Η φράση «το παιδί που κρύβεις μέσα σου..» είναι μια πρόταση που έχουμε όλοι ακούσει στη ζωή μας χίλιες φορές και, όπως όλες οι χιλιοειπωμένες φράσεις, την έχουμε καταντήσει θολή και αναμενόμενη. Έρχεται μια φάση στην ζωή σου που προτάσεις σαν κι αυτή ξεθωριάζουν και χάνουν την πειστικότητα τους. Παιδί; Ποιο παιδί; Πού να βρεις χώρο μέσα σου τη σήμερον ημέρα για τέτοιες πολυτέλειες. Δεν υπάρχει ούτε χώρος ούτε χρόνος για παιχνίδια και ρίσκα και ανεμελιά. Γιατί αυτά δεν είναι ένα παιδί;

Αν σου έλεγα να συνδέσεις την λέξη παιδί με μια λέξη, ποια θα διάλεγες;

Κάποιοι είμαι βέβαιη πως θα βιάζονταν να απαντήσουν τη «ζωηρότητα» ή μια λέξη ακόμη πιο ωραία , την «αθωότητα». Που τα παιδιά είναι σίγουρα και τα δυο. Μα εμένα η λέξη που λάμπει μες το μυαλό μου περισσότερο από κάθε άλλη όταν ακούω την λέξη παιδί είναι η ελπίδα.

Είναι μικρά και ακατέργαστα, το μυαλό τους, το πνεύμα τους δεν τα έχει αγγίξει, δεν τα έχει νοθεύσει τίποτα. Είναι αυθεντικά. Και τολμούν όσο κανείς. Γιατί όταν λαχταρούν κάτι το λαχταρούν με όλη τους την καρδιά, όταν προσδοκούν κάτι το καρτερούν με όλο τους το είναι, το διεκδικούν και δε σταματούν ποτέ να πιστεύουν πως θα το έχουν. Πως υπάρχει και μια μέρα θα είναι στα χέρια τους. Είτε αυτό είναι ένα παιχνίδι, είτε είναι ο πρίγκιπας του παραμυθιού οτιδήποτε απίστευτο μπορείς να φανταστείς. Ναι, ξέρω, για εσένα είναι «ασήμαντα», μα γι’ αυτά είναι όλη η ουσία της ζωής τους. Και μένουν πιστά σε αυτά. Σκέψου να έχεις το θάρρος να κυνηγήσεις εκείνο σου το όνειρο που άφησες να σβήσει με το ίδιο θάρρος, την ίδια δύναμη που ένα παιδί διεκδικεί τον κόσμο όπως τον έχει στη φαντασία του.  

enallaktikidrasi.com

Αυτό που κάνει τα παιδιά να ξεχωρίζουν είναι αυτή η απίστευτη ιδιότητα που έχουν να πιστεύουν. Θα μου πεις είναι που δεν έχουν ζήσει ακόμη μόνα τους, που δεν έχουν γευτεί τι πάει να πει κόσμος έξω από την αγκαλιά της μάνας τους. Δεν πρόλαβαν ακόμη, θα μου πεις, να απογοητευτούν απ’ τον κόσμο. Σύμφωνοι. Δεν σταματούν όμως να ξεχωρίζουν, δεν σταματούν να είναι πιο ευτυχισμένα από όλους μας. Από άγνοια θα μου πεις. Όχι. Από εκείνη την συνήθεια που έχουν, να μην σκοτώνουν ποτέ μόνα τους την ελπίδα. Δεν έχουν ανάγκη κανέναν για να πιστέψουν σε αυτό που ονειρεύονται. Πώς θα άλλαζε η ζωή σου αν υιοθετούσες μια τέτοια στάση ζωής;

Το μέσα του καθενός μας δεν είναι μια απλή υπόθεση. Ούτε και μονοδιάστατη. Αλλάζουμε εαυτό πολύ πιο συχνά από ότι φαντάζεσαι, οι καταστάσεις μας να αναγκάζουν, αυτός ο κόσμος που τόσο σε έχει τρομάξει που προσπαθείς μια ζωή να τον προφτάσεις. Μα ο εαυτός που ήσουν κάποτε ποτέ δε φεύγει κι αν φύγει δεν παίρνει ποτέ μαζί του και το σημάδι του.

Γι’ αυτό μη μου λες πως δεν υπάρχει παιδί μέσα σου. Το παιδί είσαι εσύ, είναι κομμάτι σου. Απλώς το ζάλισες με τις θεωρίες σου για τον κόσμο που σου επιβάλλεται, την ανάγκη να παραμείνεις προσγειωμένος και την απογοήτευση που ξεθώριασε το χρώμα απ’ την ζωή σου και αποκοιμήθηκε.

Μην το αφήσεις να κοιμάται για πολύ όμως. Αυτό μπορεί να είναι πια η μόνη σου ελπίδα.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: enallaktikidrasi.com