Ακολουθούν οι σκέψεις ενός λαμάκα. Γραμμένες με πλήρη συνείδηση και χωρίς ίχνος μεταμέλειας.

Η ζωή δεν έχει όρους χρήσης.

Όσο και να προσπαθούμε να δώσουμε κανόνες, να γράψουμε εγχειρίδια καλής συμπεριφοράς και αντιμετώπισης καταστάσεων, τίποτα και κανείς, δεν μπορεί να οριστεί απόλυτα. Και όταν λέω τίποτα, το εννοώ! Τίποτα. Σκέψου πόσες ανακαλύψεις κάναμε, και μερικά χρόνια αργότερα καταρρίφθηκαν. Σκέψου ένα ζώο, που ενώ υποθετικά γνωρίζαμε τα πάντα γι’ αυτό, ξαφνικά αρχίζει να συμπεριφέρεται paranormal και εξωγήινα. Σκέψου το σύμπαν γύρω μας, που νομίζαμε πως οι πλανήτες ήταν λόγου χάρη 10, και τσουπ, ξαφνικά ξεπετάγεται άλλος ένας! Σκέψου πως ο πρίγκιπας Χάρυ και η Μέγκαν, ανέτρεψαν κάθε κατεστημένο του βασιλικού κώδικα για το basic-human-lifestyle!  Σκέψου τη γυναίκα, πάνω που νιώσαμε πως είχαμε βγει απ’ το λαβύρινθο της ψυχολογίας της, τσουπ μας την έκανε τελευταία στιγμή και παγιδευτήκαμε ξανά μέσα, και τσουπ, πάλι απ’ την αρχή! Γι’ αυτό άκου με. Τίποτα και κανείς δεν ορίζεται απόλυτα. Δεν υπάρχει απόλυτο. Και για να σου πω και το πιο καλό παράδειγμα, σκέψου εμένα. Σήμερα με αγαπώ και αύριο θα με μισώ θανάσιμα.

Η ηλικία ΔΕΝ είναι απλά ένας αριθμός.

Ξέρεις, αυτή είναι η παρηγοριά στον άρρωστο. Γιατί στα 30, δεν είμαι πια όπως στα 20 μου. Ούτε εύκολα ανεβαίνω τις σκάλες πια, ούτε αντέχω τα ξενύχτια, για να μην μιλήσω και γι’ άλλα. Θα μου πεις, το μυαλό και το ηθικό; Ακμαιότατα; Ναι, θα μπορούσαν, αλλά δυστυχώς κι αυτά εξασθενούν, γιατί όσο γερνάμε, οι φοβίες μας μεγαλώνουν και τα κενά μνήμης μας γίνονται πιο κενά. Τι, δηλαδή μόνο εγώ δυσκολεύομαι να θυμάμαι πράγματα πια;

Soon or later, η αλήθεια λάμπει και εκτιμάται!

Ας είναι αυτό το μοναδικό ψήγμα αισιοδοξίας μου. Ότι αν είμαστε αληθινοί, θα δικαιωνόμαστε εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν. Και όταν λέω αληθινοί, δεν εννοώ μόνο να μη λέμε ψέματα, αλλά να μη φοβόμαστε να είμαστε ο εαυτός μας. Το ψέμα ΔΕΝ διαγράφεται από τα μάτια μας, όσο κι αν κάποιοι το έχουν μελετήσει καλά!

Θάψε την αλήθεια γρήγορα!

Μη μου θυμώνεις που αυτοακυρώνομαι. Είναι ευλογία να περιβάλλεσαι από αλήθεια, αλλά κανείς δεν είναι έτοιμος γι’ αυτήν, ούτε καν εγώ. Πόσες ήταν οι φορές που πληγώσαμε, λέγοντας αλήθεια; -και το μετανιώσαμε-; Πόσο πολύ θα άλλαζαν τα πράγματα αν παραποιούσαμε την αλήθεια λιγάκι, αν βάζαμε ένα χάδι ψέματος σ’ αυτά; Πώς θα ήμασταν άραγε τώρα αν συμβιβαζόμασταν με το αντίθετο της αλήθειας, όσο κι αν μας έκανε δυστυχισμένους; Πόσο πιο ονειρικός θα ήταν ο κόσμος, αν ξυπνήσουμε αύριο και όλα αυτά του σήμερα ΔΕΝ ήταν αλήθεια; Ναι, αλήθεια, η αλήθεια είναι το μέσο αυτοεξέλιξής μας, αλλά είναι συνάμα και η βασική αιτία της μοναξιάς μας!-και της δικής μου κυρίως.

Ό,τι σε σκοτώνει, σε ανασταίνει λίγο αργότερα.

Ένα ευχαριστώ σε όλα όσα μας πρόδωσαν. Ευχαριστώ σε όλα όσα δεν στάθηκαν άξια της αγάπης μας. Ευχαριστώ λοιπόν σε όλα τα ερείπια που κουβαλήσαμε, που μας επέτρεψαν να χτίσουμε το μέλλον μας. Δεν υπάρχει λόγος να το συζητώ κι άλλο.  Ό,τι μας σκότωσε κάποτε, έγινε η δύναμη για να αποβάλουμε τα δύο πρώτα γράμματα απ’ τη λέξη και να σταθούμε στο παρόν, με τα πόδια στο έδαφος. Εσείς ερείπια είστε ο λόγος που απ’ το «κάποτε» γεννήσαμε πιο ηχηρά το «ποτέ!». Ερείπια, σας ευχαριστώ λοιπόν που ΜΑΣ βοηθήσατε να βγάλουμε τον εαυτό μας απ’ τη ναφθαλίνη. Μα γιατί αυτοκοροϊδεύομαι; Παραβιάζω τον κανόνα μου πιο πάνω: Ερείπια, σας ευχαριστώ λοιπόν που ΜΕ βοηθήσατε να βγάλω τον εαυτό μου απ’ τη ναφθαλίνη. Ευχαριστώ και δε φοβάμαι πια.

Απαράβατος κανόνας ψυχικής υγείας: «Ν’ ακούς και να αποβάλλεις ό,τι ακούς».

Μια ζωή γεμάτη «πρέπει», γεμάτη «να», γεμάτη ανθρώπους να συμβουλεύουν ανθρώπους. Μα τι είναι σωστό; Και τι είναι λάθος; Και ποιος είμαι και ποιος είσαι, για να κρίνουμε ή να κατακρίνουμε; Απ’ τη μέρα που το κατάλαβα αυτό, είμαι πιο καλά με τον εαυτό μου. Ούτε υπερανάλυση πια, ούτε ανάγκη επιβεβαίωσης. Αν υπάρχει δεύτερη ζωή, μάλλον θα ξεκινά κάπου εκεί. Απ’ τη μέρα που ξεκινάς να κάνεις ΜΟΝΟ όσα σ’ αρέσουν και τίποτα λιγότερο. Κανένας άνθρωπος δεν είναι ίδιος με άλλον, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, γι’ αυτό άκου, αλλά απόβαλε τα όλα. Ξέρεις, υπάρχει μια φωνή εκεί μέσα σου, που ξέρει να δίνει τις πιο ωραίες απαντήσεις. Συγχώρεσέ με για την προστακτική, στη φωνή απευθύνομαι, όχι σε σενα.

Η διαίσθηση σου ισχύει, μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου.

Ακριβώς όπως τα δικαστήρια. Μπορεί το αντίθετο να αποδειχθεί, αλλά αυτό δε σημαίνει πως είναι και το αληθινό. Εναπόκειται στην αξία ενός καλού δικηγόρου. Αν είναι καλός, μπορεί να σε αθωώσει ακόμη και αν είσαι ο στυγερότερος δολοφόνος ever. Η διαίσθηση είναι η 6^η μας αίσθηση κι αυτή βάζω πια πάνω απ’ τη λογική!

Λυπάμαι, το προϊόν «εμπιστοσύνη» δεν υπάρχει σε στοκ.

Όταν το αντιληφθείς, είναι σαν ψαλιδιά στο στομάχι. Ίσως είναι κι επειδή έχω δεχτεί πολλές απ’ αυτές;  Ίσως είναι κι επειδή έχω φαντασία που οργιάζει και όλα τα σενάρια μου καταλήγουν twisted; Ίσως είναι κι επειδή δεν εμπιστεύομαι καν τον ίδιο μου τον εαυτό, που κάθε Δευτέρα πρωί μου υπόσχεται να ξεκινήσει δίαιτα και Δευτέρα βράδυ κλαίει πάνω απ’ το μνήμα μιας βάφλας;

Μάλλον. Πάντως σ’ αυτό δεν δέχομαι αντιρρήσεις. Ο άνθρωπος έχει γεννηθεί για να είναι άπιστος. Λίγο να τον πιέσεις, λίγο να τον θέλξει το χρήμα και οι σειρήνες της «ευτυχίας» του, λίγο να του τάξεις, λίγο να τον φοβερίσεις και η εμπιστοσύνη που σου υποσχόταν, απλώς εξατμίζεται!

Σβήνω λοιπόν τα «ίσως», είμαι πια σίγουρος: Άνθρωπε, δεν σε εμπιστεύομαι.

Σήμερα, γιατί όλα είναι εφήμερα και τι θα γίνει αύριο, κανείς δεν ξέρει.

«Αβέβαιο το αύριο, με άγνωστο σενάριο, δεν ξέρεις πως μπορεί η ζωή να μας τα φέρει». Ας δημιουργήσουμε. Ας μοιράσουμε απλόχερα αγάπη. Ας αγαπηθούμε γιατί οτιδήποτε πέρα απ’ αυτό, είναι «μικρό». Θέλω να κλείσω μ’ αυτό. No further comment.

Να ξέρεις πως είμαι περήφανος γι’ αυτό το άρθρο. Αυτά από μένα για σήμερα, γιατί η λαμακίαση πήγε σύννεφο. Αν ταυτίζεσαι, πάτα “Πιο βαρετό πεθαίνεις!” πιο κάτω. Αν πατήσεις “Αγαπώ” θα με εκνευρίσεις!