Οι αρθρογράφοι του Beezdom, δοκιμάζονται ξανά! Αυτή τη φορά προκλήθηκαν από ένα άλλο αρθρογράφο να γράψουν μία φανταστική, λογοτεχνική ιστορία από τον τίτλο ενός τραγουδιού. Η Δήμητρα Ζαννούπα προκάλεσε την Σταυρίνα Κωνσταντίνου να γράψει μία ιστορία από το τραγούδι «Μια κόκκινη γραμμή» της Νατάσας Θεοδωρίδου.
Για να δούμε Σταυρίνα, can you bee a story writer?
Ήταν μια βροχερή μέρα Οκτωβρίου, όπου ταξίδευα για ένα σεμινάριο στην Αθήνα… Στο διπλανό κάθισμα του αεροπλάνου, μια κοπέλα έκλαιγε γοερά… το παραδίπλα κάθισμα ήτανε άδειο… Ήθελα αρχικά να είμαι διακριτική για να μην την κάνω να νιώσει άσχημα, από την άλλη όμως και αφού συνέχισε να κλαίει, δεν γινόταν, έπρεπε να την ρωτήσω αν χρειάζεται κάτι και έτσι έγινε…. «όχι ευχαριστώ», μου είπε με τρεμάμενη φωνή, σαν να ντράπηκε…
Θέλοντας λοιπόν εγώ να την κάνω να νιώσει καλύτερα της είπα «μην ντρέπεσαι και σε μένα έχει τύχει, το κλάμα είναι λύτρωση… κάποιες φορές χρειάζεται να βγάλουμε όλα όσα έχουμε μέσα μας για να αισθανθούμε καλύτερα μετά…»
Έτσι αρχίσαμε να συζητάμε και μαζί με το ταξίδι μου για Αθήνα ξεκίνησε και μια καινούργια γνωριμία…
Μετά από τις πρώτες ντροπές λοιπόν και αφού προσπάθησα να την κάνω να νιώσει άνετα, άρχισε με φόρα να μου εξιστορεί την δική της περιπέτεια… σαν να είχε τόσα πολλά που κρατούσε μέσα της, που μόλις ένιωσε άνετα βγήκαν σαν χείμαρρος προς τα έξω…
Εγώ την άκουγα με προσοχή, καθώς μου μιλούσε…
«Τον γνώρισα μια νύχτα σε μια από τις εξόδους μου, ήμουν σε μια ευάλωτη περίοδο στη ζωή μου τότε, αφού μόλις είχα χωρίσει από μια σχέση… και αυτός με διεκδικούσε, μου έδειχνε ότι του άρεσα, ότι με έβρισκε ξεχωριστή, ότι μπορούσε να μου δώσει όσα μου έλειπαν… μου είπε με λίγα λόγια όλα όσα ήθελα να ακούσω από έναν άντρα εκείνη την περίοδο. Με έκανε να πιστέψω ότι αυτός ήταν ο άγγελος που περίμενα χρόνια… μου έδωσε αυτοπεποίθηση και μου υποσχέθηκε πως θα με κάνει ευτυχισμένη… εγώ τότε τον πίστεψα, είχα ανάγκη να τον πιστέψω, πιάστηκα πάνω του, δέθηκα μαζί του, τον ερωτεύτηκα, τον αγάπησα και του έδωσα τα πάντα… έκανα γι’ αυτόν όσα δεν έκανα για κανέναν. Μου φερόταν πολύ καλά στην αρχή, μετά είχε κάποια ξεσπάσματα στην πορεία (είμασταν σχεδόν 1,5 χρόνο μαζί). Μου έβγαζε κάποιες φορές ένα άσχημο εαυτό αλλά πάντα δικαιολογούσε τον εαυτό του λέγοντας ότι ήταν από την κούραση της δουλειάς και αφού εγώ τον αγαπούσα το δεχόμουνα και πάντα τον συγχωρούσα… Αλλά δεν το θεωρούσα τόσο σοβαρό αυτό τότε, μέχρι που μου έδειξε τελικά τον πραγματικό του εαυτό…»
Εγώ την άκουγα με αγωνία….
«Πάντα λαχταρούσα ένα μωρό, εκτός του ότι είχα πάντα μέσα μου το μητρικό ένστικτο, πίστευα ότι όταν αγαπάς κάποιον θέλεις να αποκτήσεις ένα μωρό μαζί του γιατί είναι σαν να ενώνεις ένα κομμάτι του με το δικό σου… και πάντα έλεγα πως θα γίνω η πιο καλή μαμά του κόσμου!!! Πραγματικά το λαχταρούσα τόσο πολύ!
Στην αρχή όταν τον είχα ρωτήσει εάν αυτόν τον ενδιέφεραν τα παιδιά και η οικογένεια (γιατί αυτό ήταν πολύ σημαντικό για μένα, για να είμαι με κάποιον άνθρωπο), μου είχε πει φυσικά. Στην πορεία απλά μου έλεγε ότι με αγαπά τόσο πολύ που θέλει να ζήσουμε πρώτα αρκετά πράγματα οι δυο μας και μετά να έρθει και αυτό… και εγώ το θεώρησα λογικό… έλα όμως που ήρθε τελικά η εγκυμοσύνη… κατά λάθος μεν αλλά ήρθε… μόλις το έμαθα εγώ έπλεα σε πελάγη ευτυχίας, σκεφτόμουνα τους τρόπους που θα του το πω, τι έκπληξη θα του ετοιμάσω για την ανακοίνωση… ξεκίνησα να κάνω όνειρα… και ούτε για μια στιγμή δεν μου πέρασε από το μυαλό, αυτό που θα ακολουθούσε μετά…
…Εγώ του ετοίμασα την έκπληξη με πολύ μεγάλη χαρά και μόλις έρχεται η στιγμή που μαθαίνει για την εγκυμοσύνη αντί να ενθουσιαστεί, όπως περίμενα, αυτός αντέδρασε πάρα πολύ άσχημα! Μου είπε ότι δεν το θέλει, ότι δεν μπορεί να αναλάβει τέτοια ευθύνη και ότι έχει ακόμη χρόνια μπροστά του για να διασκεδάσει την ζωή του. Με λίγα λόγια, μου έκανε ψυχολογικό πόλεμο και μου είπε να το ρίξω αν θέλω να είμαι μαζί του. Εγώ τότε του είπα ότι το αγαπάω ήδη αυτό το παιδί και δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο αλλά επειδή σεβόμουνα και τα δικά του θέλω, του είπα να το συζητήσουμε. Αυτός ούτε καν την συζήτηση δεν δέχτηκε να κάνει και έτσι μάζεψε τα ρούχα του, μου είπε ότι είμαι μόνη μου πια, να μην τον ψάξω ποτέ και έφυγε… εγώ τότε έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου και από ευτυχισμένη που ένιωθα, προσγειώθηκα απότομα… έφυγε και με άφησε μόνη, με ένα μωρό στην κοιλιά… και ας είναι δύσκολο την σήμερον ημέρα να μεγαλώσεις ένα παιδί, εμείς θα τα καταφέρναμε… Η αγάπη στα δύσκολα φαίνεται και αυτός δεν στάθηκε άξιος τελικά…»
Μου τα έλεγε κλαίγοντας με λυγμούς και εγώ έμεινα με το στόμα ανοικτό και τα μάτια καρφωμένα στην φουσκωμένη της κοιλίτσα… πόσο άσχημα της φέρθηκε, πόσο άσχημα να νιώθει, μακάρι να μπορούσα να πάρω όλο της τον πόνο, σκέφτηκα…
και συνεχίζει…
«Αφού μου το επέτρεψε ο γιατρός λοιπόν, αποφάσισα να ταξιδέψω στην Αθήνα… να ξεφύγω απ’ όλους και απ’ όλα… ακόμη και από τους γονείς μου, που μου γύρισαν την πλάτη, από τα κουτσομπολιά (βλέπεις είμαι από χωριό), μακριά από αυτόν… μακριά απ’ όλους….»
Και έτσι όπως την άκουγα να κλαίει άρχισα να κλαίω και εγώ μαζί της… και κατάλαβα πως ένιωσε οικεία…
Καθώς ξεσπάσαμε και οι δύο και αφού προσπάθησα να την ηρεμήσω… ακούσαμε στο μικρόφωνο την αεροσυνοδό να ζητάει από τους επιβάτες να προσδεθούν στην θέση τους και να ετοιμαστούμε για την άφιξη…
Κατεβήκαμε στο αεροδρόμιο και τότε την ρώτησα τι έχει σκοπό να κάνει τώρα… μου είπε δεν ήξερε, θα πήγαινε απλά στο ξενοδοχείο που ήταν στο κέντρο της Αθήνας και θα σκεφτόταν… ήταν σαν χαμένη…
Τότε της πρότεινα αν ήθελε να πάμε για φαγητό στο κέντρο της Αθήνας…
Αφού είχαμε αφήσει τις βαλίτσες στα ξενοδοχεία, πήγαμε για φαγητό σε μια ελληνική ταβέρνα… Μόλις καθίσαμε άρχισε να παίζει το τραγούδι της Νατάσας Θεοδωρίδου, Κόκκινη γραμμή… Τραβάω λοιπόν σ’ όλα μια κόκκινη γραμμή σβήνω μια αγάπη που ‘χε λάθος διαδρομή αφού το θες ας είν’ αυτή η πιο μεγάλη μας στιγμή…
Και τότε τα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν βροχή από τα μάτια της… εγώ την αγκάλιασα και της είπα… «αυτό το τραγούδι να μην σε κάνει να κλαις, να σου δίνει κουράγιο για όσα πέρασες, δύναμη για την νέα αρχή που πρέπει να κάνεις στη ζωή σου, ευλογία για την νέα ζωή που έρχεται… θα τα καταφέρεις! Θα γίνεις μανούλα και αυτό πρέπει να σε κάνει να νιώθεις πολύ τυχερή! να τραβήξεις λοιπόν σ’ όλα μια κόκκινη γραμμή και να κάνεις μια καινούργια αρχή στη ζωή σου, να οπλιστείς με δύναμη και αποφασιστικότητα και όση αγάπη έχεις μέσα σου (που νιώθω έχεις πολλή), να την δώσεις σε αυτή την ψυχούλα που έρχεται και όλα θα πάνε καλά!!!
«Ευχαριστώ για τα όμορφα σου λόγια», μου είπε… «αλλά πώς θα τα καταφέρω; Πώς θα τα βγάλω πέρα;»
Και εγώ της είπα… «η αγάπη όλα τα μπορεί! Και η αγάπη σου για το μωράκι που έρχεται θα σου δώσει όση δύναμη χρειάζεσαι για να τα καταφέρεις!! Ο Θεός έχει για όλους μας! Μην χάνεις την πίστη σου, μην απελπίζεσαι…! Μπορεί τώρα να σε γνώρισα, όμως νιώθω σαν να σε γνωρίζω καιρό, με συγκίνησε πολύ η ιστορία σου και σε ένιωσα σαν δικό μου άνθρωπο… και εγώ αυτό που βλέπω είναι ότι έχεις πολλή δύναμη μέσα σου και σε θαύμασα! εσύ μπορεί να μην την βλέπεις αλλά εγώ την είδα σε σένα! Και θα σε βοηθήσω να αποκτήσεις ακόμη περισσότερη! Μπορείς να στηριχτείς σε μένα, εάν το θέλεις… Δεν είσαι μόνη πια! Θα είμαι δίπλα σου και θα προσπαθήσω να σε βοηθήσω σε ότι χρειαστείς!»
Μετά από ένα τριήμερο συζητήσεων την έπεισα λοιπόν να έρθει πίσω στην Κύπρο (αφού δεν είχε και κανέναν εκεί). Μπαίνοντας αυτή την φορά στο αεροπλάνο, δεν έκλαιγε, ήταν πιο αισιόδοξη και πιο σίγουρη από ποτέ!!! Μου είπε… «μπορεί να έχασα μια αγάπη αλλά κέρδισα μια φίλη»…
Αυτό το ταξίδι λοιπόν δεν θα το ξεχάσω ποτέ φίλοι μου… Γιατί εκτός από το ταξίδι στην Αθήνα, κέρδισα ένα πολύ πιο όμορφο ταξίδι… ένα ταξίδι βαθιάς φιλίας που έπειτα μου χάρισε ένα υπέροχο βαφτιστήρι…!
«Χαρά, χαρά… ήρθε η νονά!!!!!!!»
«Γεια σου νονά!» μου λέει το μικρό μου βαφτιστήρι και με αγκάλιασε σφικτά!
Αφού της έδωσα τα δώρα της, καθίσαμε να μου δείξει τις καινούργιες τις ζωγραφιές, ώσπου άκουσα από το βάθος το ραδιόφωνο που είχαν ξεχάσει ανοικτό, να παίζει ένα γνώριμο τραγούδι… «Τραβάω λοιπόν σ’ όλα μια κόκκινη γραμμή»….
Τότε εγώ και η κουμπάρα μου αρχίσαμε να κλαίμε… «Μα γιατί κλαίτε;» μας ρωτάει όλο απορία η μικρή Χαρά, με αυτό το αθώο της βλέμμα…
Και η κουμπάρα μου απαντά…
«Γιατί αγάπη μου αυτό το τραγούδι μου έδωσε την δύναμη για να κάνω μια καινούργια αρχή και να αφήσω όλα τα άσχημα πίσω μου, με έκανε να καταλάβω ότι δεν πρέπει ποτέ να σταματήσουμε να παλεύουμε σε αυτή τη ζωή… γιατί εκεί που τα βλέπεις όλα μαύρα μπορεί να έρθει κάποιος άνθρωπος από το πουθενά και να κάνει τις μέρες σου χρωματιστές… να βάλει φως στη ζωή σου, να σου δώσει θετική ενέργεια και να σε κάνει να καταλάβεις ότι έχεις την δύναμη να παλέψεις και να κερδίσεις! Και εγώ πάλεψα κοριτσάκι μου… πάλεψα… για την χαρά… την Χαρά της ζωής μου… εσένα αγάπη μου!….και βγήκα νικήτρια. Γι’ αυτό όσες δυσκολίες και να βρίσκεις στο δρόμο σου, να μην τα παρατάς ποτέ! γιατί πάντα στο τέλος θα έρχεται ο ήλιος!»
Τότε εγώ με δάκρυα στα μάτια αγκάλιασα και τις δυο και τους είπα πως θα είμαι για πάντα δίπλα τους! Και ακόμη και αν πέφτουμε θα βρίσκουμε την δύναμη να ξανασηκωνόμαστε!!!Σύμφωνοι;»
[zombify_post]
***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com
***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: nami.org
What do you think?
Show comments / Leave a comment