Είσαι μεγάλο παιδί πλέον. Ολάκερος άντρας, δυο μέτρα ανάστημα. Είναι στιγμές σαν κι ετούτη που καθορίζουν το ποιόν σου. Τη στόφα σου πως το λένε. Αν θέλεις να συγκαταλέγεσαι στα μίζερα ανθρωπάκια της διπλανής πόρτας ή στους σπουδαίους μεγάλους αυτού του κόσμου. Κι αν ετούτο είναι που επιθυμείς, να ξεχωρίσεις από τη θνητότητα που δέρνει τη μιζέρια των υπολοίπων μας, πρέπει να έχεις ανάστημα. Δε μιλώ για μπόι αγόρι μου. Όχι, αυτό δεν το διαλέγουμε. Μιλώ για ήθος για σθένος, μιλώ για αρχές.

Μιλώ για γερό στομάχι. Τέτοιο που να αντέχει τις αλήθειες. Όχι τις ψεύτικες, αυτές που μας ταΐζουν τα κανάλια, αυτές που αιωρούνται τυχαία μεταξύ του στόματος ενός φαφλατά κι του αυτιού ενός αφελή. Τέτοια κουραφέξαλα πρέπει να τα ξεχωρίζεις. Να μην καταλήξεις ο αφελής. Όσο για τις αλήθειες. Τις γυμνές. Εκείνες που στάζουν αίμα. Πρέπει πρώτα να τίς ψάξεις. Με σθένος. Κι ας μη θέλεις βαθιά μέσα σου να τις ξέρεις. Μόνο έτσι θα συγκαταλέγεσαι στους ξύπνιους. Εκτός κι αν σε βολεύει να κοιμάσαι. Μα δε θα λέγεσαι σπουδαίος, ούτε μεγάλος, θα είσαι ο δειλός που εθελοτυφλεί.

Η εθελοτυφλία να θυμάσαι πάντα σου, είναι επίδεσμος. Κρατά την πληγή για λίγο μα ποτέ δεν τη γιατρεύει. Η αλήθεια όμως, είναι ιώδιο. Τσούζει στην αρχή μα ανακουφίζει αργότερα. Κι όταν σταθείς στα πόδια σου, σφίξεις τις γροθιές σου, τρίξεις τα δόντια σου κι αντιμετωπίσεις την αλήθεια στα μάτια. Χωρίς υπεκφυγές. Τότε θα έχεις ψηλώσει. Λίγους πόντους τη φορά. Μη γελαστείς, κάθε φορά θα είναι χειρότερη από τη προηγούμενη. Θα σε πονά και θα σε απογοητεύει. Θα στραγγίζει το απόθεμα της πίστης σου. Της πίστης σου στο καλό γύρω μας, της πίστης σου στους ανθρώπους τους ίδιους. Δεν είναι να το φοβάσαι αγόρι μου. Ούτε να το περιμένεις. Μα θα έρθει.

Μακάρι να είχα τη δύναμη. Μακάρι να είχα τον τρόπο. Να σταματήσω το χρόνο, να αγνοήσω τον τόπο. Να κρατήσω για πάντα την αθωότητα στο βλέμμα σου. Ετούτο το βλέμμα που κρύβει όλη την αγάπη του κόσμου σαν με κοιτά. Ετούτο το βλέμμα που είναι βάλσαμο στις δικές μου πληγές. Μακάρι να μπορούσα να το σώσω. Να το προλάβω πριν φθαρεί και μολυνθεί από τη βρωμιά του κόσμου ετούτου που σε ανατρέφει. Μα είναι αδύνατο να το κρατήσω μακριά από το μίσος, τη ζήλια και το φθόνο.

cf.ltkcdn.net

Κι όχι μόνο θα πληγωθείς, μα κι εσύ ο ίδιος θα πληγώσεις άλλους. Έτσι είναι οι κανόνες αυτού του άνισου παιχνιδιού που ενίοτε ονομάζουμε ζωή. Δεν είναι το στοίχημα να μην πληγώσεις ή να μην αδικήσεις ποτέ σου. Γιατί στο λέω και στο υπογράφω πως θα το κάνεις κι ας ορκίζεσαι τώρα σε Θεούς και δαίμονες πως δε θα το κάνεις. Είναι τέτοια η φύση μας. Το στοίχημα είναι, όταν το κάνεις να έχεις το θάρρος να το παραδέχεσαι. Να είσαι ο άντρας που ζητά συγγνώμη. Ο εγωισμός είναι μίσος αγόρι μου, μίσος και σκέτη καταστροφή.  Αν πιστέψεις έστω και για λίγο πως είσαι καλύτερος, ανώτερος από τους άλλους, αν αρνηθείς έστω και για μια στιγμή να δεις τα λάθη σου, να ξέρεις πως τον έχεις χάσει τον αγώνα. Πως είσαι ήδη το ανθρωπάκι που τόσο σου αρέσει να κατηγορείς.

Πως είσαι ήδη ο μέσος κοινός ενήλικας που ξέρει τα πάντα, μα τίποτα δεν ξέρει. Πίνει το τσιγάρο του πάνω σε γενικόλογα. Νιώθει μεγάλος και τρανός να κατηγορεί τους άλλους. Τους γονείς του που τον μεγαλώσανε χωρίς φαΐ. Τους δασκάλους του που του στέρησαν την οκνηρία του. Τους πολιτικούς που κατάστρεψαν ετούτο τον τόπο. Τους δημόσιους υπαλλήλους που όλο πληρώνονται και όλο κάθονται. Τους καλλιτέχνες που δεν βρίσκουν μια δουλειά της προκοπής. Τις γυναίκες που ξημεροβραδιάζονται στις δουλειές τους σαν να μην έχουν παιδιά να μεγαλώσουν. Τους γέρους που δεν ξέρουν να κάθονται στο σπίτι τους και να αποδεχτούν τα γηρατειά τους. Την κοινωνία που πάει κατά διαόλου. Το ίδιο ανθρωπάκι που  εντωμεταξύ τσακώνεται με τα αδέλφια του για ένα κομμάτι γης, κερατώνει αραιά και πού τη γυναίκα του, πουλιέται κι αγοράζεται στα φύλα μιας τράπουλας και θυμάται να κλάψει στην κηδεία της μάνας του για όλα όσα δεν πρόλαβε ποτέ να της πει, γιατί φυσικά ήταν πολύ άντρας για κοινοτυπίες, όπως τα σ’ αγαπώ.

chatowl.com

Ξέρεις γιατί πάει κατά διαόλου ετούτη η κοινωνία αγόρι μου; Διότι είναι γεμάτη με συνειδήσεις σαν κι ετούτες. Μικροπρέπειες κι υποχθόνιους ψιθύρους. Κακίες της δεκάρας. Μη γίνεις τέτοιος αγόρι μου. Να κρατάς το στόμα σου κλειστό. Να μιλάς με πράξεις. Να γίνεσαι εσύ το καλό ετούτου του κόσμου. Να γίνεσαι εσύ η ελπίδα και η προσδοκία σου. Αυτό που επιθυμείς να βλέπεις, αυτό να γίνεσαι. Ο μόνος που έχεις δικαιοδοσία να κατηγορείς, είναι ο εαυτός σου. Να μην επαναπαύεσαι. Να κοιτάς την αντανάκλαση στο καθρέφτη και να ρωτάς τι είναι αυτό που σε κάνει περήφανο σε αυτό που έχεις γίνει. Να ρωτάς τι είναι αυτό για το όποιο ντρέπεσαι πιο πολύ. Να τα μετράς και τα δύο ως ίσα. Να τα αποδέχεσαι και τα δύο σαν μέρος του εαυτού σου.

Να τα θυμάσαι αυτά αγόρι μου. Άλλο καλό δεν έχω κάνει σ΄ ετούτο τον κόσμο. Άλλη ελπίδα δεν έχω. Τις μάχες μου εγώ τις έχω δώσει. Κι άλλες αντοχές δεν έχω. Μόνο εσένα. Εσύ είσαι το μέλλον μου, εσύ κι η ελπίδα η δική μου. Μόνο αν αρχίσουμε να σχηματίζουμε μια νέα κοινωνία από ανθρώπους με ανάστημα, μόνο έτσι θα απαλλαγούμε από τα ανθρωπάκια της δεκάρας που μας στοιχειώνουν. Να τα θυμάσαι αυτά αγόρι μου. 

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: static.jeffbullas.com