Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σου γράφω σήμερα για να σου διηγηθώ μια εμ-bee-ρία που είχα αρκετά χρόνια πριν.

Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2002. Δεκαεξάρης έφηβος, ως ήμουν, ήθελα να ζήσω τη ζωή μου στο έπακρο. Με συνέπαιρναν οι extreme καταστάσεις και έτσι πήρα εύκολα την απόφαση να κάνω την ψηλότερη βουτιά της ζωής μου. Στην απόφαση αυτή ήμουν ανυποχώρητος και δεν θα άφηνα τίποτα να σταθεί εμπόδιο στο δρόμο μου.

Όταν πρωτοανάφερα την ιδέα του bungee jump στους δικούς μου, δεν περίμενα θετική απάντηση. Το ήξερα από την αρχή πως με την καμία δεν θα με άφηναν να πηδήξω από 90 μέτρα με δεμένα τα πόδια, πόσο μάλλον να με χρηματοδοτούσαν με το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 50 κυπριακών λιρών, που χρειαζόμουν για να πραγματοποιήσω αυτή μου την επιθυμία. Η ελπίδα όμως πεθαίνει πάντα τελευταία.

Ο καημός μου ήταν μεγάλος, ο κουμπαράς μου δε, άδειος. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να βρω τα χρήματα για να πληρώσω το αντίτιμο. Ο μόνος τρόπος που σκέφτηκα ήταν να πιάσω δουλειά. Ο αδελφός ενός φίλου μου είχε δική του επιχείρηση με watersports στον Πρωταρά και απευθύνθηκα σε αυτόν. Συμφωνήσαμε να πηγαίνω τα Σαββατοκύριακα και να με πληρώνει 10 λίρες την ημέρα. Η δουλειά ήταν σκληρή και οι ώρες κάτω από τον καυτό ήλιο πολλές. Τίποτα όμως δεν με πτοούσε.

Μετά από λίγο καιρό κατάφερα να μαζέψω το πολυπόθητο ποσό που χρειαζόμουν. Είχα όμως ακόμα ένα μικρό προβληματάκι να αντιμετωπίσω. Ο γερανός βρισκόταν στην Αγία Νάπα και εγώ έμενα στο Παραλίμνι. Μικρή απόσταση, κάπου 10 λεπτά με το αυτοκίνητο, το λεωφορείο όμως έκανε πάνω από 45 λεπτά και αυτό γιατί δεν υπήρχε γραμμή που να πηγαίνει απευθείας εκεί. Και βαριόμουν τόσο πολύ να πάω με το λεωφορείο!

Μικρός και άμυαλος που ήμουν, είχα τη φαεινή ιδέα να πάρω κρυφά το αυτοκίνητο του πατέρα μου και να πάω. Τότε, ο μπαμπάς μου εργαζόταν σε κρουαζιερόπλοιο και το αυτοκίνητό του ήταν παρκαρισμένο στο υπόγειο. Η μαμά μου δούλευε σε ξενοδοχείο στον Πρωταρά, τις καθημερινές και η αδελφή μου έλειπε για σπουδές στην Αθήνα. Είχα φροντίσει φυσικά να μάθω τη “θεωρία της οδήγησης” κάνοντας συνεχώς ερωτήσεις στη μαμά μου, κάθε φορά που πήγαινα μαζί της κάπου οδικώς.

Με περίσσεια αυτοπεποίθηση, ανακοίνωσα στους φίλους μου πως θα περάσω να τους φορτώσω στο αμάξι και να πάμε, κάτι που φυσικά δέχτηκαν με χαρά. Μικροί και άμυαλοι και εκείνοι! Ευτυχώς όλα κύλησαν ομαλά, παρόλο που εξαιτίας της οδηγικής μου απειρίας κινδυνέψαμε 1-2 φορές. Πού να ήξερα πως χρόνια αργότερα θα δημοσίευα άρθρο για το προφίλ του κύπριου οδηγού…

Ανέβηκα στη ζυγαριά, κάπου 60kg θα ήμουνα και ο υπεύθυνος εκεί το έγραψε πάνω στο χέρι μου με μαρκαδόρο. Κατευθύνθηκα προς το σημείο επιβίβασης. Ένας τύπος που κρατούσε νεροπίστολο με πλησίασε και μου ζήτησε να ανοίξω το στόμα. Με “πυροβόλησε” μερικές φορές. Αντί νερό, είχε μέσα cocktail. Ένας άλλος τυπάρας μου ζήτησε να του δείξω την ένδειξη με τα κιλά μου, διάλεξε το κατάλληλο λάστιχο και ξεκίνησε να μου δένει τα πόδια. Χοπ-χοπ βγαίνω πάνω στο γερανό και σιγά-σιγά ανεβαίνω ψηλά. 90 μέτρα είναι πολλά! Αδρεναλίνη στο κόκκινο και ετοιμάζομαι για μια από τις πιο συναρπαστικές εμπειρίες της ζωής μου.

3-2-1 bungeeee!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com