Γύρω μας, ο κόσμος αλλάζει, προχωρεί, αποδέχεται (ή μήπως όχι;)

Γύρω μας, οι άνθρωποι αλλάζουν, προχωρούν, αποδέχονται (ή μήπως όχι;)

Γύρω μας, αλλάζω, προχωρώ, αποδέχομαι (ή μήπως όχι;)

Είναι αληθινά εκπληκτικό πως μετά από τόση πρόοδο και ανάπτυξη, ορισμένες συμπεριφορές δεν αλλάζουν. Όχι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Κακό είναι αυτές οι συμπεριφορές να μεγαλώνουν, να απομακρύνονται από εκφράσεις πολιτισμού και ανθρωπισμού, να γίνονται πελώριες όσα και τα τείχη που κτίζουν με κάθε τούβλο μίσους και κακίας. Αυτή η λαίμαργη αδυναμία που κατακλύζει τον άνθρωπο από το τριχωτό της κεφαλής του μέχρι την άκρη της πατούσας του και τον τυφλώνει μη μπορώντας να βρει ένα πελέκι και να γκρεμίσει τα τείχη, παράγει αυτό το ακόρεστο και παχύρευστο υγρό για να στερεωθούν τα τούβλα και να κλείσει κάθε μικρή τρυπούλα που θα αποτελούσε διέξοδο προς το ανθρώπινο, το απλό, το αγνό.

Πολλές φορές, οι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να υπηρετούν το μίσος, το άδικο, την κακία με μόνο κίνητρο την εκδίκηση. Και αφού πετύχει ο στόχος…τότε τι; Υπάρχει ικανοποίηση; Υπάρχει λύτρωση; Υπάρχει ευτυχία; Κανείς από όσους χρησιμοποιεί τον πόνο του άλλου για να ανεβεί, για να δικαιωθεί, για να ευτυχήσει δεν θα τα καταφέρει. Κανείς δεν μπορεί να λυτρωθεί από την περιοδική αδυναμία του άλλου γιατί η δική του αδυναμία στέφεται στο θρόνο της αιωνιότητας ψιθυρίζοντας του στο αυτί «ΠΑΤΟΣ» . Αυτό σημαίνει πως δεν υπάρχει επιστροφή και αυτή η μαυρίλα και το σάπισμα της ψυχής θα κουρνιάσει σε μια γωνία μέχρι την επόμενη φορά.

Ο Φρειδερίκο Νίτσε ανάφερε χαρακτηριστικά «Έτσι η μνησικακία γεννημένη από την αδυναμία, βλάπτει περισσότερο από τον καθένα τον ίδιο τον αδύναμο». Η μνησικακία και η ζήλια είναι ένα αίσθημα που για να διατηρηθεί τρέφεται από αυτό το ίδιο το άτομο που την έχει. Έτσι, λοιπόν, αρχινάει η αλλοίωση του ψυχικού κόσμου και όσο της επιτρέπει να τον καταλύει εσωτερικά τόσο πιο γρήγορα και αδηφάγα θα αναπαράγεται. Αυτός ο μνησίκακος φθόνος δεν αφήνει σημάδια σε αυτόν που πρόκειται να κτυπήσει αλλά στην κάθε ψυχή που κατοικεί ήδη μέσα της. Μια τέτοια συμπεριφορά προδίδει αισθήματα δειλίας, ανασφάλειας, ατολμίας και ματαιοδοξίας. Αισθήματα που βαραίνουν τον άνθρωπο και δεν τον αφήνουν να προχωρήσει και εφόσον ο ένας αδυνατεί, αδυνατεί και το σύνολο.    

Φανταστείτε, λοιπόν, ένα κατακόκκινο και ζουμερό μήλο. Αχ! Θαυμάσιο φαίνεται. Δεξιά, κοντά στο κοτσανάκι του βλέπω μια τρύπα. Τι να είναι άραγε, λογικά κανένα ζωύφιο. Ναι! Ζωύφιο! Ένα  σκουλήκι και αχ πόσο αηδιαστικό και γλοιώδες είναι. Πάει το κατακόκκινο μήλο. Τώρα είναι τίποτα, ένα σάπιο μήλο με ένα πελώριο άνοιγμα στη μέση του περίπου. Αυτό είναι το μήλο της ζήλιας. Χάλια δεν είναι; Επομένως, πάρτε αυτή την παρομοίωση και δείτε τη σαπίλα που μπορεί να προσφέρει το αίσθημα του μίσους και της ζήλιας σε μια ανθρώπινη ψυχή.

Δεν πιστεύω πως ένας άνθρωπος μπορεί να είναι μόνο καλός ή μόνο κακός. Αντιθέτως, είναι ένα μείγμα από τις δυνάμεις του καλού και του κακού. Όλοι έχουμε λίγο και από τα δύο μέσα μας και οι περισσότεροι προσπαθούμε να τα ισορροπήσουμε δίνοντας μάχη με τον εαυτό μας. Δεν είναι πάντα το ίδιο εύκολο και δεν είναι πάντα η νίκη το αποτέλεσμα αυτής της μάχης. Τουλάχιστον όμως ξέρεις πως προσπαθείς και δεν πρόκειται να ακούσεις αυτόν τον εκκωφαντικό ψίθυρο της αιώνιας αδυναμίας να περιπλανιέται στο πίσω μέρος του μυαλού σου.

Γύρω μας, ο κόσμος μένει, οπισθοδρομεί, απορρίπτει (ή μήπως όχι;)

Γύρω μας, οι άνθρωποι μένουν, οπισθοδρομούν, απορρίπτουν (ή μήπως όχι;)

Γύρω μας, μένω, οπισθοδρομώ, απορρίπτω (ή μήπως όχι;)

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com