Ότι δεν είναι στα χέρια σου, είναι το βράδυ στο μυαλό σου.

Ίσως να ήταν το πρώτος σου έρωτας, ίσως να τον έζησες όταν ήσουν 16, ίσως όμως να τον έζησες και στα 25 σου, δεν έχει σημασία. Εάν η καρδιά σου κάθε φορά που τον έβλεπες χτυπούσε τρελά, η αναπνοή σου σταματούσε, τα πόδια σου δεν σε κρατούσαν, έτρεμες  και ίδρωνες ολόκληρη, τότε για εσένα είχε σημασία… και πολύ μάλιστα.

Ξεκίνησε λοιπόν η ιστορία με εσάς τους δύο πρωταγωνιστές, με αναμνήσεις που δύσκολα  μπορούν να ξεχαστούν, αλλά κυρίως συναισθήματα.. Έρωτας μεγάλος σαν αυτούς που βλέπουμε στις ταινίες, μόνο που εδώ το σενάριο είχε άλλη κατάληξη. Έγινε ότι έγινε, πόνεσες, έκλαψες, ένιωσες τη καρδιά σου να σπάζει σε χίλια κομμάτια όταν τελειώσατε και να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Σου πήρε μέρες, εβδομάδες ίσως και μήνες να συνειδητοποιήσεις πώς προέκυψε το τέλος, τι έφταιξε, τι πήγε λάθος.

Υπερανάλυση με μια λέξη.

Μόνο που δεν σου είχαν πει ότι όσο χρόνο σου πάρει να το συνειδητοποιήσεις, άλλο τόσο χρόνο θα σου πάρει να το ξεπεράσεις… Και κάτι μου λέει ότι δεν έγινε, γιατί ακόμα και τώρα που διαβάζεις τα συγκεκριμένα λόγια, σκέφτεσαι αυτόν τον ένα που σε έκανε να τα νιώσεις όλα τόσο έντονα. Με τόσο πάθος… Ναι ακόμα και τον πόνο, κυρίως τον πόνο.

Αν όχι συνέχεια, σίγουρα κάθε φορά που ακους ένα καινούριο τραγούδι ή ακόμα και κάποιο του οποίου ξέρεις τα λόγια.. Όταν τ’ ακούς στο αυτοκίνητο το μυαλό και η καρδιά σου το νιώθουν έντονα, μέχρι και ρίγος νιώθεις να σε διαπερνά σε κάθε του στίχο.

Λες και γράφτηκε για σένα!

Είναι φορές που διερωτάσαι αν αυτός που το έγραψε σε ήξερε ή ίσως να ήταν θεατής στη ζωή σου και ήθελε να αποδώσει «ένα φόρο τιμής» στα όσα ένιωσες.

Η κάθε φορά που πετυχαίνεις στη τηλεόραση μια ταινία ρομαντική.. όπως τη δικιά σας ιστορία που μπορούσε να γυριστεί σε ταινία μόνο που το τέλος της θα ήταν δραματικό. Καθώς την χαζεύεις, πιάνεις τον εαυτό σου να ποθεί τόσο πολύ αυτό το τέλος και γενικότερα το τέλος οποιασδήποτε κλασσικής ρομαντικής ταινίας οπού εσείς ζήσατε καλά και αυτοί καλύτερα. Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία το μυαλό σου προσπαθεί να ικανοποιήσει το κενό, που δεν μπορεί με τίποτα να γεμίσει, παρά μόνο με λίγα λεπτά φαντασίας.

Τότε ακούς το κινητό σου να χτυπά, επανέρχεσαι στην πραγματικότητα… Κάθεσαι σε ένα σαλόνι μόνη σου, αγκαλιά με μια κουβέρτα και ένα μαξιλάρι κοιτώντας το κενό, κάνοντας σκέψεις που ξέρεις πολύ καλά ότι είναι ανούσιες. Ανέφικτες.

Άλλες φορές περπατώντας στο δρόμο βλέπεις ζευγαράκια, αγκαλιές, φιλιά και ζηλεύεις. Ζηλεύεις που δεν μπορείς και εσύ να τον κρατάς απ’ το χέρι, που δεν μπορείς να τον αγκαλιάσεις και να τον φιλήσεις, αλλά κυρίως που δεν μπορείς να πας μαζί του μια απλή βόλτα και να του μιλήσεις… για όσα δεν του είπες ποτέ και για όσα έχασε από τη ζωή σου από τη μέρα που έφυγε. Βλέπεις όμως είναι μονόπλευρο…

Αν δεν είναι αμοιβαίο τι να το κάνεις; Έχεις πονέσει, έχεις θυσιάσει, έχεις τραβήξει πολλά. Άσε πίσω ότι σε πόνεσε, συμφιλιώσου με την κατάσταση και κοίταξε μπροστά. Όταν ένας κύκλος κλείνει, νιώσε απλά και μόνο ευγνωμοσύνη. Μην κοιτάς άλλο πίσω, δεν βρίσκεσαι εκεί.

Ζήσε, αφέσου και ερωτεύσου ξανά. Μην προσπαθήσεις να συγκρίνεις άτομα και καταστάσεις, το καθετί είναι διαφορετικό και συνάμα μοναδικό. Μην χάνεις ευκαιρίες «θρηνώντας» και περιμένοντας, γιατί οι στιγμές περνάνε ανεπιστρεπτί, όλα αλλάζουν και επιβάλλεται να συντονιστείς.

Μην ξεχνάς ότι αυτός που προορίζεται για εσένα θα έρθει και θα μείνει, γιατί πολύ απλά δεν θα μπορεί να φανταστεί ούτε μια ημέρα χωρίς τη φωνή σου, το άγγιγμα σου, το χαμόγελο σου, τη μυρωδιά σου, την παρουσία σου. Σε καταλαβαίνω αλλά μάτια μου, μην το κουράζεις άλλο…

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com