Γράφω αυτό το άρθρο επικαλούμενη μια πρόσφατη εμπειρία που είχα ενός φίλου, ο οποίος από την ηλικία των 16ετών έγινε μοναχός και κατόπιν, στα 25 χρόνια Αρχιμανδρίτης. Σε μια τόσο μικρή ηλικία. Και για να μην θεωρηθώ άθεη ή και αμαρτωλή, να σημειώσω ότι και χριστιανή είμαι αλλά και στον Θεό πιστεύω με όλες μου τις δυνάμεις και εννοείται η πίστη καθενός δεν μπορεί να μπαίνει εμπόδιο στην ολοκληρωμένη άποψη μας γι’ αυτό το σοβαρό θέμα.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι, πως ενόψει προβλημάτων κοινωνικών, ψυχολογικών, οικονομικών ή και άλλων,  πολλοί νέοι να καταφεύγουν σε πνευματικούς και μοναστήρια για να μιλήσουν για το πρόβλημα τους, να πουν με απλά λόγια «τον πόνο τους». Βεβαίως οι  πνευματικοί τους στηρίζουν και πολλές φορές, είδαμε να τους βοηθούν να ανταπεξέρχονται των προβλημάτων τους, αλλά τα μάτια μας είδαν και πολλές φορές νέους να κλείνονται στα μοναστήρια σύντομα, άμεσα, ενδεχομένως και χωρίς πολλή σκέψη, χάρη του γεγονότος ότι βρέθηκαν μέσα από τα προβλήματα τους, πιο κοντά για κάποιο χρονικό διάστημα στην εκκλησία και τον Θεό.

athensvoice.gr

Και υπερτονίζω ότι, όταν η επιλογή του να γίνεις μοναχός είναι βαθιά και εσωτερική, βγαίνει από την ψυχή σου, το αισθάνεσαι ολοκληρωτικά και νιώθεις ότι το νόημα της ζωής είναι να αφοσιωθείς ολοκληρωτικά στον Θεό, να το πράξεις.

Αυτό με το οποίο διαφωνώ είναι το να κλειστεί κάποιος νέος σε μοναστήρι γιατί δε μπορεί να βρει διέξοδο σε κάποια προβλήματα της ζωής του. Το μοναστήρι δεν είναι καταφύγιο ή κάποιου τύπου «άσυλο» ή «νοσοκομείο» για όσους υποφέρουν, τους χωρισμένους, τους αντικοινωνικούς, τους ναρκομανείς, τους καταθλιπτικούς κλπ. Το μοναστήρι είναι χώρος βαθιάς πνευματικής ζωής και αφοσίωσης στον Θεό και ως τέτοιο πρέπει να επιλέγεται.

mountathos-eshop.com

Πολλές φορές ακούς μάνες, να κλαίνε, να παρακαλάνε, να πάρουν πίσω τα παιδιά τους “στη ζωή”. Επιρρίπτουν ευθύνες στους πνευματικούς με την κατηγορία ότι παρέσυραν τα παιδιά τους και τα καθοδήγησαν προς το δρόμο αυτό. Δε μπορεί να είναι τυχαίο πως τα «κρούσματα» του μοναχισμού αυξάνονται το τελευταίο καιρό, μιας και η εποχής μας θεωρείται ως η εποχή της κατάθλιψης. Μόνο που δε πρέπει να ξεχνάμε ότι ο μοναχισμός δεν είναι προνόμιο αδικημένων. Είναι η ύψιστη μορφή ιεροσύνης, η μέγιστη αυτοθυσία προς τον Θεό, η αφοσίωση με όλο το νου και την ψυχή μας.

Γνωστά είναι επίσης και τα ονόματα διάσημων ηθοποιών, διακεκριμένων ανθρώπων και celebrities που out of nowhere ακολούθησαν αυτό το δρόμο.. με την εξήγηση ότι ένιωσαν το φως του Θεού να τους καθοδηγεί…

pluralism.gr

Και επιστρέφω στην ιστορία του καλού μου φίλου, για να τονίσω ότι στα 16 χρόνια σου, δεν έχεις ακόμη βγει στη ζωή, δεν ξέρεις καν τι είναι ζωή, δεν γεύτηκες τον έρωτα, τη διασκέδαση, την οικογένεια, τους φίλους, την ίδια τη ζωή και ξάφνου για ένα κοινωνικό πρόβλημα που μαστίζει πολλούς νέους, κλείνεσαι ξαφνικά σε ένα μοναστήρι, σύντομα χειροτονείσαι και ως άγαμος Αρχιμανδρίτης και μετά κατά πως τα φέρνει η ζωή, ερωτεύεσαι.. ναι ερωτεύεσαι ένα κορίτσι.. έρχεσαι αντιμέτωπος με αισθήματα και συναισθήματα που δεν ήξερες καν ότι μπορείς να εμπνέεις και μεταδίδεις στους άλλους.. και τότε πια έρχεσαι σε σύγκρουση με τον εαυτό σου, τις επιλογές σου, κλονίζεσαι.. να εγκαταλείψεις μια ζωή ιεροσύνης με την οποία έμαθες να ζεις τόσα χρόνια ή να τα αφήσεις όλα  και να επιστρέψεις στη ζωή..

i.ytimg.com & menshouse.gr/

Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Η ιεροσύνη σε αυτή την περίπτωση δεν ήταν θέμα βαθιάς εσωτερικής επιλογής. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς η Εκκλησία χειροτονεί και άγαμους κληρικούς μάλιστα, τόσο νέους ανθρώπους, χωρίς και οι ίδιοι οι ιερωμένοι να σκεφτούν ότι όταν είναι τόσο νέοι δεν μπορούν εύκολα να πάρουν τέτοιες αποφάσεις, πόσο μάλλον να επισφραγίζουν μια για πάντα τη ζωή τους πορευόμενοι με αυτές.  Κι αν μετά αλλάξουν γνώμη; Τι θα γίνει; Τα αξιώματα δεν δίνονται και ξεδίνονται..  Είναι οριστικά , αμετάκλητα και δύσκολα μπορεί πια κάποιος, που και γνώμη να αλλάξει, να τα αποποιηθεί…  

pemptousia.gr

Και και εδώ είναι που με το άρθρο μου  αυτό θέλω να συνεφέρω νέους αλλά και τόσους όλους που βιάζονται να πάρουν μια τέτοια απόφαση, χωρίς να είμαι ενάντια στο μοναχισμό, επαναλαμβάνω για να μην παρεξηγηθώ! Απλώς διαμαρτύρομαι στους λόγους που συνήθως οδηγούν σε αυτόν. Θεωρώ ότι η ωριμότητα είναι το κύριο προσόν που πρέπει να περιγράφει ένα άνθρωπο που παίρνει μια τέτοια απόφαση. Η ωριμότητα και η βαθιά πνευματική σκέψη. Αυτό το χαρακτηριστικό δεν είναι προνόμιο των νέων, τουλάχιστον στα 16, και δεν ξέρω πώς οδηγείται σε μια τέτοια απόφαση που πρόκειται να του αλλάξει ολόκληρο το είναι του και τη ζωή.

Καταλήγω πως δεν είναι και τόσο παράλογες οι μανάδες που ουρλιάζουν ότι θέλουν πίσω στη ζωή τα παιδιά τους, γιατί τα πράγματα γίνονται ξεκάθαρα και θέλω να πιστεύω πως και η Εκκλησία θα επιληφθεί άμεσα του θέματος αυτού, είτε θέτοντας κάποιο όριο ηλικίας για την επιλογή του μοναχισμού αλλά και την επίδοση αξιωμάτων. Αντίθετα υποστηρίζω πως η Εκκλησία πρέπει να παρακινεί τους νέους να ρίχονται πρώτα στο στίβο της ζωής και να αντιμετωπίζουν τα προβλήματά που αυτή που θα τους φέρει και έτσι να καταλήγουν συνειδητά και αργότερα στο μοναχισμό εκούσια, και όχι ως λύση ανάγκης ή εξ’ αναγκασμού.

Ο μοναχισμός είναι πραγματικά βαθύ και  θρησκευτικό «άγγιγμα ψυχής», μάλιστα για λίγους, και δεν είναι και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια πρόχειρη και αφελής απόφαση που παίρνει κάποιος. Γιατί ο μοναχισμός, δεν είναι απλώς καταφύγιο ζωής. Είναι μάλλον η αποποίηση ολόκληρης της ζωής και η στροφή σε ένα κόσμο πνευματικής και θρησκευτικής τελειότητας.

pentapostagma.gr

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: https://i2.wp.com/orthodoxia.online/wp-content/uploads/2016/12/orthodoxiaonline-151.jpg?fit=819%2C470&ssl=1