Τι παιχνίδια παίζει το μυαλό. Οι σκέψεις είναι σαν χείμαρροι, κυλούν με ορμή ακόμη και σε μονοπάτια που δεν θα έπρεπε να κυλούν. Ένας άνθρωπος στοιχειώνει το μυαλό σου. Αποφασίζεις να μιλήσεις σε κάποιον, να μοιραστείς τον πόνο σου, να ξαλαφρώσεις λιγάκι από το βάρος που βαραίνει την καρδιά σου και τότε ακούς την πιο γελοία συμβουλή, «μην τον σκέφτεσαι».

Καλά πως δεν το σκέφτηκα μόνη μου τόσο καιρό που παιδεύομαι, γιατί είναι γνωστό σε όλους πως το μυαλό είναι σαν τους υπολογιστές έχουν το μαγικό κουμπί, το delete. Να σας ενημερώσω λοιπόν πως όχι, το μυαλό δεν λειτούργει έτσι. Δεν μπορώ να σταματήσω από την μια μέρα στην άλλη να σκέφτομαι έναν άνθρωπο για τον οποίο έχω συναισθήματα. Δεν μπορώ να ξυπνήσω μια ωραία πρωία και να μην υπάρχει εκεί, έστω σαν σκέψη. Μακάρι να ήταν τόσο απλό, μα δεν είναι. Το να σταματήσεις να σκέφτεσαι κάποιον θέλει κόπο, δουλειά, χρόνο και συγγνώμη που θα σας το πω, πολύ πόνο. Το νούμερο ένα είναι να σταματήσεις να αντιστέκεσαι. Θα τον σκέφτεσαι και θα πονάς αυτό είναι κανόνας. Το να πηγαίνεις αντίθετα σε αυτό το μόνο που θα καταφέρεις είναι να το μεγεθύνεις. Σκέψου, είναι σαν να κολυμπάς αντίθετα στον χείμαρρο των σκέψεων σου. Εάν καταφέρεις να διανύσεις κάποια μέτρα, θα είσαι τόσο εξαντλημένος, που κάποια στιγμή η ορμή του θα σε παρασύρει και θα σε πάει πάλι από εκεί που ξεκίνησες. Το να μην σκέφτεσαι κάποιον είναι καθημερινός αγώνας, μαραθώνιος και όχι 100αρι.

Εάν είσαι στη θέση του συμβουλάτορα, σε παρακαλώ άκουσε τι θα σου πω. Ποτέ, μα ποτέ μην δώσεις μια τέτοιου είδους συμβουλή. Αυτό αυτόματα δείχνει πως δεν έχεις κατανόηση και συμπόνια στο πρόβλημα του φίλου σου. Εάν η λύση ήταν τόσο απλή, όσο να πατήσεις ένα κουμπάκι στο μυαλό σου και κάθε σκέψη που σε πονάει να χαθεί, δεν θα ερχόταν σε εσένα για συμβουλή. Εκείνη την στιγμή ο φίλος σου χρειάζεται στοργή, χρειάζεται αγάπη. Το καλύτερο που θα μπορούσες να κάνεις είναι να πεις «Σε καταλαβαίνω, πονάει πολύ. Δώσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου και κάθε πληγή που έχεις στην καρδούλα σου θα επουλωθεί».

Εγώ, αυτά που θα σας συμβούλευα θα ήταν τα εξής. Πάρτε μια βαθιά ανάσα, κλάψτε, αφήστε να βγει από μέσα σας κάθε συναίσθημα. Μην τα κρατάτε, εκτονώστε την ένταση και τον πόνο σας, γιατί όσο μένει μέσα μόνο κακό κάνετε στον εαυτό σας. Και για το τέλος δεν θα σας πω πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Όχι, ο χρόνος δεν είναι ο καλύτερος γιατρός, απλά σου μαθαίνει πώς να ζεις μαζί με τον πόνο. Σου μαθαίνει να κάνεις ειρήνη μαζί του, να τον συνηθίσεις έως ότου να μην του δίνεις σημασία .Όλα περνάνε αργά ή γρήγορα. Σε βλέπω, τώρα λες «αποκλείεται να σταματήσω να πονάω τον αγαπώ με όλη μου την καρδιά, δεν γίνεται» κι όμως γίνεται.

Δώσε χρόνο στην καρδούλα σου κι εκείνη ξέρει πώς να επουλωθεί. Θα περάσει και δεν θα αργήσει η στιγμή που δεν θα τον σκέφτεσαι στο υπόσχομαι.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: imaginemd.net