Τον  τελευταίο καιρό ζούμε καταστάσεις δύσκολες, εστιάζοντας στα όνειρα που έχουμε κάνει, στους στόχοι που έχουμε βάλει και στους κόπους μας που προσδοκούμε να ανταμειφθούν. Φτάνει σε ένα κρίσιμο σημείο η ζωή μας, το μέλλον είναι μπροστά μας, στα χέρια μας και δεν μπορούμε να το χειριστούμε.

Ξεκινώντας  από την οικονομία του τόπου μας, την δυσεύρετη εργασία για πολλούς νέους όντας πτυχιούχοι. Πολλοί είναι αυτοί που αναζητούν εργασία στον κλάδο τους, και στην καλύτερη περίπτωση που θα βρουν, οι μηνιαίες απολαβές είναι πολύ πενιχρές. Πόσο μάλλον αν έχουν να συντηρήσουν και μία οικογένεια… δεν φτάνουν. Οι νέοι που αρκετές επίσης φορές για να ζήσουν με τον μισθό αυτό πρέπει να εξακολουθούν να ζουν κάτω από την ίδια στέγη με τους γονείς τους για να εξοικονομήσουν έτσι το ενοίκιο, αν έχουν φυσικά αυτήν την τύχη, γιατί υπάρχει κόσμος που δεν έχει ούτε ένα κομμάτι γης δικό του.

Λίγο η κρίση του 2013 που μαστίζει ακόμη την κοινωνία μας, ήρθε και μας κατσικώθηκε και λίγο η παγκόσμια πανδημία εν έτει 2020-21, τώρα τα οικονομικά μας έχουν πιάσει τον πάτο.   Οι νέοι πια είναι στο έλεος του θεού και όχι μόνο δε βρίσκουν δουλειά, αλλά ούτε και κρατική βοήθεια. Τα όνειρα και οι ελπίδες τους συνάντησαν πια την απογοήτευση. Πολλοί απ’ αυτούς λοιπόν, ζώντας σε ένα σύστημα που δεν δύναται να τους βοηθήσει, παίρνουν την μεγάλη απόφαση να μεταναστεύσουν. Να μεταβούν στο εξωτερικό για να εκπληρώσουν εκείνα τα γκρεμοτσακισμένα όνειρά τους, ρισκάροντας για ένα καλύτερο μέλλον, εφόσον εδώ δεν υπάρχει πια τίποτα.

Κάποιοι έχοντας  στο μυαλό τους να φύγουν για να αποκτήσουν νέες επαγγελματικές εμπειρίες, να ρουφήξουν ότι μπορούν  για να γεμίσουν το μυαλό τους με νέες ιδέες, να μάθουν νέες κουλτούρες, διαφορετικές τεχνικές για τον κλάδο τους.

Ωραία ναι εάν αυτό το είχες στο πίσω μέρος του μυαλού σου τότε νομίζω δεν θα είναι και τόσο σκληρή αυτή η απόφαση. Τι γίνεται όμως με αυτούς που δεν έχουν άλλη λύση? Που η μετανάστευση είναι μονόδρομος;

Αρχικά γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά ότι η ψυχολογία τέτοιων ατόμων του άτομού ξεκινά να έχει σκαμπανεβάσματα διαρκώς. Ενώ περιμένουν οι νέοι απόφοιτοι την στιγμή που θα πάρουν το πτυχίο στο χέρι για να νιώσουν μία σιγουριά, μία ανεξαρτησία, τελικά τους μένει μόνο το χαρτί… Τα παιδιά αυτά, είναι δύσκολο να εγκλιματιστούν στις νέες χώρες, δυσκολεύονται να προσαρμοστούν σε νέες συνθήκες ζωής όμως το κάνουν. Απλά για να επιβιώσουν.

offlinepost.gr

Σίγουρα ένα κράτος πρέπει να προσπαθεί πάντα για τους πολίτες του, πιστεύω ακράδαντα όμως πως πολλούς νέους τους έχει αδικήσει. Πολλοί νέοι έχουν κοπιάσει για τους τίτλους πτυχίων και δυστυχώς δεν έχουν αξιοποίησει την επαγγελματική τους ιδιότητα γιατί πολύ απλά δεν τους έχει δοθεί ποτέ η ευκαιρία. Σαφώς και  τα τελευταία χρόνια βλέπουμε πως έχουν αναπτυχθεί σχέδια όσον αφορά την εργοδότηση  νέων ανέργων, όπως όλοι γνωρίζουμε αυτά δεν είναι αρκετά γιατί απλά λύθηκε ένας κόμπος μικρός από το σχοινί.

Και το χειρότερο είναι πως έτσι χάνεται και το καλύτερο, πιο ποιοτικό δυναμικό μας, ψάχνοντας αυτή την τονωτική ένεση στο εξωτερικό.

Είναι κρίμα λοιπόν να διώχνουμε τον μέλλον μας, από τον ίδιο του τον τόπο. Ας ελπίσουμε πως τα πράγματα σύντομα θα αλλάξουν…

imerodromos.gr

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: candiadoc.gr