Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Ακόμα μια μέρα που άντεξα, πήγα στην δουλειά, ήμουν «σωστός». Φόρεσα το χαμογελαστό μου πρόσωπο, χαιρετούσα τον κόσμο και έσφιγγα τα δόντια, μήπως και πω κάτι που δεν πρέπει να πω. Δεν με νοιάζει όμως πια, το συνήθισα. Τα μεγάλα λόγια και οι φρούδες υποσχέσεις, είναι μέρος της καθημερινότητας μου και δεν με εκπλήσσει πια η τόση αδιαφορία και η απάθεια που βλέπω γύρω μου. Ο καθένας φαίνεται να το έχει συνηθίσει, σιωπηλοί πια, ο καθένας τον δικό του δρόμο, στη δική του ρουτίνα. Αυτό που όμως μου κίνησε το ενδιαφέρον, σήμερα μετά την δουλειά, μέσα στα τόσα μαυρόασπρα άτομα, ένα παιδί ξεχώριζε, να κάθεται μόνο του σε ένα παγκάκι και να κοιτάζει τον ουρανό.

Πόσο παράξενη μου φάνηκε αυτή η εικόνα, όχι γιατί το παιδί ήταν μόνο ανάμεσα σε τόσους μεγάλους αλλά γιατί ανάμεσα σε τόσους μεγάλους, το παιδί ήταν το μόνο που έκανε κάτι «σωστό». Τότε ήταν που συνειδητοποίησα πόσο είχα αλλάξει, πόσο άφησα την κοινωνία να με αλλάξει. Κάποτε ήμουν εγώ αυτό το παιδί. Ανέμελος, κοίταζα τον ουρανό και έκανα όνειρα…όνειρα για το μέλλον, για μια άλλη ζωή που θα έρθει. Μερικές φορές τα όνειρα αυτά ήταν τόσο μεγάλα που όταν τα άκουγαν οι άλλοι τρόμαζαν, τόσο απίθανα που όταν τους τα έλεγα γελούσαν. Ήταν όμως αληθινά, έδιναν νόημα στον τότε κόσμο μου και ελπίδα για να συνεχίσω στο μέλλον.

pbskids.org

Τώρα πια όμως, ανάμεσα στους τόσους γνωστικούς και στις τόσες αλήθειες τι μας έμεινε; Τα σχέδια τα επισκίασε η ρουτίνα και απαγορεύεται να κάνουμε όνειρα πια. Θυμάμαι, λίγα χρόνια πριν, προτού μπω και εγώ σ αυτήν την παγίδα, είχα δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου να μην σκοτώσω το παιδί. Το παιδί θέλει να είναι ελεύθερο και να κάνει σχέδια. Να χαμογελάει με τα απλά πράγματα και όταν γελά, να το εννοεί πραγματικά. Θέλει να τρέχει, να πέφτει να ξανασηκώνεται και να πέφτει ξανά. Δεν έμαθε να τα παρατά, γιατί ελπίζει. Μπορεί να μην ξέρει τα πάντα, αλλά αυτά που ξέρει, είναι αρκετά. Δεν χρειάζεται εξάλλου να ξέρει τα πάντα, η αλήθεια σκοτώνει την αγνότητα. Το παιδί θα έρθει κοντά σου όχι για να σε εκμεταλλευτεί ή για να σε χρησιμοποιήσει, αλλά γιατί σε χρειάζεται και σε αγαπά. Είμαστε όμως τόσο απασχολημένοι εμείς οι ενήλικες, που έχουμε ξεχάσει πως να αγαπάμε και ελπίζουμε.

Γι’ αυτό σου λέω αγαπητό μου ημερολόγιο, μην αφήσεις το παιδί να πεθάνει. Κράτα το παιδί ζωντανό μέσα σου. Κάνε πράγματα που σε ευχαριστούν, γέλα στα χαζά και μην είσαι πάντα «σωστός» και καθωσπρέπει. Ίσως να μην είναι πια το ίδιο και τα όνειρα να είναι πιο ρεαλιστικά, αλλά μην υποκύψεις στα γρανάζια του συστήματος, συνέχισε να ονειρεύεσαι. Δεν έχει σημασία τι ελπίζουμε ή πότε θα υλοποιηθεί. Σημασία έχει να μην αφήσουμε την ρουτίνα να αλλάξει αυτό που πραγματικά είμαστε. Και κάτι ακόμα αγαπητό ημερολόγιο, υπερασπίσου το παιδί μέσα σου, να το θυμάσαι πάντα αυτό. Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα.

Αντρέας.

awakengr.com

 *  Αποτέλεσε έμπνευση το τραγούδι «Κάποτε θα ‘ρθουν να σου πουν» του Παύλου Σιδηρόπουλου

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: unpapafotografo.com