Ο Πύργος του Άιφελ στο Παρίσι, το Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι κι αυτό, η Πύλη του Βρανδεμβούργου στη Γερμανία, ο Παρθενώνας στην Ελλάδα (μα φυσικά), το Σινικό τείχος στην Κίνα, Fontana di Trevi στην Ιταλία και άλλα πολλά.

Θα αναρωτιέστε τι με έπιασε και αναφέρομαι σε όλα αυτά τα μνημεία. Όλα αυτά τα μνημεία έχουν κάτι κοινό, κάτι που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο, κάτι που μας κερδίζει με το πρώτο μελωδικό κτύπημα της κάθε μουσικής δημιουργίας ενός καλλιτέχνη.

Οι μουσικοί του δρόμου ή διαφορετικά οι αρτίστες του δρόμου είναι άνθρωποι που συναντάμε συχνά, να δημιουργούν σε διάφορα δρομάκια και πλατείες. Σύμφωνα με κάποιους αυτό του είδους μουσικής εκτέλεσης, αποτελεί ένα δείγμα της ελεύθερης ψυχής και της ομορφιάς του αυτοσχεδιασμού. Για κάποιους άλλους αποτελεί τη μουσική δίχως όρια και στερεοτυπικές ταμπέλες, τη μουσική της καρδιάς και του πολιτισμού.

Η μουσική του δρόμου, μπορεί να ισχυριστεί κανείς, πως αποτελεί τη διέξοδο από τον επιχειρηματικό τούτο κόσμο, όπου τα λεφτά για μερικούς έχουν αντικαταστήσει κάθε τι όπως για παράδειγμα αξίες, ανθρωπισμό. Οι μελωδίες αυτές λειτουργούν σαν οξυγόνο σε ένα μισοσβησμένο σπίρτο· το αναζωπυρώνουν. Η μουσική του δρόμου αναζωπυρώνει τον ρομαντισμό που κάποτε έρρεε άπλετος. Θυμίζει εκείνα τα πρώτα χρόνια της έμπνευσης, της δημιουργίας, που όλα δεν ήταν τόσο αυτονόητα και εύκολα. Ο κάθε πολιτισμός αναβιώνει μικρές στιγμές δόξας όσες διαρκεί και ένα τραγούδι, όσες διαρκεί και η προσοχή που θα δώσουμε σε αυτούς τους καλλιτέχνες.

Για πολλούς από αυτούς είναι το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι η ζήση τους, όσο μπορεί δηλαδή να θεωρηθεί ζήση τους, αφού τα έσοδα τους είναι ελάχιστα. Για άλλους πάλι είναι απλώς ο τρόπος έκφρασης τους και μια προσπάθεια να αφυπνίσουν τον κόσμο γύρω τους, όσο βέβαια τους το επιτρέπει ο κόσμος γύρω τους.

Μερικά λόγια από άτομα που ξέρουν αρκετά παραπάνω από εμένα, από άτομα που αγαπούν τη μουσική, από άτομα που ξέρουν να παθιάζονται με αυτήν.

“Η μουσική του δρόμου γίνεται αφιλοκερδώς από διάφορους καλλιτέχνες γνωστούς και άγνωστους,  ερασιτέχνες και μη με τους περαστικούς να προσφέρουν είτε με κάποιο μικρό χρηματικό ποσό είτε με το πιο απλό, την προσοχή τους. Είναι μια προσπάθεια από τους ίδιους να προσφέρουν στον κόσμο”

“Πιστεύω πως η μουσική του δρόμου είναι μια μοναδική εμπειρία που κάποια στιγμή θα ήθελα και εγώ να ζήσω γιατί μέσα σε όλα αυτά που κερδίζεις παίζοντας μπροστά σε τόσο κόσμο  είναι και η εξοικείωση συνεπώς και η μείωση του άγχους. Κι αν είσαι καλός σε αυτό που κάνεις τότε αυξάνεται και η αυτοπεποίθηση σου”

“Οι περισσότεροι που ασχολούνται με την μουσική του δρόμου το κάνουν κυρίως λόγω έλλειψης χρημάτων και μερικοί από αυτούς είναι άστεγοι. Εμπνέονται κυρίως από τον τρόπο ζωής του ο οποίος χαρακτηρίζεται από έντονη μοναξιά”

Συνεπώς, την επόμενη φορά που θα περάσεις από δίπλα τους, μην τους προσπεράσεις στάσου λίγο και αφουγκράσου τα όσα έχουν να σου πουν. Να θυμάσαι πως εκείνη τη στιγμή που εσύ απλώς περνάς για να φτάσεις γρήγορα στον προορισμό σου, αυτοί, αυτή την ίδια στιγμή, μέσα από μια κιθάρα, ένα πιάνο, ένα βιολί, ένα ακορντεόν, την ίδια τους τη φωνή εναποθέτουν ένα κομμάτι της ψυχής τους. Δώσε τους την ευκαιρία να σου το δείξουν απλώς στάσου και δες τους μέσα στα μάτια, θα καταλάβεις ακριβώς τι προσπαθώ να σου πω.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com