Πνίγομαι. Μου κλέβουν τον αέρα. Κάποιος μιλάει δίπλα μου και τα λόγια του είναι σαν βουητό στο κεφάλι μου. Μα πώς εφτασα σε αυτήν την κατάσταση; Μπορώ να ακούσω τους παλμούς στα αυτιά μου. Νιώθω πως ο εγκέφαλός μου θα εκραγεί. Θέλω να κλάψω. Αλλά τι νόημα έχει να κλάψω; Μήπως είμαι η μόνη που έχω προβλήματα;

Αφιλόξενο πια το σώμα μου. Νιώθω πως είμαι παρατηρητής της Κωνσταντίνας παρά η ίδια η Κωνσταντίνα. Παραιτούμαι. Από παρέες, από δουλειές, από διασκεδάσεις. Δεν μπορώ να είμαι εκεί. Κι αν είμαι, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Όλοι ζουν μια ζωή εκεί έξω και εγώ ζω άλλη μία μέσα στο κεφάλι μου. Δεν μπορώ να εξηγήσω τι συμβαίνει. Δεν ξέρω αν κάποιος μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει.

Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να μην ελέγχεις το μυαλό σου; Να νιώθεις συνεχώς πως κάποιος, κάτι άλλο διαλέγει και κρίνει κάθε σου απόφαση; Δεν μπορώ να είμαι έτσι, δεν θέλω να ζω με αυτόν τον φόβο. Δεν έχει νόημα απλώς να μετράω πόσο κοντά ή μακριά είμαι από την θλίψη. Δεν είναι γι’αυτό η ζωή άλλωστε, σωστά;

«Είσαι μόλις 21, έχεις όλη την ζωή μπροστά σου, δεν είναι καιρός να απελπίζεσαι».

Ευχαριστώ πολύ, θα ήμουν οριακά αχάριστη να απελπιστώ, έτσι; Δεν επιλέγεις όμως να ζεις με τόσο άγχος. Δεν ξυπνάς μία μέρα και λές «αχ μωρέ σήμερα δεν έχω τι να κάνω, ας κάνω καταστροφικά σενάρια στο μυαλό μου». Όσo το αφήνεις, το άγχος εισχωρεί στις πιο απλές καθημερινές συνήθειές σου και τα αλλάζει όλα. Αποφεύγεις να πάρεις λεωφορείο, γιατί ο πολύς κόσμος σου προκαλεί άγχος και ναυτία. Δεν θες να πας σινεμά, γιατί δεν ξέρεις αν θ’ αντέξεις μέσα σε μια σκοτεινη αίθουσα γεμάτη από κόσμο χωρίς να νιώθεις πως θες να λιποθυμήσεις. Νιώθεις αβοήθητος.

Συναισθήματα συσσωρεύονται. Κοιτάς τι συμβαίνει στον κόσμο γύρω σου κι οι φόβοι μεγαλώνουν. Παλεύεις, προσπαθείς, τρέχεις πίσω από κάτι άορατο. Ώσπου λυγίζεις. Υπάρχει ένα καμπανάκι όταν ξεπερνάμε τις αντοχές μας. Χτυπάει τις στιγμές που θα έκανες τα πάντα να μην χτυπήσει, και λέγεται κρίση άγχους.

Η ψυχολογική υγεία είναι το ίδιο σημαντική με την σωματική, αν εσωτερικά, ψυχικά δεν εισαι καλά, δεν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και δεν νιώθεις ηρεμία, είναι κι αυτό ένα είδος αρρώστιας και χρειάζεσαι βοήθεια και καθοδήγηση.

Ακούω από μικρούς και μεγάλους τον απέραντο θαυμασμό που δείχνουν απέναντι σε άτομα με ένα υποτιθέμενο «busy lifestyle». Δουλειά, χρήματα, ταξίδια, ποτά, γυμναστήριο. Πλέον το «λείπω απο το σπίτι μου 14 ώρες» έχει γίνει ισοδύναμο με εκτίμηση και θαυμασμό. Μπορούμε όμως για λίγο να θαυμάσουμε ανθρώπους που ενώ παλεύουν με όλα αυτά τα συναισθήματα, ενώ δίνουν τεράστιες εσωτερικές μάχες, είναι παρόντες; Παρόντες σε δουλειές, σε πανεπιστήμιο, δίπλα σε φίλους και οικογένεια, έτοιμοι να στηρίξουν όλους τους γύρω τους, αδύναμοι όμως να στηρίξουν τον ίδιο τους τον εαυτό.

Το θετικό όμως της όλης ιστορίας είναι το εξής απλό: μαθαίνεις να σέβεσαι και να εκτιμάς τα μικρά πράγματα στην ζωή. Πλέον δεν περιμένεις τίποτα από κανέναν. Ξέρεις πως η ομορφιά βρίσκεται στην ηρεμία, στους λίγους ανθρώπους που σ’αγαπάνε,  που βρίσκονται εκεί έστω κι αθόρυβα, ήσυχα, να σε ακούσουν, να σε σηκώσουν και να σου δώσουν κίνητρο να συνεχίσεις.

Και να θυμάσαι πως αυτά που νιώθεις τώρα τα νιώθουν, τα ένιωσαν και θα τα νιώσουν άπειροι άνθρωποι γύρω σου. Άλλοι ακόμα το παλεύουν κι άλλοι νίκησαν. Be kind to both of them.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com