Έχει ξανά τύχει σε κανέναν να εθιστεί σε κάτι τόσο πολύ, που να ντρέπεται μόνο και να το παραδεχτεί στον εαυτό του; Ε, λοιπόν η ιστορία ξεκινάει κάπως έτσι…

Εγώ που λέτε, δηλαδή μια φίλη μου όχι εγώ, μια ταπεινή κοπελίτσα από ένα μικρό χωριό της Κύπρου, βρίσκεται ξαφνικά στη Λάρισα, μια μεγάλη πόλη της Ελλάδας για σπουδές. Όπως καταλαβαίνετε πολλά πράγματα άλλαξαν. Συνήθειες και επιλογές, καμώματα και “θέλω”.

Ξαφνικά οι εναλλακτικές είναι τόσες πολλές, οι ευκαιρείς άπειρες και εκείνη βρίσκεται αντιμέτωπη με μια μόνο λέξη. ‘ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ‘.

Πώς να το πω τώρα;

Δώσε μας εκπτώσεις και πάρε της την ψυχή. Εξάλλου αν δεν ταιριάζαμε δε θα συμπεθεριάζαμε. Δώσε των διαδικτυακών αγορών να καταλάβουν και δώσε πόνο στις άλλες τόσες διαφημίσεις που της εμφανίζει το ίνσταγκραμ. Ε, πολύ θέλει ο άνθρωπος; Για να μην σας τα πολυλογώ, εβδομάδα παρά εβδομάδα είχε σίγουρα 1 πακέτο προς παράδοση. Έλα όμως που κάπου εδώ ξεκινά το πρόβλημα!

Οι μεταφορικές εταιρείες βρε παιδί μου, ποικίλουν. Λέω, “δεν γίνεται… Λογικά το επόμενο πακέτο θα το φέρει κάποιος άλλος κούριερ, μιας άλλης εταιρείας” .

Όμως πάντα, μα πάντα ο ίδιος.

Χτυπάει το τηλέφωνο, εγώ, δηλαδή η φίλη μου, αναμένει παραγγελία, οπότε έχει τον νου της.

• Ναι γειά σας, η κυρία Αντριάνα;
• Μάλιστα. Η ίδια.
• Είστε σπίτι; Για ένα δέμα τηλεφωνώ.
• Ναι, ναι σπίτι είμαι. Ανεβείτε στον 2ο!

Ανεβαίνει ο άνθρωπος, ανοίγω την πόρτα σεινάμενη κουνάμενη, μου δίνει το πακέτο, φεύγει.

rand.org

Έλα όμως που οι μέρες περνούσαν κι εγώ τον συγκεκριμένο άνθρωπο, τον κύριο Αντώνη, τον έβλεπα πιο συχνά κι από την σκιά μου. Σε κάποια φάση όλο αυτό καταντάει γελοίο. “Πάει” λέω. Ο κύριος Αντώνης θα με έχει βαρεθεί. Τον λυπήθηκα. Μέρα παρά μέρα, που τον έχανες που τον έβρισκες, στην γειτονιά μου ήταν. Θα με έχει αποθηκεύσει στο κινητό του ως “Η ενοχλητική Κυπριούλα” και σίγουρα θα έμαθε απ’ έξω την διεύθυνση μου.

Πόση ντροπή Θεέ μου.

Μάλιστα, όταν ανοίγω την πόρτα, και καταλαβαίνω ότι πρόκειται γι’ αυτόν, σκύβω το κεφάλι και υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά.

Καλά, το βλέμμα του ανθρώπου, όλα τα λεφτά. Με βλέπει σαν να μου λέει με μια ματιά του:  “Μα καλά βρε κοπέλα μου, κατάστημα θα ανοίξεις;”. Τι να πω και εγώ. Τον κοιτάω, του χαμογελάω και καμιά φορά του αποκρίνομαι, λέγοντας ” Χα,χα. Σας βασανίζω πάλι εε;”

Ο κύριος Αντώνης, τι να κάνει όμως; Τη δουλειά του κάνει. Εγώ από την άλλη πρέπει να κάνω λίγο κράτει. Αμάν, όχι εγώ είπαμε!!! Η φίλη μου. Όλο μπερδεύομαι.

Όμως τι νόμιζες, ότι δεν θα έβρισκα την λύση; Ρε, καταλαβαίνει η Αντριάνα από ντροπές; Και απαντώ στον εαυτό μου.

ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ.

Έτσι λοιπόν είπα στην Μαρία, την φίλη μου, την επόμενη φορά να βάλει το δέμα να πάει στο κατάστημα της μεταφορικής και να πάει εκείνη μέχρι εκεί να το πάρει. Καλύτερα. Θα κάνει και γυμναστική, θα πάρει και αέρα. Μια χαρά. Εντωμεταξύ στο κεφάλι μου μια σκέψη είχα ‘Τι στο καλό; Θα είναι εκεί ο κύριος Αντώνης; Δεν νομίζω.’

Καλά, έχω κι εγώ όμως, τύχη βουνό … Τύχη να σου τύχει, που λέμε.

Όχι μόνο ήταν εκεί ο κύριος Αντώνης, αλλά με είδε που προσπαθούσα να κρυφτώ, και έγινα περισσότερο ρεζίλι από ότι ήδη ήμουν. Μην τα ξαναλέμε. Η Μαρία.

Συμπέρασμα λοιπόν:

Να μην είστε υπερκαταναλωτές, γιατί η μοίρα έχει μάτια και βλέπει. Και όχι μόνο βλέπει, αλλά σε κάνει να μετανιώσεις την ώρα και τη στιγμή που πάτησες το κουμπί “παραγγελία”.

Αχ, κύριε Αντώνη τι μας έκανες.

Υστερόγραφο: Κύριε Αντώνη, αν το διαβάζεις τώρα αυτό, μήπως θα μπορούσες να εξυπηρετείς την παρακάτω γειτονιά και όχι την δική μου; Εεε, της Μαρίας εννοώ.

Ευχαριστώ!!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: sunrise.com