Δεν ξυπνήσαμε ποτέ μαζί κι όμως μου λείπεις την ώρα που πίνω τον πρωινό μου καφέ.

Μου λείπει η καλημέρα σου και τα αστεία σου…

Μου λείπουν οι ώρες που μιλούσαμε στο τηλέφωνο, κι ας χαλιόμουν που περνούσε η ώρα και δεν έκανα τίποτα από όσα είχα προγραμματίσει.

Μου λείπουν οι άτσαλες κινήσεις σου, που μου προκαλούσαν δάκρυα από τα γέλια. Όπως τότε που κλειδώθηκες έξω ξημερώματα, μόνο με τα εσώρουχα. Θυμάσαι;

Μου λείπει να σε ξυπνώ ξημερώματα για μια αγκαλιά.

Μου λείπει η απόλυτη ηρεμία στον ήχο της φωνής σου.

Μου λείπει το τρελό, ατίθασο μαλλί σου και τα μεγάλα γυαλιά μυωπίας που δείχνουν ωραία μόνο σε σένα…

Μου λείπει ο αναπαυτικός καναπές στο σαλόνι, οι σφικτές αγκαλιές στα εύκολα, γιατί στα δύσκολα όλοι θα σε σφίξουν…

Μου λείπει εκείνο το βλέμμα σου που έψαχνε να με διαβάσει, ακόμη και η αδιαφορία σου όταν χανόσουν μες τις σκέψεις σου.

Μου λείπει η στιγμιαία κρύα απόσταση στα κακά νέα και η απλή επιβεβαίωση στα καλά.

Μου λείπουν οι συζητήσεις για τις ατελείωτες ερωτικές σου περιπέτειες και κυρίως, η άνεση που νιώθεις όταν μιλάς με έναν δικό σου άνθρωπο.

Μου λείπεις εσύ, με έναν μοναδικό, διαφορετικό τρόπο… σαν ένα μωρό που του πήραν το πανάκι παρηγοριάς του κι αρνείται να μεγαλώσει χωρίς αυτό, σαν να έσβησε ένα λαμπερό αστέρι από τον ουρανό μου και δεν μπορώ να εκτιμήσω τα υπόλοιπα.

Και οι μέρες περνούν καθώς ο μεγάλος τροχός στο λούνα παρκ δεν σταματά να γυρίζει, κι εγώ επιλέγω κάθε μέρα να πίνω τον σκέτο, μαύρο καφέ μου με τον εγωισμό μου…

Καλημέρα σου… 

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: pixabay.com