Στόχους έχουμε όλοι. Το θέμα είναι πόσοι και ποιοι απ’ αυτούς γίνονται πράξη.

Το κλειδί της κατάκτησης των στόχων λοιπόν, σύμφωνα με το φιλόσοφο Γιάννη και τις Σάρες, Μάρες και άλλες Κουκουνάρες, είναι να δημιουργάς στο μυαλό σου μικρές εμμονές σαν κινητήρια δύναμη προς τον στόχο σου.

Δε θα πετύχει κανένας στόχος σου αν δεν ξυπνάς καθημερινά και αυτό αποτελεί την πρώτη σου σκέψη, μετά το χέσιμο φυσικά. Αν δεν σκέφτεσαι αυτή την ιδέα τα ¾ κάθε ώρας και 14 απ’ τις 16 ώρες που είσαι ξύπνιος. Πρέπει η ιδέα αυτή να επηρεάζει τα πάντα σου, το ίδιο σου το “είναι”. Πρέπει να γίνει ο/η γκόμενός/α σου μέχρι να πάρετε διαζύγιο συναινετικό.

Αν την αφήνεις για αύριο ή αν θέτεις χρονοδιαγράμματα τύπου “αργότερα”, θα σε απογοητεύσω αλλά θα πρέπει να εγκαταλείψεις την ιδέα αυτή όσο είναι νωρίς. Η θεωρία μου προέρχεται από τη σκέψη “ποιους στόχους μου πέτυχα” και συνειδητοποιώ πως ήταν όσοι μου είχαν γίνει εμμονή. Για παράδειγμα, ήταν μία χρονιά που είπα θα γράψω βιβλίο. Ήταν ριζική απόφαση, τα είχα κόψει όλα. Δεν είπα λίγο θαλασσίτσα και λίγο ποτάκι και ύστερα γράψιμο. Ήταν all in. Πέρασα ένα μήνα κλεισμένος σε ένα δωμάτιο writing – sleeping – repeat. Πρώτη μου σκέψη, μετά το χέσιμο, ήταν ποια θα ήταν η επόμενη κίνηση του ντετέκτιβ Ίαν Μακέι (πρωταγωνιστής του βιβλίου μου), όχι τι θα κανονίσω για το βράδυ.

Άλλο παράδειγμα. Σκέφτηκα πως θέλω να φτιάξω ένα site νέων, αλλά δεν ανέβαλα τη σκέψη μου για το αύριο. Αντιθέτως έβαλα σε εφαρμογή την ιδέα, την αμέσως επόμενη μέρα κάνοντας τα πρώτα τηλέφωνα και αφιέρωσα τις 14 από τις 16 ώρες που ήμουν ξύπνιος για να πείσω κόσμο για το μεγαλεπήβολο όραμά μου. Αν τα κατάφερα, θα κριθεί από εσάς, μιας και μιλώ για το Beezdom. Σίγουρα αυτή η εμμονή κρατάει ακόμη και γιγαντώνεται στο δικό μου μυαλό. 

Και τα παραδείγματα είναι τόσα πολλά αν αναλογιστεί κανείς. Ποια μαθήματα πέρασα στις εξετάσεις και με τι βαθμό; Αυτά που πάσκισα. Γιατί περνά κανείς Ευελπίδων ή Ιατρική και άλλος όχι; Οκ, είναι και το υπόβαθρο, η εξυπνάδα, το διάβασμα αλλά είναι και η εμμονή που τετραγωνίζει τη λογική, σε ωριμάζει και σε ωθεί σαν δαιμονισμένο λιοντάρι προς τη Σχολή. 

Πιο απλά; Κάποιοι το θέλουν παραπάνω γιατί το κυνηγάνε παραπάνω, παρά κάποιοι άλλοι. Δεν είναι έτσι και στο κυνήγι; Ο κυνηγός εμμονικά τρέχει πίσω απ’ τα θηράματα, που κατακτά άλλοτε από πείσμα, άλλοτε από τύχη. Και ποιος είναι καλός κυνηγός και ποιος όχι; Καλός αυτός που πάλεψε να γίνει καλός, αφιέρωσε χρόνο, έγινε εμμονικός με τα όπλα, που ρώτησε, διάβασε, οσμίστηκε, αισθάνθηκε όλα τα σχετικά. Και κακός κυνηγός εκείνος που απλά δεν ενδιαφέρθηκε να γίνει καλός.

Α και δε γίνεται να μην πω και για την ερωτική εμμονή. Πώς θα ρίξεις το κορίτσι που σ’ άρεσε; Αν σου γίνει εμμονή να το κατακτήσεις. Όχι εγωισμός και παραίτηση με την πρώτη χυλόπιτα. Εάν ακόμη και όταν δεις πως εκείνη δεν, εσύ θα δίνεις πόνο. Θα τη διεκδικείς με νύχια και με δόντια και soon or later -promise- θα γίνει δική σου.

Όταν δηλαδή δημιουργούνται μικρές εμμονές είναι κάπως σαν να ωθείς τις καταστάσεις, όσες φυσικά περνάνε απ’ το χέρι σου, προς την ευόδωση του στόχου σου. Όταν ακολουθείται βέβαια η τακτική ότι βρέξει ας κατεβάσει, ή η τακτική του “να δούμε” ή η τακτική του “να δω τους άλλους και αν πετύχουν να το κάνω κι εγώ” ή το “δίνω τα πάντα στη σχέση μου ή στη δουλειά μου και δε μου μένει χρόνος”, τότε το αποτέλεσμα είναι βέβαιο, αν υπάρξει, εννοείται. Δεν αρκεί απλά να το θέλεις αλλά να σου γίνει εμμονή. Γιατί χωρίς μικρές εμμονές, είμαστε μάλλον καταδικασμένοι στη στασιμότητα. 

Υ.Γ: Η ιδέα βασίζεται στο ότι οι άνθρωποι μπορούν να καταφέρουν τα πάντα, ΑΝ το θέλουν. Σήμερα το πιστεύω γιατί είμαι αισιόδοξος. Αν αύριο αποφασίσω πως δεν μπορούν, μη με πυροβολήσετε, απλά θα είμαι στο νόρμαλ μου.