Καλοκαιράκι… Αφόρητη ζέστη παρόλο που ο ήλιος είχε ήδη αρχίσει να δύει και να αντανακλά τις τελευταίες του ακτίνες στην χρυσή αμμουδιά όπου άραζα. Εκείνο το δειλινό ήταν σημαδιακό! Ήταν το δειλινό που με γοήτευσες… ένα δειλινό που με βρήκε να διερωτώμαι τι ήταν αυτό που μόλις ένιωσα, αν ήταν της φαντασίας μου και πόσο θα κρατούσε τελικά. Με κοίταξες για μια στιγμή και δεν χρειάστηκε να αναρωτηθώ περισσότερο. Είχα δει ξεκάθαρα την ανταπόκριση στα μάτια σου…ότι χρειαζόμουν δηλαδή για να επιβεβαιωθώ! Και κάπως έτσι το παραμύθι αρχίζει … γιατί για παραμύθι επρόκειτο!!!

Ένα ρίγος διαπερνούσε την ψυχή μου κάθε φορά που σε αντίκριζαν τα μάτια μου και κάτι μέσα μου, μου φώναζε να κάνω πίσω. Γιατί ξέρεις…σίγουρα ξέρεις πως τέτοιοι ενθουσιασμοί δεν κρατάνε για πολύ και πάντα αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια στο διάβα τους. Ίσως εσύ όμως να μην ήσουν απλά ένας ενθουσιασμός, ίσως να μην ήσουν περαστικός ,ίσως να ήρθες για να μείνεις.

Έτσι ήθελα να πιστεύω τουλάχιστον…

Ο καιρός περνούσε γρήγορα, σε γνώριζα όλο και περισσότερο μέχρι που σε εμπιστεύτηκα τυφλά. Το έβλεπα πως απολαμβάναμε την παρέα μας εξίσου. Κάτι όμως κάτι με κρατούσε ξύπνια τις νύχτες.  Θες ένστικτο, θες κάποια πράγματα που είχαν αρχίσει να με ξενερώνουν.

 Προσπαθούσα να μην πιάνομαι συνεχώς απ’ τις λέξεις. Αγνοούσα τις  λεπτομέρειες που με ενοχλούσαν σε σένα, κυρίως όταν θύμωνες και ερχόταν στην επιφάνεια ο πραγματικός σου εαυτός. Τελικά έκανα λάθος! Μετά από λίγο καιρό άρχισα να σε νιώθω απόμακρο. Τίποτα σε σένα δεν θύμιζε πια εκείνο το όμορφο δειλινό που σε πρωτογνώρισα.

 Ετοίμαζες ήδη την μεγάλη έξοδο! Είχες ήδη καταστρώσει το σχέδιο σου και η απογοήτευση με περίμενε καρτερικά στη γωνία! Το είχα καταλάβει και περίμενα με ανυπομονησία να δω με πόση αξιοπρέπεια θα  διάλεγες να το κάνεις. Όχι, δεν ήθελα να μείνεις,  μη γελιέσαι! Ή όλα ή τίποτα! Τι να την κάνω την μετριότητα; Δε χωράνε αυτά στην αγάπη. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που εσύ έχεις ορίσει στο μυαλό σου.

Και αν αναρωτιέσαι που δεν έφυγα πρώτη ξέροντας τι θα ακολουθούσε, λοιπόν απλούστατα δεν έμαθα να ξε–αγαπάω…Μ‘ απογοήτευσες! Μα δεν πειράζει! Μια ανάμνηση ήσουν και’ συ, που θα καταχωρηθεί στο κάδο των αχρήστων του μυαλού μου, από αυτές που έρχονται στην επιφάνεια μόνο τις νύχτες για λίγο…Μα θα ξεχαστείς! Αυτό ελπίζω!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com