Στις ελληνόφωνες χώρες μας, δηλαδή την Ελλάδα και την Κύπρο, ρίχνοντας μια ματιά περπατώντας στο δρόμο, θα δεις γατιά αδέσποτα να τρέχουν και να παίζουν. Μάλλον θα δεις πολλά γατιά τα οποία είναι βαμμένα από τα γονίδια τους με διάφορα χρώματα. Άλλα πορτοκαλί, άλλα καφετιά και άλλα με διάφορες προσμίξεις, δημιουργώντας συνδυασμούς που τους δίνουν ένα αέρα μοναδικότητας. Προσωπικά, πάντα το βλέμμα μου τραβούσαν τα μαύρα. Γιατί; Ούτε εγώ ο ίδιος δεν ξέρω.

Η κουλτούρα μας δεν έχει την ίδια συμπάθια σε αυτά όπως εγώ όμως. Θεωρείται λέει κακή τύχη να σε προσπεράσει μαύρο γατί. Λες και περιμένουμε το γατί για να τα κάνουμε μαντάρα μέσα σε μια μέρα. Ακόμα και ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας σε άτυχες στιγμές τους ονοματίζουμε μαυρόγατους. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα όλη αυτή η ιστορία εκτός του ότι με κουράζει, μου δίνει την αίσθηση ότι κούρασε κιόλας. Ο μαύρος γάτος δεν είναι η αιτία για αυτό το κείμενο αλλά η αφορμή.

Κάθε φορά που μπαίνει στο κεφάλι μου μια καταραμένη αρνητική ιδέα, κολλάει εκεί και δεν βρίσκω τον τρόπο να την ξεκολλήσω. Είναι λες και κάποιος την καρφώνει βαθιά μέσα στον εγκέφαλο μου, με βίδες από το πιο σκληρό μέταλλο στον κόσμο. Κάθε φορά που πάω να κάνω ένα βήμα μπροστά την ακούω να γυρνάει κάπου εκεί μέσα και να φωνάζει θυμίζοντας μου την παρουσία της. Κάπως έτσι οδηγούμαι συνήθως στην αποτυχία και αυτή γελάει και κρύβεται ξανά, μέχρι να έρθει η επόμενη φορά για να ξανακάνει την δουλεία της. Και να που εκείνη την ώρα , την κακιά εκείνη ώρα, περνούσε αυτός ο γάτος με το μαύρο τρίχωμα. Ε ναι αυτός φταίει λοιπόν.

indianexpress.com

Εννοείται αγαπητέ/ή ότι το τελευταίο μέρος της πιο πάνω παραγράφου ήταν μια μεγάλη ειρωνεία. Ας μπούμε στο ψητό λοιπόν. Χρησιμοποίησα τον μαύρο γάτο ως την προσωποποίηση της ανάγκης μας να ρίχνουμε την ευθύνη της αποτυχίας μας, σε οτιδήποτε άλλο εκτός από μας. Να ξέρεις ότι τη στιγμή της αποτυχίας σου, δεν ευθυνόταν κανένας γάτος, ούτε κανένας καθρέπτης που έσπασες. Ο μόνος που έχει την αποκλειστική ευθύνη, είσαι εσύ. Είναι της φύσης μας να αφήνουμε κάποτε τις σκέψεις αμφιβολίας να νικούν, να χάνουμε μια μάχη, να αποτυγχάνουμε, ακόμα και να κάνουμε λάθη. Ναι λοιπόν είναι φυσιολογικό! Απαράδεκτο όμως είναι να αφήνουμε αυτή την μάχη να αποφασίσει ολόκληρο τον πόλεμο. Να πέφτουμε στα γόνατα και να μένουμε εκεί. ΟΧΙ! Σηκώνεσαι πάνω και προσπαθείς ξανά και ξανά μέχρι να φτάσεις εκεί που θέλεις. Ντροπή δεν είναι να χάνεις, ντροπή είναι να παραδίνεσαι.

Και κάπου σε αυτό το σημείο θα έχετε όλοι σας την απορία γιατί ο γάτος να είναι παπουτσωμένος. Επειδή αν φορούσε μπότες, μάλλον θα μας έδινε και μια κλωτσιά στη μούρη με τις βλακείες που λέμε. Καλή αρχή να έχουμε και θα τα πούμε στο επόμενο!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: athensmagazine.gr