Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Δεν είναι λίγες οι φορές που μπορεί κανείς να μπει στο εξής δίλημμα: Να επιλέξω με την καρδιά ή με τη λογική; Γιατί στο λέω αυτό; Γιατί το έζησα και ξέρω. Γιατί στις δύσκολες στιγμές, μου μίλησε η καρδιά μου, κι άφησα πίσω μου τα επιχειρήματα και τη λογική. Πότε δεν το μετάνιωσα κι ούτε πρόκειται να το κάνω. Η καρδιά μου μίλησε σωστά και μου μιλάει ακόμα.
Όλοι κάνουμε όνειρα! Κι αν δεν έχουμε όνειρα είμαστε χαμένοι από χέρι. Όνειρα για την προσωπική μας καταξίωση, για την επαγγελματική, όνειρα για κάθε τομέα της ζωής μας που εκπληρώνοντάς τα σιγά σιγά νιώθουμε ικανοποίηση και αυτοπραγμάτωση. Στεκόμαστε γερά στα πόδια μας και κάνουμε βήματα μεγάλα. Νιώθουμε την απέραντη ευτυχία να μας διαπερνά, να μας περιτριγυρίζει και να μας απογειώνει. Να πετάμε στους εφτά ουρανούς και να ευγνωμονούμε για όσα έχουμε, αλλά ποτέ να μην παύουμε να ζητάμε κι άλλα. Μια γλυκιά «αχορταγία», που ωστόσο δεν είναι αμάρτημα, είναι μια απαίτηση που έχει ο εαυτός μας από την ίδια τη ζωή που μας φέρεται τόσο καλά και της ζητάμε να συνεχίσει.
Τι γίνεται όμως όταν ξαφνικά η προσγείωση μας δεν είναι και τόσο ομαλή; Ένα ατυχές γεγονός, μια ανώμαλη στροφή στην ευθεία, στη στρωμένη με ροδοπέταλα διαδρομή μας. Ανατρέπονται τα πάντα γύρω μας. Σαν μια ξαφνική καταιγίδα που ξεσπά ένα όμορφο καλοκαιρινό απόγευμα και καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά της. Εξανεμίζοντας τα όλα στον αιθέρα και λες και δεν τα έζησες ποτέ. Για ένα ψέμα, για μια άτυχη στιγμή που όμως απέβη μοιραία. Χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας και βρισκόμαστε σε ένα απέραντο κενό.
Πρέπει όμως να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να ξεκινήσουμε να χτίζουμε ξανά αυτό το πελώριο κάστρο που για τόσα χρόνια χτίζαμε και σε μια στιγμή το είδαμε να γκρεμίζεται και να γίνεται κομμάτια. Πώς θα σκεφτείς; Τι είναι το σωστό, τι το λάθος; Σε τι να υπακούσεις; Σε τρίτα άτομα που ξαφνικά τα ξέρουν όλα; Στη λογική που βάζει τα πράγματα σε μια σειρά και τα ζυγίζει ή στην καρδιά που κατόπιν τα σαρώνει όλα;
Χίλιες φορές αν χρειαζόταν να επιλέξω, και τις χίλιες θα επέλεγα με την καρδιά. Γιατί η αγάπη για ένα άνθρωπο που έχεις δίπλα μας για χρόνια, είτε φίλος είναι, είτε συγγενής είτε το άλλο μας μισό, μπορεί να είναι η κινητήρια δύναμη στη σχέση που έχουμε. Πέρα από το μίσος και την οργή που νιώθουμε στο άκουσμα των γεγονότων, όταν περάσει λίγος καιρός και καθαρίσει το μυαλό και η ψυχή από όλα τα παράσιτα, τότε καταλαβαίνουμε ότι με την αγάπη καταφέρνουμε να δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία σε αυτόν που πραγματικά τη χρειάζεται. Στη φιλία, στη σχέση, στο γάμο, στην οικογένεια…
Εγώ το έκανα και ξέρω. Ρίσκαρα, κι ούτε στιγμή δεν το μετάνιωσα, ούτε πρόκειται ποτέ να το κάνω. Είμαστε περαστικοί από αυτή τη ζωή, κι ό,τι είναι να το κάνουμε να το κάνουμε επειδή το αγαπάμε και το θέλουμε. Δεν χρειάζεται να βάζουμε φραγμούς και όρια στις πράξεις μας, όταν στο μεταξύ υπάρχει η αγάπη.
Γιατί η αγάπη μπορεί από μόνη της να είναι ο κινητήριος μοχλός σε όλες μας τις αποφάσεις. Άλλωστε ότι δε μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς. Γιατί να μην το εκμεταλλευτούμε;
***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com
What do you think?
Show comments / Leave a comment