Τι έχει για μένα αξία στην ζωή… το υπέρτατο, το πολυτιμότερο αγαθό, η  ίδια η ζωή και για την ακρίβεια να κουβαλάς μέσα σου μια ζωή, η οποία εξαρτάται αποκλειστικά από εσένα..

Ήταν πέρσι, δύο εβδομάδες ακριβώς πριν από το Πάσχα. Για μένα πάντοτε οι γιορτές είχαν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Ανυπομονούσα όπως και κάθε χρόνο να χαλαρώσω και να περάσω όμορφες στιγμές με οικογένεια και φίλους  μακριά από το άγχος και την κούραση της καθημερινότητας στη δουλειά. Παράλληλα η εγκυμοσύνη μου βρισκόταν στον έκτο μήνα και κυλούσαν όλα ομαλά, όλα μέχρι εκείνο το βράδυ….

Ήταν γύρω στις δώδεκα τα μεσάνυχτα, καθόμασταν με το σύζυγο μου στον καναπέ, βλέποντας τηλεόραση όταν ξαφνικά αισθάνθηκα κάτι περίεργο και πρωτόγνωρο να συμβαίνει στο σώμα μου. Ο φόβος δεν άργησε να με κυριεύσει όταν αντιλήφθηκα τις πρώτες κηλίδες αίματος. Ο άντρας μου με τη σειρά του, αρκετά πιο ψύχραιμος από εμένα, με έβαλε στο αυτοκίνητο με σκοπό να επισκεφθούμε το κοντινότερο νοσοκομείο.

Στο διάστημα των επόμενων δύο ωρών  πέρασαν βασανιστικά διάφορες σκέψεις, το συναίσθημα του φόβου καθώς και του άγνωστου ως προς το τι συνέβαινε με το μωρό μου. Επειδή βρισκόμασταν σε δημόσιο νοσοκομείο πέρασε πέραν της μίας ώρας εως ότου να δεχτώ κάποιας ιατρικής περίθαλψης. Ο γιατρός μου βρισκόταν στην Λευκωσία και μου συνέστησε να μην μετακινηθώ καθώς θα ήταν επικίνδυνο για την υγεία του παιδιού. Η διάγνωση… μερική αποκόλληση.

Πέρασα λοιπόν τις επόμενες τέσσερις μέρες στο δωματίου του νοσοκομείου ακολουθώντας μια σχετική αγωγή και ξεκούραση όπως συνέστησαν και οι γιατροί. Πολλά τα ερωτήματα που βασάνιζαν το μυαλό μου.. γιατί να συμβεί σε μένα… τι έκανα λάθος…. μήπως δεν ήμουν αρκετά προσεχτική?

Βγαίνοντας από το νοσοκομείο και έπειτα από επίσκεψη και στο γιατρό μου καθησυχάστηκα. Η κύηση μου προχωρούσε φυσιολογικά. Ήταν εκείνη την πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι αυτή η ζωή που κουβαλώ μέσα μου έχει ανάγκη να προστατευτεί από εμένα. Η υγεία του παιδιού μου προείχε πάνω απ’όλα. Στο διάστημα που ακολούθησε έμεινα στο σπίτι με αναρρωτική άδεια και επέστρεψα στη δουλειά μετά το Πάσχα.

Σήμερα είμαι μαμά ενός αξιολάτρευτου πλάσματος 17 μηνών. Πρώτη και τελευταία μου σκέψη αυτός και φροντίζω να φεύγω πάντοτε στην ώρα μου από τη δουλειά, ανυπομονώντας να τον σφίξω και πάλι στην αγκαλιά μου!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com