Υπήρξαν κάποιοι, κάπου, κάποτε σε μια άλλη γη, ξένη. Κάποιοι που θόλωσαν τα μάτια, για να μην κοιτάξουν την ψυχή και μπερδευτούν. Ήταν αυτοί οι άλλοι που λέτε, οι δήθεν τυφλοί. Έλεγαν πως τράβαγαν για όνειρα, μα καβαλούσαν χίμαιρες. Έκαναν την νύχτα, μέρα και την μέρα, νύχτα. Δεν ήτανε τρελοί, μα ούτε πάσχιζαν να γίνουν. Έκρυβαν τα πλοία τους έξω απ’τα νερά τους, μην τυχόν και τους βυθίσουν. Ουδέποτε μιλούσαν, μήπως τους κόψουν την λαλιά. Τα σπίτια τους φτιαγμένα από σίδερα που σκούριασαν με τους καιρούς και στη ζωή τους, ξύλινοι στρατιώτες.

Σ’αυτή την γη κλείνουν τα μάτια. Κλείνουν τα μάτια όταν βλέπουν τα χελιδόνια και τα αηδόνια να φεύγουνε την άνοιξη. Κλείνουν τα μάτια όταν δεν είναι το παιδί τους που φεύγει απ’ το σπίτι τους. Κλείνουν τα μάτια στα δέντρα που χάνουνε τις ρίζες τους και στα λουλούδια που μαραίνονται. Σ’ αυτή τη γη οι άνθρωποι κρατούσαν ένα μυστικό. Το δηλητήριο ήταν το μυστικό τους. Δεν ήταν δηλητήριο από φίδι αλλά ούτε από σκορπιό. Δεν ήτανε θανατηφόρο αλλά ούτε και τους προκαλούσε κάποια ασθένεια – έτσι μουρμούριζαν τελοσπάντων, κάθε που έβλεπαν φωτιές και καταιγίδες -. Όλοι τους το χορηγούσαν στους εαυτούς τους.

Έτσι, ήταν το δηλητήριο που τους έκλεινε τα μάτια. Ήταν το δηλητήριο που μεταμόρφωνε το άσπρο, μαύρο. Υπήρξαν βέβαια και τα παιδιά π’ αγνάντευαν τον ήλιο. Ήταν αυτά που αντιστάθηκαν στο δηλητήριο. Παρόλο που οι γονείς τους τα ανάγκαζαν, αυτά κρυβόντουσαν και φοβόντουσαν, μα βρίσκαν παρηγοριά στον ήλιο. Το δηλητήριο ήταν το κλειδί για τους «τυφλούς» μιας ξένης γης. Μ’ αυτό απέφευγαν ότι κατέστρεφε τη γη τους. Δεν ήθελαν να βλέπουν το κακό που συνέβαινε. Έκλειναν τα μάτια. Έκλειναν τα μάτια μέχρι που το κακό μεγάλωνε και μεγάλωνε. Αυτοί το βιολί τους, κατάπιναν τους φόβους τους. Μέχρι που έφτασε η στιγμή που πήρε η γη τους όλη φωτιά. Όλη γη γκρεμίστηκε. Μα αυτοί είχαν πια πάθει ανοσία. Το δηλητήριο τους προκάλεσε ανοσία. Δεν μπορούσαν να δούν τον κίνδυνο. Τα μάτια τους ήταν πια κλειστά. Ήταν πια οι «τυφλοί» μιας ξένης γης, που έκλεισαν τα μάτια για να σωθούν, μα τελικά καήκαν στην μοίρα τους.

Ήταν αυτή η ξένη γη απόγονος του τότε βασιλιά του Πόντου, Μιθριδάτη ΣΤ΄ Ευπάτωρ Διόνυσου. Ο μύθος αυτού του βασιλιά λένε πως περιτριγυρίζεται πίσω από τον μεγάλο φόβο του μήπως τον δηλητηριάσουν. Για να αποφύγει τον φόβο και το πρόβλημα, χορηγούσε στον εαυτό του μη θανατηφόρες δόσεις δηλητηρίου μέχρι που τελικά ανέπτυξε ανοσία. «Έτσι λοιπόν η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε και στην γη που έφτιαξε». Μια «ασθένεια» που επικράτησε με τον όρο Μυθριδατισμός. Με την «ασθένεια» αυτή δηλώνεται η βαθμιαία εξοικείωση του ανθρώπινου οργανισμού σε δηλητήρια όπως και μεταφορικά εννοείται η προοδευτική εξοικείωση του ανθρώπου σε δυσάρεστες καταστάσεις.

1.bp.blogspot.com

Καταστάσεις που συμβαίνουν στον κόσμο τώρα και οι πλειοψηφία αποφεύγει να αντιμετωπίσει χορηγώντας στον εαυτό τους δηλητήριο. Ναι, δυστυχώς μια «τυφλή» κοινωνία. Μην αρνείσαι λοιπόν να αντικρίσεις την πραγματικότητα άνθρωπε. Η άγνοια, ο λήθαργος και ο μυθριδατισμός δεν ευνόησαν ποτέ κανέναν.  Ίσως και από εδώ να ξεκινούν διάφορα κοινωνικά προβλήματα. Στο ότι γινόμαστε «τυφλοί», σε ένα κόσμο που το να «βλέπουμε» είναι η μόνη μας ελπίδα. Ίσως το να ανοίξουμε τα μάτια στο σκοτάδι, θα φέρει το φως, ίσως και όχι… Μα όπως ο ήλιος παρηγορούσε τα παιδιά στην ξένη γη, έτσι και το φως του μας δίνει την ελπίδα.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: 1.bp.blogspot.com