Κοιτάω το ρολόι: ώρα 10 και είμαι έτοιμη. Πες το διαίσθηση, πες το ένστικτο, την έξοδο αυτή δεν την ήθελα καθόλου. Όμως, σαν εύκολος άνθρωπος, δεν ήθελα να αρνηθώ να βγω δίχως λόγο και αιτία.

Γνώριζα καλά πως προχώρησες, πως πια δεν χωρούσα πουθενά στη ζωή σου. Είχα επιλέξει ένα δικό μου αμυντικό μηχανισμό, αρκετά ισχυρό κατ’ εμέ, ώστε να βγεις από το μυαλό μου μια ώρα γρηγορότερα. Απέφευγα κάθε μέρος που γνώριζα πως αγαπούσες να συχνάζεις. Μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται, έλεγα μέσα μου, πού θα πάει θα περάσει και αυτό όπως όλα.

Ήλπιζα κι ευχόμουν να μη σε δω, μα η διαίσθηση μου σπάνια με γελούσε. Δυο μήνες είχα να σε αντικρίσω. Ήμουν βέβαια πεπεισμένη πως ακόμα και έτσι να ήταν, μπορούσα να το διαχειριστώ. Φτάσαμε στον χώρο και μπήκαμε μέσα. Αμέσως ένοιωσα την ατμόσφαιρα να αλλάζει, να βαραίνει και να ηλεκτρίζεται. Ήσουν εκεί μαζί της και χαμογελούσες! Έλαμπες ολόκληρος και δεν στο κρύβω, πόνεσα που δεν μπόρεσα να είμαι εγώ η πηγή της ευτυχίας σου.

Μηχανισμοί προστασίας και μπαρούφες. Αρκούσαν μόλις 5 δευτερόλεπτα να αποδείξουν πόσο ευάλωτη και εκτεθειμένη είμαι μπροστά σου.

Γύρισα το κεφάλι και προχώρησα. Δεν ξέρω αν με είδες ή μέσα στην παραζάλη του έρωτα έχασες την αίσθηση του χώρου. Γλυκόπικρο χαμόγελο και ένα σφηνάκι στην υγεία σου, στην υγεία μου και σε κάθε στιγμή που τόσο επιπόλαια πίστεψα πως μου έχεις περάσει. Θα σε ξεπεράσω, δεν τίθεται θέμα, όμως αυτό θα γίνει όταν πρέπει, το εγώ μας ξέρει καλύτερα πότε μπορεί να πάει παρακάτω, πότε είναι η κατάλληλη στιγμή.

Ακόμα ένα σφηνάκι λοιπόν στην μεγάλη αυτή στιγμή που κοντοζυγώνει. 

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: petapixel.com