Μικρέ μου Σ., ο χαμός σου μου στοίχειωσε τα βράδια..

Δεν περνά μέρα που να μην σε σκεφτώ. Δεν σε ξέρω μα σε αγάπησα βαθιά.

Σε φαντάζομαι να περιμένεις τον γυρισμό στο σχολείο. Να ετοιμάζεις τα σχολικά σου, ανυπομονώντας όπως όλοι, να συναντήσεις ξανά τους φίλους σου, να νιώσεις ξανά το φτερούγισμα της καρδιάς σου.

Θα μπορούσες να ήσουν γείτονας μου. Μακάρι να ήσουν! Θα έκανες παρέα με τα δικά μου παιδιά.

Θα μπορούσες να ήσουν συμμαθητής του γιου μου, να παίζατε έξω στην αυλή μαζί. Να ήσασταν φίλοι, να μοιραζόσασταν τις ίδιες αγωνίες μα και τις ίδιες χαρές. Σας βλέπω ήδη να γελάτε με τα ίδια χαζά αστεία. Θα γέμιζε χαρά το σπίτι μου, μα και η ψυχή μου.

Θα μπορούσες να μου μιλούσες για τις ανησυχίες σου, τον πόνο στη ψυχή σου. Που ήξερες να κρύβεις τόσο καλά. Τις αμφιβολίες για τις υποχρεώσεις που αναγκάστηκες να χρεωθείς.

Το άκουσμα της είδησης σταμάτησε το μυαλό μου. Κοίταζα να βρω μια λογική εξήγηση. Ήσουν μόνο ένα παιδί. Ένα παιδί με όνειρα που συνεχώς έβρισκαν εμπόδια. Ένα θύμα της δικής μας αποτυχημένης κοινωνίας. Του δικού μας κατεστημένου.

Ήσουν παιδί. Είχες τόσα ακόμα να ζήσεις. Θα σου χαμογελούσε η ζωή. Δεν είναι τόσο πικρή όσο νόμιζες. Θα τα κατάφερνες , είμαι σίγουρη.

Μικρέ μου Σ. ελπίζω η δική σου απώλεια να μας αφυπνίσει σαν κοινωνία και μέσα από τη δική σου σιωπή να ακουστούν στ’ αυτιά μας οι κραυγές σου.

Μικρέ μου Σ.,

Θα σε σκέφτομαι για πάντα.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com