τη φορά έχουμε ραντεβού. Ραντεβού θανάτου.

Υπάρχει σχέδιο. Είμαστε οργανωμένοι. Θα κλέψουμε τον αντίπαλο. Θα πάρουμε κασκόλ, σημαίες, πανό, οτιδήποτε. Θα τα κατάσχουμε και θα κοσμούμε τη θύρα μας. Έτσι είναι η απόδειξη της ήττας του αντιπάλου. Έτσι ξεφτιλίζουμε τον εχθρό!

….

Έφτασε η ώρα. Φοράω μια κουκούλα. Νιώθω ωραία μέσα της. Νιώθω ωραία επειδή δεν φαίνομαι, δεν γνωρίζουν ποιος είμαι. Ούτε και εγώ ξέρω ποιος είμαι. Ούτε και τι κάνω.

images.squarespace-cdn.com

Πέφτουμε πάνω στους αντιπάλους, κλωτσάω, χτυπάω, πετάω αντικείμενα. Έχουμε φέρει μαζί μας ρόπαλα, μαχαίρια, βεγγαλικά. Είμαστε οργανωμένοι, είμαστε σπουδαίοι.

Μου αρέσει να χτυπάω, να φωνάζω, να βρίζω. Εξοντώνομαι. Τους δείχνω τι είμαι ικανός να κάνω. Μου αρέσει να με φοβούνται. Εγώ δεν τους φοβάμαι, δε φοβάμαι τίποτα.

Μόνο το χάος, όχι αυτό στο γήπεδο. Αυτό το λατρεύω. Φοβάμαι το χάος μέσα μου, αυτό που με καταβάλλει κάποια βράδυα. Με πνίγει, και νιώθω μόνος.

…

Κάτι έγινε και τρέχουν όλοι. Δεν ξέρω που πάνε. Που είναι οι φίλοι μου;

Ήρθε η αστυνομία, μάζεψαν κάποιους. Τρέχω να φύγω. Μέσα στην βαβούρα, στη φωτιά, στα καπνογόνα. Σκοντάφτω και πέφτω. Μα που είναι οι φίλοι μου;

Με χτυπάνε, βογκάω, πονάω, φωνάζω, μα δεν με αφήνουν. Με χτυπάνε με μανία. Ματώνω. Μα που είναι οι ‘’φίλοι’’ μου;

…

…

alithia.com.cy

Ξυπνάω. Όλα είναι άσπρα. Φοράω μπλε ρούχο.

Είμαι στο νοσοκομείο. Το σώμα μου πονάει, είναι πληγωμένο, χτυπημένο. Προσπαθώ να μετακηνηθώ, πονάω.

Μα που είναι οι φίλοι μου;

Δίπλα μου είναι η μητέρα μου. Τα μάτια της είναι βουρκωμένα. Έκλαιγε όλο το βράδυ. Δεν κοιμήθηκε. Ποτέ δεν κοιμάται άμα είμαι στο γήπεδο. Ξέρει που έχω μπλέξει μα δεν θέλει να το πιστέψει.

Είναι πάλι εδώ. Μου είπε να μην πήγαινα στο γήπεδο μα είχα πάει. Με περίμενε όπως κάθε φορά να επιστρέψω. Αυτή τη φορά νόμιζε πως δε θα επέστρεφα ποτέ.

Την έχω πληγώσει χιλιάδες φορές. Μα είναι ακόμα εδώ, είναι δίπλα μου. Μου κρατάει το χέρι και κλαίει. «Μάνα μην κλαις»… Της μιλάω, μα δεν απαντά. Δεν με ακούει…

Μα που είναι οι φίλοι μου;

Έχουν πάει σπίτι. Κοιμούνται. Αύριο στο γήπεδο θα είναι και πάλι εκεί. Φανατισμένοι.

Αυτή τη φορά θα λείπει ένας…..

newsbeast.gr

Ο Χουλιγκανισμός δεν γεννιέται στα γήπεδα αλλά στις γειτονιές. Μέσα από ένα ανελέητο μίσος που ονόμασαν πάθος. Εικόνες που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, νέα που δεν θα έπρεπε να μαθαίναμε, στιγμές που δεν θα έπρεπε να θυμόμαστε, επειδή απλά δεν θα έπρεπε να υπάρχουν! Κι εγώ, κι εσύ, και όλοι όσοι έχουν αγαπήσει ένα άθλημα, ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να μπορούμε να παρακολουθούμε τις ομάδες μας στα γήπεδα χωρίς βία, χωρίς φόβο, χωρίς χουλιγκανισμό!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου:stock.adobe.com