Την βλέπεις βιαστική. Να κατεβαίνει στο περίπτερο για τσιγάρα. Πάλι αργοπορημένη θα φτάσει στη δουλειά. Μόνο αυτή ξέρει τι έχει προηγηθεί από το ψεσινό βράδυ. Μα αυτό που βλέπεις εσύ, είναι κάτι άλλο απ’ την αλήθεια. Πάντα στιλάτη, με το επιμελώς τοποθετημένο κραγιόν να της προσθέτει γοητεία. Το χαμόγελο της, δεν αφήνει να δεις πίσω από τη μάσκα που φόρεσε κι αυτό το πρωινό. Μπορείς μέχρι και να την θαυμάσεις.

Την κοιτάς και αποπνέει σιγουριά. Απορείς πώς τα καταφέρνει μόνη.

Πάνε τώρα πέντε μήνες που τα άσχημα νέα μαθεύτηκαν παντού. Πολλοί την πλησίασαν τάχα για παρηγοριά, αλλά αυτή ξέρει τις δυνάμεις της. Ξέρει ότι ο δικός της σταυρός είναι ασήκωτος, χρόνια τώρα… Δεν περίμενε εκείνο το γεγονός για να γίνει χάλια. Η ζωή της είναι ένα με τα χάλια, απ’ τη μέρα που γεννήθηκε. Γνωρίζει όμως σε ποιους δίνει τις δυσκολίες ο Θεός. Ποιοι αντέχουν ψυχικά πιο βαρύ φορτίο.

Η οικογένεια της έδωσε δύναμη. Έγινε μια αγκαλιά για τα παιδιά της και μέσα απ’ τα λόγια και την αγάπη της αναζωπύρωνε την φωτιά που σιγόσβηνε. Αυτή δεν είχε, κι όμως έδινε.

Αυτό μόνο οι μάνες μπορούν να το καταλάβουν.

Κρυβόταν πίσω από κλειστές πόρτες και κάτω απ’τα σκεπάσματα μη τυχόν και την δουν να κλαίει. Τα δάκρυα αμέτρητα, καυτά. Λες και έβγαιναν από ηφαίστειο. Απ’ το ηφαίστειο της καρδιάς της. Απ’ αυτά που καίνε το μάγουλο. Οι κραυγές σπαραχτικές, μα προ πάντων σιωπηλές. Δεν ήθελε να την δουν έτσι. Δεν ήθελε να τα αποδυναμώσει. Δεν ήθελε να την πουν ανήμπορη, μπας και τα τρομάξει. Η μάσκα της δυνατής.

Γιατί η ζωή αυτούς τους «ατρόμητους», τους τρομάζει περισσότερο. Και τους τα φέρνει αλλιώς. Έτσι που δεν μπορείς να γυρίσεις το χρόνο πίσω και ν’αλλάξεις τα δεδομένα. Παρά μόνο να σφίξεις τη γροθιά τόσο που να πονέσει. Όχι το χέρι σου, αλλά η ψυχή σου.

Και είχε υποχρέωση να το κάνει. Για εκείνα τα μικρά πλάσματα που υπάρχουν στη ζωή της σαν το φως μες το σκοτάδι.

Τα όνειρα τους ήταν πρωτίστως δικά της.

Η ευτυχία τους, ο σκοπός της. Μόνο αυτήν είχαν και θα έκανε τα πάντα γι’ αυτά τα αγγελούδια.

Νύχτωσε. Όπως ο λυκάνθρωπος, έτσι αφήνει τον πραγματικό της εαυτό ελεύθερο και γρυλλίζει. Μόνη της. Αφήνει την γυναίκα που κρύβει ν’ αφεθεί. Ρίχνει τη μάσκα. Η αδύναμη πια. Κι αυτή είναι η θυσία η δική της. Γιατί πίσω από κάθε δυνατή γυναίκα, βρίσκεται μια ζωή που δεν της άφησε άλλη επιλογή. Την επιλογή να παλεύει καθημερινά με κάθε κόστος.

Αφιερωμένο στις δυνατές γυναίκες, που βίωσαν το θάνατο στην οικογένεια και παλεύουν μόνες για τα παιδιά τους