Οι αρθρογράφοι του Beezdom, δοκιμάζονται ξανά! Αυτή τη φορά προκλήθηκαν από ένα άλλο αρθρογράφο να γράψουν μία φανταστική, λογοτεχνική ιστορία από τον τίτλο ενός τραγουδιού. Ο Φλωρέντιος Οικονόμου προκάλεσε την Στάλω Θεοδώρου να γράψει μία ιστορία από το τραγούδι «Ο Μονομάχος» του Δημήτρη Μητροπάνου.

Για να δούμε Στάλω, can you bee a story writer?

 
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,  

Άλλη μια Δευτέρα ξημέρωσε, όχι σαν εκείνες που με είχες συνηθίσει Θεέ μου.. Πλέον δεν εργάζομαι, δεν βγαίνω τόσο συχνά, δεν βρίσκομαι σε πολυσύχναστα μέρη. Φοβάμαι. Εγώ που ήμουν η χαρά της ζωής, τώρα είμαι κλεισμένη στο καβούκι μου. Δεν έπαψα να είμαι θετική αλλά έχω κλειστεί. Λογικό το βρίσκω. Δεν πηγαίνω στην εταιρεία, δεν ξενυχτώ. Η καθημερινότητα μου άλλαξε και είμαι ένας άνθρωπος που αγαπάει την δουλειά του. Όταν μπορώ δουλεύω από το σπίτι.

Που και που έρχονται η Μυρτώ και ο Νικόλας και με βλέπουν, να ναι καλά οι άνθρωποι. Δουλεύουνε στο διπλανό κτήριο. Λογιστές και αυτοί από την Θεσσαλονίκη. Εδώ γνωριστήκαμε στην Γερμανία. Αυτοί με είχανε πάρει στα επείγοντα όταν σωριάστηκα στο έδαφος της εταιρίας. Μόνο αυτοί μου έχουν απομείνει. Βλέπεις εδώ στην ξενιτιά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ξένοι ανάμεσα σε ξένους, βαβούρα, πολυκοσμία και ένα κενό, ένα μεγάλο κενό…

Δεν ήθελα αλλά έπρεπε. Έπρεπε να φύγω μακριά να λυτρώσω τη ψυχή μου, να ανοίξω ένα νέο κεφάλαιο. Τι να έκανα; Δύσκολο πράγμα ο χωρισμός και ακόμα πιο δύσκολο να αφήνεις πίσω σου ανθρώπους που αγαπάς.. Δύσκολο αλλά έπρεπε. Πως θα ζούσα στην Ελλάδα με ένα μισθό ίσα που έφτανε να πληρώσεις τους καθυστερημένους λογαριασμούς και το ενοίκιο; Δεν πάει πολύς καιρός από τότε, πέντε μήνες πέρασαν κι όμως μοιάζουν αιώνες… Να μην σου λέω όμως πάλι τα ίδια. Συνέχεια τα ίδια λέω. Ίσως να ναι λύτρωση που σου γράφω, που τα λέω κάπου. Δεν ξέρω. Θα σου γράφω πιο συχνά.

Είχα καιρό να σου γράψω, χαθήκαμε.. Αχ να ξέρες πόσο φοβάμαι! Σου είχα γράψει ξανά την πρώτη μέρα που ξεκίνησα τις θεραπείες. Σήμερα δεν πονάω τόσο, δέκατα έχω μόνο, τα σαραντάρια έχουν σταματήσει. Από τα φάρμακα θα ναι.. Βλέπεις ο πόνος συνηθίζεται, αν και δεν μπορώ να στον περιγράψω. Πως να κάνεις αλλιώς; Είμαι στην τρίτη φάση της θεραπείας και νιώθω πως ακόμα αντέχω, ο γιατρός μου πάντως με φωνάζει πολεμίστρια και μου δίνει θάρρος.  

Με παίρνουν τηλέφωνο και οι δικοί μου που και που αλλά δεν θέλω να τους στεναχωρώ. Είναι δύσκολο στην ηλικία τους, δεν κάνει. Μου δίνουνε πολύ δύναμη να συνεχίσω αλλά δεν ξέρουνε την σοβαρότητα της κατάστασης. Κάθε φορά προσποιούμαι παίζοντας το θέατρο του παραλόγου απλά για να μην τους στεναχωρήσω. Θέλουνε να έρθουνε να με βρούνε αλλά κάθε φορά λέω το ένα ψέμα πίσω απ’ το άλλο. Συγχωράμε Θεέ μου! Αρκετή στεναχώρια τους προκάλεσα όλα αυτά τα χρόνια. Θα γίνω καλά και θα πάω εγώ.   

Θα τα καταφέρω και θα νικήσω. Το ξέρω.

Τι κι αν μου έπεσαν τα μαλλιά;

Είμαι αισιόδοξη και δεν χάνω ποτέ την ελπίδα μου. Αρνούμαι να πεθάνω είμαι ακόμα σαράντα. Οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν κάποιες φορές αλλά ξέρω πως κρύβω μια δύναμη μέσα μου, έχω τον Θεό.

Νιώθω σαν μονομάχος στην αρένα της ζωής, που παλεύει με το θεριό.

Θα τα καταφέρω όμως, σου το υπόσχομαι. Κι αν καμιά φορά με βλέπεις και λυγίζω, μην με παρεξηγάς, άνθρωπος είμαι και εγώ. Ξέρεις όμως κάτι; Μπορεί να μου έτυχαν όλα αυτά. Η κρίση στην Ελλάδα, το διαζύγιο, η μετακόμιση σε μια ξένη χώρα και τώρα η μάχη με το θεριό αλλά πάντα ζούσα την ζωή μου και δεν μιζέριαζα. Ζούσα σαν να ήταν η τελευταία μου μέρα. Στο τέλος αυτό έχει σημασία. 

Πάλι με έπιασε η πολυλογία μου και πρέπει να σε αφήσω είναι 10:00 η ώρα, θα πάω για τις εξετάσεις μου. Σήμερα θα μπω στο αξονικό. Ευχήσου μου καλή τύχη.  

Σε φιλώ.  

Αναστασία χ  

[zombify_post]

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: docwirenews.com