Για κάποιο λόγο μόλις διάβασα την είδηση «23χρονος νέος από τη Δερύνεια εγκλωβίστηκε για μία ολόκληρη νύχτα στο φαράγγι του Άβακα», δεν ξέρω γιατί, διαισθητικά κυρίως, το μυαλό μου πήγε κατευθείαν σε εκείνον.

Τα υπόλοιπα γι’ αυτή την αξέχαστη εμ-bee-ρία του, θα αφήσω να τα πει ο ίδιος ο Χρίστος Πέτρου, γιατί είμαι σίγουρος εσείς οι νέοι θέλετε πολύ να μάθετε πώς έγινε όλο αυτό.

Χρίστο καταρχάς, θα ήθελα να μας περιγράψεις ο ίδιος τι ακριβώς έγινε. Πού ήσασταν, τι σκεφτήκατε, γιατί χωρίστηκες από τους άλλους και πώς κατέληξες μόνος σου με ένα μαγιό, να κάθεσαι σε μία πέτρα σε 30 μέτρα ύψος χαράδρα. Και εν τέλει πώς κάλεσες το 112;

Η ώρα ήταν 8:00 και είχαμε τελειώσει την πορεία μας μέσα στο φαράγγι του Άβακα και συμφωνήσαμε να ξεκινήσουμε να επιστρέφουμε πίσω. Οι φίλοι μου αποφάσισαν να επιστρέψουν πίσω κανονικά από το φαράγγι, αλλά εγώ είδα στο google maps πως στο πλάι του φαραγγιού υπήρχε ένας χωματόδρομος για να σε πάει πίσω πιο γρήγορα, οπόταν είπα στους φίλους μου «Γιατί να μην ανέβω αυτό το βουνό και να κάτσω να περπατήσω τόσο πολύ»; Εκείνοι είπαν πως δεν ήθελαν και θα επέστρεφαν από τον κανονικό δρόμο, ενώ εγώ αποφάσισα να κάνω τη σκέψη μου πράξη.

Ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις που έκανες Χρίστο, όταν συνειδητοποίησες ότι έχασες το δρόμο, ότι έχεις μπαταρία 2% και αποκλείστηκες σε μια χαράδρα 30 μέτρων ενός φαραγγιού, μόνος σου, βράδυ;

Ανέβαινα το βουνό προς τα πάνω και προσπαθούσα επίμονα να βρω ένα μικρό σημείο που θα μπορούσα να κάτσω, επειδή ήταν σχεδόν εντελώς σκοτάδι και ήξερα καλά πως αν νύχτωνε τελείως δεν θα μπορούσα πλέον να σκαρφαλώνω. Οπόταν έπρεπε να βρω ένα σημείο για να κάτσω και όταν τελικά βρήκα ένα τέτοιο, έβγαλα το κινητό και όταν πρόσεξα πως είχε 2% μπαταρία είχα σκεφτεί τα πιο ακραία ανάμεικτα συναισθήματα που είχα ποτέ στη ζωή μου.

Από τη μία είχα νιώσει χαρά που έκανα κάτι ριψοκίνδυνο, αλλά από την άλλη μεγάλη απελπισία. Ήξερα ότι είχα μόνο μερικά δευτερόλεπτα στο επόμενο μου τηλέφωνο και γι’ αυτό αποφάσισα να τηλεφωνήσω στο 112, παρά στους φίλους μου. Όταν τηλεφώνησα στην πυροσβεστική προσπάθησα να τους εξηγήσω πού ακριβώς ήμουν, αλλά δυστυχώς πήρα ειδοποίηση πώς το κινητό μου θα κλείσει. Τότε απογοητεύτηκα πολύ γιατί δεν είχα προλάβει να πω πολλές λεπτομέρειες για την τοποθεσία. Το μόνο που πρόλαβα να πω είναι πως ήμουν προς το τέλος του φαραγγιού και μόλις έσβησε το κινητό είπα στον εαυτό μου «Ή θα κάνεις υπομονή όπως βλέπεις στις ταινίες κάποιον να βασανίζεται παγιδευμένος σε ένα σημείο ή θα προσπαθήσεις να πας προς τα κάτω να ξεφύγεις, αλλά με κίνδυνο να σκοτωθείς».

Μετά από όλη αυτή την εμπειρία, θα το ξανάκανες; Εννοώ θα συνεχίσεις να είσαι ριψοκίνδυνος ή απέκτησες πλέον κάποιες φοβίες;

Είμαι λάτρης του ριψοκίνδυνου, και νομίζω θα παραμείνω αλλά σίγουρα θα ρισκάρω πιο λίγο τη ζωή μου στις επόμενες μου περιπέτειες. Σίγουρα δε θα ξανακάνω κάτι τόσο στην τύχη και θα προσπαθήσω να οργανώνω καλύτερα τις ορειβασίες και τις εξορμήσεις μου. Δε θα κάνω πια πράγματα στα τυφλά και θα πιάνω δρόμους που ξέρω που οδηγούν.

Τι θα συμβούλευες τα παιδιά που πηγαίνουν στο φαράγγι του Άβακα εκδρομή και πάνε να κάνουν κάτι αντίστοιχο με σένα (εξερεύνηση, κατασκήνωση κτλ);

Πιστεύω είναι πολύ σημαντικό να μην αποκτήσει το φαράγγι του Άβακα εξαιτίας μου αρνητική φήμη, γιατί πραγματικά δεν είναι καθόλου επικίνδυνο μέρος. Κυρίως είναι ένα μονοπάτι της φύσης, που μερικές φορές χρειάζεται να περπατήσεις ένα ρηχό ποταμάκι και να βραχείς λίγο. Όμως εκείνο που θα συμβούλευα είναι να ξέρει κάποιος πού πηγαίνει, αν κανονίσει μία εξόρμηση. Το Φαράγγι σίγουρα θα το συνιστούσα για πεζοπορία και κάμπιγκ. Απλώς δεν το προτείνω για ορειβασία και χθες το κατάλαβα από πρώτο χέρι πια, γιατί κανείς δεν κάνει ορειβασία εκεί. Αποτελείται από πέτρες που καταρρέουν εύκολα και οι ορειβάτες ξέρουν πού μπορούν ακριβώς να σκαρφαλώσουν. Επομένως μην επιχειρήσει κανείς σας ορειβασία εκεί ?

Πώς ένιωσαν οι γονείς σου, ο περίγυρός σου όταν έμαθαν ότι ήσουν εσύ εκείνος στο φαράγγι;

Καταρχάς μόλις μίλησα με το 112 και δεν έδωσα καν ακριβείς λεπτομέρειες, επικοινώνησαν με την οικογένεια μου, οι οποίοι λογικά τρομοκρατήθηκαν λίγο και ενοχλήθηκα με το γεγονός γιατί δεν είχα μπαταρία και δεν πρόλαβα εγώ ο ίδιος να τηλεφωνήσω και να τους εξηγήσω την κατάσταση. Φοβήθηκα λοιπόν πως επειδή μεσολάβησαν μερικά άτομα, πως ίσως να παρερμηνεύτηκε η σοβαρότητα της κατάστασής μου. Και ότι περίμεναν οι φίλοι μου 6 ώρες μαζί με την οικογένειά μου μέχρι να πάρουν μία απάντηση, τους ανησύχησε ακόμα πιο πολύ. Σκέφτηκαν να ξεκινήσουν από τη Δερύνεια να έρθουν Πάφο να με βρουν, αλλά σίγουρα όταν περιμένεις να ακούσεις τόσες ώρες, το μυαλό σου θα πάει μόνο στο κακό.

Ποιες είναι οι σκέψεις σου για το γεγονός ή ποιες συμβουλές θα ήθελες να δώσεις σε όσους διαβάζουν σήμερα για την εμπειρία σου;

Επειδή είμαι άνθρωπος φανατικά αισιόδοξος, πάντα θα βρίσκω το καθετί καλό σε καθετί κακό που γίνεται, οπόταν θα ήθελα να δώσω κάποιες συμβουλές στους λάτρεις της περιπέτειας. Ο πιο γρήγορος δρόμος, είναι ο δρόμος που ξέρεις. Μία συμβουλή είναι πως ακόμα και αν καθυστερήσεις κάπου, ή αν άργησες ή αν δεν προλαβαίνεις το κέρφιου, μην προσπαθήσεις να αλλάξεις δρόμο, αλλά πάρε το δρόμο που ξέρεις και καλύτερα να φτάσεις πιο αργά αλλά να φθάσεις ασφαλής. Επίσης να μην εμπιστεύεσαι τυφλά το google maps. Δυστυχώς ποτέ δεν ξέρεις τις ακριβείς λεπτομέρειες και τι έχεις να περάσεις μέχρι να φτάσεις σε εκείνο το σημείο, οπότε να έχεις αμφιβολίες. Τέλος να μην επιχειρήσεις να κάνεις ορειβασία χωρίς την επιτήρηση κάποιου ειδικού και χωρίς εξοπλισμό. Είναι κάτι που επιχείρησα αρκετές φορές και είναι πολύ επικίνδυνο γιατί πρέπει να ξέρεις τι έχεις να αντιμετωπίσεις και να αντιλαμβάνεσαι τη σοβαρότητα της κατάστασης.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: dialogos.com.cy