Η λαμακίαση συνεχίζεται, σταθερά και ανοδικά, όπως και στο πρώτο μέρος. Εύχομαι να είμαι άξιος λαμάκας και να μου βάλεις ένα “Πιο βαρετό πεθαίνεις” στο τέλος. <3

Ό,τι λες δεν ισχύει και ότι δεν λες ισχύει.

Μιλάμε με τόση μαεστρία και πλάθουμε το εγκώμιό μας. Στον εργοδότη, υποκρινόμαστε ότι μόλις έχουμε απορρίψει μία θέση εργασίας στο επιτελείο του Ζούκεμπεργκ, για να νιώσει πως προλαβαίνει και δεν προλαβαίνει να μας προσλάβει πριν μας αρπάξει άλλος. Στην γκόμενα με την οποία έχουμε βγει ραντεβού, φλυαρούμε και κάνουμε τους κουλ ώστε να φανούμε πνευματώδεις, έξυπνοι και συνάμα με χιούμορ για να μη δει ότι δεν χρειάζεται να δει, για να μη μας πάρει με κακό μάτι και μην την είδατε. Με τους φίλους σπαταλάμε πολύτιμη φαιά ουσία για μη τους πούμε την αλήθεια για εμάς και για εκείνα που μας ενοχλούν αλλά τόσο καιρό τα αφήνουμε στην άκρη. Στην υπάλληλο που θα μας βοηθήσει με τις αιτήσεις να ξεπερδεύουμε, χαμογελάμε, χωρίς να σχολιάζουμε το κακοβαμμένο της νύχι. Σε εκείνον που μας ρωτάει τη γνώμη του για κάτι, απαντάμε «ναι, τέλειο!» ενώ σκεφτόμαστε «χάλια».

Απαντάμε πάντα οτιδήποτε δεν σκεφτόμαστε. Ρωτάμε όλα τα άλλα που δε θέλουμε να ρωτήσουμε. Υποκρινόμαστε, για να μην κρινόμαστε. Και η προσποίηση είναι εν τέλει ένας τρόπος να διασφαλίσουμε την αποδοχή. Ξέρεις όμως πως υπάρχουν και κάποιοι τύποι που καταλαβαίνουν και αυτά που δε λέμε; Αν αρνηθούμε για λίγο την ανάγκη μας για αποδοχή, θα λέμε μόνο ότι πραγματικά ισχύει και δε θα επιδιδόμαστε σε ανούσιες συναναστροφές με ανθρώπους που πρέπει να τους λέμε ότι δεν ισχύει για να μας εγκρίνουν.

Η μοναξιά είναι η απόφαση κάποιου να μην πει πώς φοβάται να χάσει.

Στη ζωή δεν κερδίζεις πάντα, αυτό το καταλάβατε όλοι σας. Κι αυτοί που επιλέγουν συνειδητά να μένουν μόνοι, ενώ μπορούν να μην είναι, είναι μάλλον εκείνοι που η ήττα τους μοιάζει τόσο αφόρητη σαν ιδέα. Φοβούνται να παραδοθούν στα θέλω τους γιατί πάντα σκέφτονται το ενδεχόμενο του να χάσουν κάτι. Την ησυχία τους; Τα λεφτά τους; Το μισό χώρο στο κρεβάτι τους; Το χρόνο τους; Μα κυρίως συναισθήματα φοβούνται να ξοδέψουν…

Πες το εγωισμό, πες το ανανδρία, έτσι έχουν τα πράγματα. Η μοναξιά δε, είναι μια σίγουρη νίκη. Θα ξυπνάς πάντα, και θα αντιμετωπίζεις κάθε πρωί τον εαυτό σου, θαρρείς κι αυτόν τον νίκησες. Όμως άσε τον… άσε τον ελεύθερο να δει και τις ουλές που κρύβει. Μόνο τότε θα τολμήσει να αγαπηθεί και να αφήσει να τον αγαπήσουν. Και σου τ’ ορκίζομαι, θα δεις που αυτή η ήττα θα γραφτεί στην ιστορία σου με χρυσά γράμματα. Και θα την γιορτάζεις!

Δηλώνουμε απόλυτα ελεύθεροι… στα φαντασμαγορικά κλουβιά μας.

Μας γέννησαν, μας ονόμασαν, μας έπιασαν απ’ το χέρι. Μας μύησαν, μας έχρησαν κάτι, μας έδωσαν σάρκα και οστά. Και τι γίναμε; Τα πιόνια των εμμονών μας να είμαστε κάτι. Να οριοθετούμαστε ως κάτι. Κάτι κοινωνικά αποδεκτό. Κάτι το ίδιο. Συντηρούμε το πρέπει. Ακολουθούμε το όριο της γραμμής. Για σκέψου όμως, είδαμε τι υπάρχει πέρα απ’ τον ορίζοντα; Νιώσαμε τι πάει να πει «εκτός ζώνης»; Όχι. Συνηθίσαμε απλώς να λέμε πως είμαστε ελεύθεροι ζώντας σε ωραιότατους λαβυρίνθους. Είμαστε ελεύθεροι λέμε και γαβγίζουμε απ’ το σπίτι για την αναιδέστατη συμπεριφορά του αφέντη μας, για τα μέτρα που μας επιβάλλουν άλλοι, για τη βία που μας ασκούν, για τα λάθη άλλων που επωμιζόμαστε και βολευόμαστε με εκείνο το λιγοστό ψωμί που μας αφήνει απ’ τη μικρή χαραμάδα, και πάλι απ’ την αρχή…

Νόημα έχουν οι λέξεις. Μεγαλύτερο νόημα όμως έχουν οι σιωπές.

Λέξεις ωραίες, φαντασμαγορικές. Σπάνιες. Λέξεις γεμάτες συναίσθημα. Λέξεις που θα σε κάνουν να χαμογελάσεις, θα σε σοκάρουν, θα σε γεμίσουν αγάπη. Είναι ξεκάθαρο πια ότι σαν άνθρωποι κυνηγάμε την υπερβολή, ενώ η ουσία κρύβεται στην απλότητα. Και αυτό το κάνουμε και με τις λέξεις.

Μα τι αξία έχει να τα λες όλα; Και να υπεραναλύεις και να προδίδεσαι; Τι σημασία έχει να συντονίζεις λέξεις στη σειρά για να εντυπωσιάσεις; Πιστεύω ακράδαντα πως η χημεία των ανθρώπων φαίνεται στις στιγμές που δεν γεμίζουν με λέξεις και φλύαρες συζητήσεις για το ποιόν τους. Οι σιωπές έχουν μεγαλύτερο νόημα. Και όχι μόνο πρέπει σ’ αυτές να κρίνουμε τους απέναντί μας, αλλά να τις κυνηγάμε κιόλας. Γιατί οι σιωπές αποκαλύπτουν μεγαλύτερα μυστικά: ένα κρυμμένο δάκρυ που δεν φανερώθηκε ποτέ, μία μελιστάλαχτη αγωνία στα μάτια, ένα χαμόγελο μοναδικό που βλέπεις μόνο εσύ, μία ανάγκη για αγκαλιά, μία υπόσχεση ερωτική, μία αθώα φιλία.

Άσε λοιπόν τις λέξεις όπως κάνω εγώ τώρα που προσπαθώ όλα να τα εξηγήσω και απλά σκάσε, δες και νιώσε!

Οι περισσότεροι άνθρωποι, είναι άλλοι άνθρωποι.

Αυτή η μάστιγα. Να είσαι ένας άλλος. Να μοιάζεις με έναν άλλον. Να φοράς ό,τι και ένας άλλος. Να μιλάς όπως και ένας άλλος. Να αντιγράφεις το «στόρι» ενός άλλου. Να ακολουθάς το δρόμο άλλου, χωρίς να μπορείς να ορίσεις το δικό σου. Με τρεις γραμμές η εικόνα μας το 2021.

Και δυστυχώς, τα social συντείνουν στο να παραγίνει το κακό. Επομένως, αν είσαι παράξενος, κράτα το. Τουλάχιστον θα είσαι ένας άνθρωπος και όχι ένας άλλος άνθρωπος.

Αν ταυτίζεσαι, πάτα “Πιο βαρετό πεθαίνεις!” πιο κάτω. Αν πατήσεις “Αγαπώ” θα με εκνευρίσεις!