Μικρός, ένιωθα πως ήμουν μάλλον ο Batman, ή ένας στενός συνεργάτης του Τσε, ή έστω ένας Ιωάννης της Λωραίνης. Και το λέω αυτό, όχι γιατί απλώς δε σήκωνα μύγα στο σπαθί μου, αλλά επειδή ήμουν ο ίδιος το σπαθί και ήμουν πάντα ετοιμοπόλεμος, έτοιμος για μάχη. Ειδικά αν ένιωθα ότι κάποιος με κοροϊδεύει απροκάλυπτα ή θίγει την ηθική μου ή τη νοημοσύνη μου, έκανα επίθεση.

Αφήνοντας τα ακαταλαβίστικα, θα’ λεγα ότι -τότε- δεν σώπαινα ποτέ, πάντα έφερνα ενστάσεις σε πράγματα που με ενοχλούσαν, έλεγα πάντα την αλήθεια, και συχνά αυτή πλήγωνε και πολύ πιο συχνά συνειδητοποιούσα πως οι άνθρωποι δεν ήταν έτοιμοι γι’ αυτήν. Συχνά ήμουν τόσο αιχμηρός ακόμη και με πολύ δικά μου πρόσωπα, στην προσπάθειά μου να τους βοηθήσω. Γιατί πίστευα πως είχα καταπιεί τον ορό της αλήθειας και πως αυτή θα λάμπει, όσο καιρός κι αν περάσει, άρα θα δικαιωνόμουν. Μα περίμενα… περίμενα… περίμενα… και πολλές φορές η αλήθεια δεν έλαμπε, κι έβγαινα εγώ ψεύτης, αναξιόπιστος, ο κακός, ίσως και ζηλοφθόνος;

Τώρα πια, δεν είναι και ό,τι έχω αλλάξει δραματικά, αλλά πλέον προβληματίζομαι: Να τα λέμε σε κάποιον που δεν είναι έτοιμος να τ’ ακούσει; Να μιλάμε με άτομα γι’ αυτά που μας προβληματίζουν ή μόνο μπελάδες προκαλούμε, ειδικά αν είναι ξεροκέφαλα; Να σπαταλάμε ενέργεια και λίγο σάλιο παραπάνω για να θυμώσουμε, να επικρίνουμε, να περάσουμε σημαντικά μηνύματα ή δε βαριέσαι; Να πω στη φίλη μου μου ότι έχει ντυθεί χάλια ή θα μου κρατάει μούτρα; Να πω στον φίλο μου τι με έχει ενοχλήσει στην συμπεριφορά του ή θα με κάνει μπλόκ-φορ-έβερ; Να πω στον μαθητή μου ότι δεν πρόκειται να περάσει στην Ιατρική, ούτε στον αιώνα των άπαντων ή να τον αφήσω να πλανάται οικτρά για ακόμη λίγο;

Κάτι τέτοιο μάλλον με απασχολεί μιας και είμαι σχεδόν σίγουρος πια πως οι άνθρωποι ΔΕΝ αλλάζουν. Δεν αλλάζουν ακόμη και αν σου υποσχεθούν το αντίθετο. Ούτε δραματικές αλλαγές μπορούν να κάνουν στο χαρακτήρα τους, ούτε να κατακτήσουν πράγματα πολύ παραπάνω απ’ τις δυνατότητές τους, ούτε να αποκτήσουν κάτι που εγώ θα το χαρακτήριζα έμφυτο, όπως πχ η ειλικρίνεια, η αισθητική, η εξυπνάδα… Αλλά το θέμα είναι άλλο, εσύ κι εγώ μπορούμε να πορευτούμε φιμωμένοι; Μπορούμε να προσπεράσουμε σημαντικά προβλήματα στις μεταξύ μας σχέσεις και να αποδεχτούμε το ότι δεν επικοινωνούμε με αυτά τα άτομα, πως δεν πρόκειται να τα αλλάξουμε, αλλά ότι θα συνεχίζουμε να τα κάνουμε παρέα;

Πλέον, νιώθω πως μετράω αντίστροφα. Και αν αύριο είναι η μέρα θανάτου μου, δεν θα ήθελα να τη σπαταλήσω προσπαθώντας να αλλάξω μυαλά. Ούτε ανούσιες επαναστάσεις πια δεν θέλω να κάνω, ούτε και άσκοπες συζητήσεις που δεν οδηγούν πουθενά.

Συμβιβάζομαι (πια) με την ιδέα πως δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, μα ούτε και ο κόσμος εμένα.

Δεν μπορώ να αλλάξω τον φίλο μου που επιμένει να μην αντιλαμβάνεται τα λάθη του. Δεν μπορώ να πείσω έναν άλλο φίλο μου που δεν λέει να ξεκολλήσει απ’ την πρώην του, που τον γράφει κανονικά. Δεν μπορώ να αλλάξω τη μάνα μου, που καθημερινά της υπενθυμίζω πως πρέπει να προσέξει τη διατροφή της, αλλά εκείνη φτιάχνει μέρα παρά μέρα μηλόπιτες. Δεν μπορώ να μεταπείσω το μαθητή μου να μην τσακώνεται με την καθηγήτριά του σχολείου του, γιατί αυτός έτσι θεωρεί σωστό να κάνει. Δεν μπορώ να πείσω τον άλλο φίλο μου πως ζούμε στο 2021 και είναι σχεδόν άρρωστο που συνδέει τα πάντα με κομματικά και πολιτικά συστήματα μιας άλλης εποχής. Δεν μπορώ να δεχθώ ξανά εκείνη την άλλη φίλη μου που κάθε χρόνο λέει θα μειώσει τις ώρες εργασίας της και κάθε χρόνο κάνει ακριβώς τ’ αντίθετο.. (φιλάκια αν με ακούτε, ναι για εσάς μιλώ)

Εδώ που τα λέμε, δεν μπορώ καν να αλλάξω εμένα, πώς θέλω να αλλάξω και τους άλλους; Γι’ αυτό ακριβώς, νομίζω πως έχω καταλήξει στο ότι είναι μάλλον καλύτερα να αφήνουμε τα πράγματα να παίρνουν την πορεία τους. Να μην είμαστε εμπόδια εμείς, της ανθρώπινης αδιαλλαξίας. Κανείς δεν ακούει, αν δε θέλει. Κανείς, δεν αλλάζει εκτός αν του τύχει κάτι συνταρακτικό, που και πάλι αμφιβάλλω. Δεν βγάζουμε όμως απ’ τη ζωή μας άτομα ξεροκέφαλα, απλώς αποφεύγουμε να συζητάμε πάνω σε χιλιοειπωμένα θέματα, για πρότερες δικές μας επαναστάσεις να τους αλλάξουμε, που τώρα έχουν πια αποτύχει. Αποφεύγουμε τέλος πάντων να δίνουμε έκταση και να κυλάμε ξανά στις ίδιες συζητήσεις μαζί τους.

Άρα, για χάρη της ψυχικής υγείας, θυσιάζω πια τον επαναστάτη, υπερ-ειλικρινή Γιάννη. Καλό είναι και μερικές φορές να αφήνουμε τους ανθρώπους στον κόσμο τους, ηλίθιο ή μη, ψεύτικο ή μη, συντηρητικό ή μη. Να τους αφήνουμε εκεί, για να μας αφήνουν κι εκείνοι εμάς στο δικό μας, ανενόχλητους. Απλώς θα ενστερνιστώ μία φράση του Καβάφη και μ’ αυτήν θα πορεύομαι πια….

«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.»