Υπάρχουν πολλοί τρόποι να προσεγγίσει κανείς αυτό το θέμα.

Άλλοι να το δουν με ένα απαισιόδοξο βλέμμα, ότι δηλαδή φταίνε σε μια κατάσταση που τους συμβαίνει, ότι κάνουν συνεχώς λάθη, ίσως τα ίδια λάθη πολλές φορές, ή ότι μια σχέση τους δεν πάει πολύ μακριά. Ή ακόμα ότι δυσκολεύονται να κάνουν γενικά σχέσεις, κοινωνικές, φιλικές, ερωτικές κτλ. Κάποιοι όμως μπορεί να το δουν με την αισιόδοξη ματιά, δηλαδή τί κι αν είμαι ή φαίνεται να είμαι το πρόβλημα, καιρός να αναθεωρήσω και να δω τι πάει Χ, όπως λέμε στην καθομιλουμένη. Και να το διορθώσω.    

Εγώ σκέφτηκα να περιγράψω το πιο πάνω θέμα από την πλευρά των σχέσεων, των σημαντικών αυτών σχέσεων στη ζωή μας που συνεχώς μας περιπλέκουν και μας βάζουν σε μπελάδες. Από την άλλη όμως, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτές, δεν μπορούμε εύκολα να απαλλαγούμε από αυτές, διότι μας καθορίζουν, μας δίνουν μια ταυτότητα για το ποιοι είμαστε και πώς βαδίζουμε στη ζωή. Είτε αυτό λέγεται οικογένεια, φίλοι, έρωτες και πάθη, συνάδελφοι.

Καιρός όμως να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Και πάντα πρέπει να την κάνουμε. Να γυρνάμε στο μέσα μας και να αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας, τον μεγαλύτερο εχθρό μας, όσο οδυνηρό κι αν είναι.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την οικογένεια. Τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτήν; Μαζί δεν ζούμε και χώρια δεν μπορούμε. Ένας φαύλος κύκλος. Μας την σπάνε οι γονείς, τ’ αδέρφια, οι συγγενείς αλλά από την άλλη τρέχουμε στα γιορτινά τραπέζια, τα κυριακάτικα και λέμε “μα πρέπει να πάμε να τους δούμε”. Και μετά αν τύχει τσακωνόμαστε με το παραμικρό. Και λέμε, ‘τώρα γιατί ήρθα;’ Και πάει λέγοντας…

Τώρα για τους φίλους τί να πω; Αγαπημένοι φίλοι!!! Σημαντικό κομμάτι στη ζωή μας. Μαζί στις χαρές, μαζί και στις λύπες. Μπορεί κάποιες στιγμές να τους ζηλεύουμε για τα κατορθώματα τους, να πούμε κουβέντες ντόμπρες, σταράτες που να τους πληγώσουν ή να μας πληγώσουν και μετά να μαλώσουμε και μετά να τα βρούμε. Το θέμα είναι να είναι εκεί, και να είμαστε εκεί, όταν μας χρειάζονται. Και πάντα τρέχουμε κοντά τους όταν ζητάμε βοήθεια, στήριξη, έναν καλό λόγο ή να ακούσουμε τα νέα τους και να μας καθησυχάσουν.

Τώρα οι έρωτες….αχ οι έρωτες…αυτοί κι αν μας βάζουν σε μπελάδες. Και τρέχω να δω το κινητό αν ήρθε μήνυμα από τον καλό μου. Να με ρωτήσει “τι κάνω”, πώς είμαι στη δουλειά και τι θα κάνουμε το βράδυ. Και να ανυπομονώ να τον συναντήσω μετά διότι κουράστηκα από τον φόρτο της ημέρας. Και περνούν τα χρόνια, και συνηθίζει ο ένας τον άλλο, και βαριέται ο ένας τον άλλο. Και έρχονται τα προβλήματα. Και δεν ξέρω τι θέλω, πού πάω. Και θέλω να μείνω μόνη. Να ξαναβρώ το εαυτό μου διότι τον έχασα μέσα στην σχέση. Διότι έδωσα πολλά. Παραπάνω απ’ όσα πήρα. Και καταριέμαι την ώρα που τον γνώρισα και μπήκε σαν σίφουνας στη ζωή μου. Όχι, εγώ είμαι κορίτσι της καριέρας και δεν θα αναλωθώ ποτέ ξανά για κανέναν. Κανένας άντρας δεν το αξίζει αυτό (να με συγχωρέσουν οι άντρες).

Και μένω πάλι μόνη. Να διερωτώμαι:

‘Μήπως, είμαι εγώ το πρόβλημα τελικά;’

Όχι. Κανείς δεν φταίει. Οι καταστάσεις φταίνε. Απλά αυτές οι καταστάσεις περνούν απ’ το χέρι μας. Και στο χέρι μας είναι να τις ελέγξουμε και να τις τακτοποιήσουμε. Διότι σημασία έχει η ψυχή του ανθρώπου. Και η ηρεμία αυτής.