Αποφάσισες λοιπόν.. εντάξει, ας πούμε ότι αποφασίσαμε να χωρίσουμε, να τραβήξει ο καθένας τον δρόμο του για το «καλό μας». Βλέπεις τα «προβλήματα» που είχαμε στη σχέση μας ήταν τόσο μεγάλα και δεν μπορούσαμε μήτε να τα διαχειριστούμε, μήτε να τα σηκώσουμε, βάρος μεγάλο.

Πέρασαν κάποιοι μήνες και τώρα που βλέπω λίγο πιο καθαρά, τα προβλήματα μας ήταν απλά γελοία.

Θα ήταν πιο ειλικρινές να έλεγες «απλά κουράστηκα» ή «δεν θέλω άλλο» ή ακόμη καλύτερα «δεν νιώθω άλλο».

Κάτι πιο αληθινό από το ότι «τα προβλήματα μας ήταν πολλά, περίπλοκα αλλά κυρίως βαριά σαν πέλεκυς».

Τα βέλη σου καταρράκωσαν ένα σκληρό άνθρωπο. Εκτοξεύθηκαν με τόση δύναμη που κατάφεραν να τρυπήσουν το καβούκι και να εισχωρήσουν στο εσωτερικό, το οποίο όλοι γνωρίζουμε πόσο μαλακό και ευαίσθητο είναι. Ζημιά ανεπανόρθωτη, πόνος δυσβάσταχος. Έφυγες και έμειναν μόνο οι αναμνήσεις, με αυτές ζω και προσπαθώ να συνεχίσω.

Έλα για λιγάκι να σε δω, έλα να σε αγκαλιάσω.. να μαζευτούν τα κομμάτια μας, να γίνουμε πάλι ένα, δεν μπορώ να ζω με αναμνήσεις. Ξέρω, είμαι σίγουρη πως αυτό χρειάζεσαι και εσύ. Μετά από εσένα εγώ τι? Πώς? Πού? Αλλά κυρίως με ποιόν? .. η αλήθεια είναι πώς αυτές ήταν οι σκέψεις μου, σκέτη απελπισία, δεν μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια.

Όλοι οι λάτρεις της νύχτας, συγκαταλέγοντας και εμένα σ’αυτούς, περιμένουν να έρθει για να ξεκουράσουν το κορμί τους αλλά κυρίως το πνεύμα, το μυαλό και τις σκέψεις τους, σε μενα πλέον συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο. Κατέληξαν οι νύχτες μου, ένα μαρτύριο, κυρίως τον πρώτο καιρό.

Σίγουρα, προτιμούσα τη μέρα, γιατί μπορούσα μέσα από την συναναστροφή με τους γύρω μου και τις τόσες υποχρεώσεις να κρατήσω απασχολημένο το μυαλό μου. Κάτι που σταματούσε να συμβαίνει το βράδυ. Μέσα στο σκοτεινό μου δωμάτιο, ξαπλωμένη στο κρεβάτι, αγκαλιά με το μαξιλάρι μου, μετά από μια μεγάλη και κουραστική ημέρα, να κοιτάζω το ταβάνι με βλέμμα αναμφίβολα κενό και η σκέψη καρφωμένη σε εσένα, στις αναμνήσεις μας, στα όσα ζήσαμε μαζί.

Σε εκείνο το πρώτο μας ταξίδι, σε εκείνη την εξόρμηση μας στα βουνά, που δεν με άφηνες από τα μάτια σου, τόσο περιποιητικός, τόσο τέλειο.

Σε εκείνη την έκπληξη ένα Σαββατοκύριακο που ήξερες ότι ήταν το τελευταίο μου ελεύθερο, πριν από κάτι υποχρεώσεις που θα είχα.

Γιατί αυτός ήσουν, ένας άνθρωπος απρόβλεπτος με ξεγνοιασιά μικρού παιδιού.

Ίσως να ήταν αυτό που μου έλειπε και περισσότερο από εμένα αλλά και από εσένα, το ότι με έμαθες να μπορώ να ζω έντονα αυτά τα μικρά και όμορφα διαλείμματα που μας χαρίζει η ζωή, έτσι ώστε να παίρνουμε ανάσα από τις φουρτούνες, μεγάλες ή μικρές, που διαδέχονται η μία την άλλη.

Ωστόσο.. Να’μαι εδώ σήμερα, συμφιλιωμένη με τις αναμνήσεις μας, τις αγαπώ όσο αγάπησα και εσένα. Δεν με πονούν πλέον όταν τις θυμάμαι, ούτε μου αφήνουν γλυκόπικρη γεύση όπως ούτε έχω την ανάγκη να τις αναπολώ για να μπορέσω να συνεχίσω.

Ευχαριστώ για τα όσα μου έμαθες αλλά κυρίως για τις αναμνήσεις που μου χάρισες. Επιλέγω συνειδητά να τις κρατήσω και να τις θυμάμαι αλλά όχι να ζω το σήμερα με αυτές. Τις έχω φυλαγμένες στο άλπουμ του κεφαλαίου της ζωής μου που ζήσαμε μαζί, εκεί έμειναν, στο σημείο εκείνο. Τώρα έχει κλείσει κι’ αυτό και είμαι καλά.

Ναι, κάποτε έλεγα στον εαυτό μου.. «μη μου λες να ζω με αναμνήσεις..

Τώρα όμως λέω «δεν χρειάζεται να ζω με αναμνήσεις, αρνούμαι να ζω με αναμνήσεις, γιατί είμαι καλά και η ζωή μπροστά μου».

Θέλω να ζω με στιγμές που συμβαίνουν ΣΗΜΕΡΑ και με γεμίζουν. Εξάλλου, όταν κλείσει ένας κύκλος, όλα πρέπει να μένουν πίσω και είναι καλύτερο να μένουν ολοκληρωτικά.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com