Βλέπω τους τοίχους γύρω μου νευρικά. Δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τότε. Οι τοίχοι, η μυρωδιά, η αίσθηση του οικείου και του τόσο μακρινού ταυτόχρονα. Τόσο δικό μου, όσο και ξένο. Παράξενο δεν είναι; Εννοώ είναι δυνατόν ποτέ να ανήκεις σε κάτι δίχως εκείνο να σου ανήκει; Υποθέτω πως ναι, μα δεν το ξέρω η αλήθεια. Ίσως πια όμως να έπρεπε να το έχω μάθει.

Όλα έμειναν ίδια. Μονάχα τα πρόσωπα, αυτά έχουν αλλάξει. Ακόμη κι εγώ έχω αλλάξει κι ας κρατώ καμιά φορά τις ίδιες συνήθειες. Κι αν κρατώ τις ίδιες συνήθειες, το κάνω τόσο αθόρυβα και απλά, σχεδόν αθώα, σαν να παίρνω ένα παλιό μου αγαπημένο σακάκι και το ρίχνω  αυτή τη φορά σε άλλους ώμους, με την ελπίδα πως τώρα θα βρει το τέλειό του ταίριασμα. Φταίνε αυτοί οι τοίχοι, αυτή η μυρωδιά που δεν λένε να αλλάξουν, να αποκτήσουν μια νέα αίσθηση. Φταίω κι εγώ που τα αγαπώ περισσότερο από ότι θα ‘πρεπε. Ή μάλλον που τα αγαπώ με έναν τρόπο πολύ διαφορετικό από ότι θα ‘πρεπε.

Αυτή η αναθεματισμένη αίσθηση με ακολουθεί παντού, κι έτσι ξέρω πως δεν φταίνε οι τοίχοι μα τα πρόσωπα. Αυτά, τα πρόσωπα, πάντα εκείνα με στιγμάτιζαν. Είτε είμαστε στους δρόμους και περπατάμε τον ουρανό είτε βράδυ κάπου σε κάποια παραλία με την μυρωδιά της μπύρας. Και δύο είναι τα πράγματα που πιστεύω πως πρέπει να αλλάξω. Πρέπει να πάψω να διεκδικώ απελπισμένα ότι ήδη μου ανήκει και να σταματήσω να πιστεύω πως ανήκω εκεί που δεν με διεκδικούν.  Α ναι και το τρίτο. Προτεραιότητα είναι να ανήκω επιτέλους σε εμένα.

Νιώθω συνεχώς πως έχω ανάγκη να ζήσω περισσότερα πράγματα για να μάθω τον εαυτό μου. Λες και η εκδοχή εαυτού που έχω στα χέρια μου δεν είναι ολοκληρωμένη. Και ακούγεται τόσο μίζερο, γιατί επικρατεί συνεχώς η ιδέα πως είναι λυπηρό να πιστεύεις πως δεν μπορείς μονάχος να ολοκληρωθείς. Μα εγώ σχεδόν ποτέ δεν το εννοώ έτσι. Δεν ψάχνω κάποιον να συμπληρώσει τον εαυτό μου, μα να μου τον γνωρίσει. Γιατί καμιά φορά αυτά τα πρόσωπα έχουν πρόσβαση σε πτυχές του εαυτού σου που έμειναν χρόνια στα αζήτητα, χρόνια μπλοκαρισμένα από τους λάθος ανθρώπους. Είναι αυτό τόσο κακό;

Δεν ξέρω τι άλλο να σας πω για να με καταλάβετε. Ίσως επειδή κατά βάθος δεν θέλω πια να με καταλάβετε. Να μια ανάγκη μου παλιά που ξέρω πια από ποιον να την ζητώ. Και ίσως αυτό να είναι τελικά το μυστικό. Να ξέρεις από ποιον να ζητάς, από ποιον να έχει απαιτήσεις. Και όπως λέει κι ένας φίλος  να μην έχεις προσδοκίες από κανέναν κι από τίποτα. Αν και δεν έχω πειστεί ακόμη αν το τελευταίο είναι εφικτό. Ή κι αν είναι εφικτό, αν αξίζει τον κόπο.

Εν τέλει το ξέρω πως μια ζωή έτσι θα είμαι. Κάτι θα ψάχνω, κάτι θα μου λείπει, κάπου θα πρέπει να ανήκω. Θα κρατώ κρυφό το πιο αυθεντικό κομμάτι του εαυτού μου γιατί θα το νομίζω για το πιο αδύνατο όταν είναι το μόνο που μπορεί να με σώσει. Θα κρύβομαι στην σκιά ενός τραγουδιού ήδη ειπωμένου έτσι ώστε να μην μπορούν να καταλάβουν και τα βράδια θα ξεσπώ όλα μου τα χρώματα σε δυο κόλλες χαρτί, για να μην μπορεί κανείς  να τα δει το πρωί. Θα ψάχνω πάντα την τέλεια ιστορία βασισμένη στην πιο βολική εικόνα και όταν πια η εικόνα γίνει κομμάτια θα κοιτάζω τα ελαφρώς απογοητευμένα πρόσωπα των αγαπημένων μου που για ακόμα μια φορά δεν κατάφεραν να με συγκρατήσουν. Να μου σφαλίσουν τις προσδοκίες σε ένα μίζερο και υπερβολικά ρεαλιστικό για εμένα κλουβί. Θα τους κοιτάζω μα δεν θα μπορέσω ποτέ να τους καταλάβω. Και ελπίζω πως θα βρουν ένα τρόπο να με αγαπούν δίχως να μπορούν να με καταλάβουν. Κι εγώ θα βρω την λύση. Θα προσπαθώ πάντα να τους εξηγήσω μέσα από τα τραγούδια μου, μέσα από τα άρθρα μου. Μα μου φτάνει που θα με αντέχουν. Μου φτάνει που θα με αγαπούν.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: aconsciousrethink.com