Πώς ένα ξαφνικό τηλεφώνημα, μια απλή ενημέρωση, μια μικρή αναπάντεχη πρόταση μπορεί να σου χαρίσει ανεξάντλητες στιγμές, γνωριμίες, γνώσεις και εμπειρίες. 8 ημέρες, καλή διάθεση και κάτι μικρό (ποτό ονομάζεται) για να ξεθάψει κανείς σκέψεις, ανησυχίες και προβληματισμούς με πρόσωπα που το πιο πιθανό δεν θα ξαναδείς ποτέ ή αν είναι τυχερός θα τηρήσεις τον κώδικα «Until we meet again». Εμείς, η κυπριακή αποστολή αυτού του ταξιδιού, θεωρώ πως ναι είμαστε από αυτούς τους τυχερούς.
Το ταξίδι μας στη Βουλγαρία ξεκίνησε, στις 29 Οκτωβρίου, από το αεροδρόμιο της Λάρνακας, με μια καθυστερημένη και συνάμα ταλαίπωρη πτήση. Αυτό που μπορώ να θυμηθώ με σιγουριά είναι ότι εκείνη τη μέρα η θετική μας στάση απέναντι σε όλες τις δυσκολίες που περάσαμε μέχρι να επιβιβαστούμε αποτέλεσε το κλειδί της άφιξης μας εν τέλει στη Σόφια της Βουλγαρίας. Για να καταλάβετε εγώ προσωπικά πίστευα ότι απλώς δεν θα πηγαίναμε. Για τέτοια θετική διάθεση μιλάω. Παρόλα αυτά τώρα τα θυμάμαι και γελάω και βαθιά μέσα μου χαίρομαι που έζησα τη τρεχάλα από τα σημεία ελέγχου με δύο 20κιλες βαλίτσες, αδύνατο φυσικά να περάσουν από τον συνήθη έλεγχο αλλά εμείς εκεί, να τις περιφέρουμε λες και ήταν τσαντάκι ώμου θεωρώντας παράλογη οποιαδήποτε φραγή εισόδου μας στα ενδότερα του αεροδρομίου. Αγαπημένοι μου συνοδοιπόροι χαίρομαι που το έζησα μαζί σας αυτό. Να μην τα πολυλογώ οι αναποδιές δεν έλλειψαν από αυτό το ταξίδι αλλά φροντίσαμε όλοι μας, θέλω να πιστεύω, να της προσπεράσουμε.
Φτάσαμε, λοιπόν, στη Σόφια για να συμμετάσχουμε σε ένα πρόγραμμα Erasmus youth exchange με θεματικό υπόβαθρο την Ειρήνη όπως αυτή ορίζεται μέσα μας καθώς και στον κόσμο εκεί έξω. Το πρόγραμμα αυτό στηρίχθηκε σε non formal education. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η γνώση έγινε κομμάτι μας μέσα από βιωματικές ασκήσεις, ερωτήσεις, συζητήσεις, παιχνίδια, ζωγραφιές, ακόμη και μέσω της μουσικής. Με μια πιο συγκεκριμένη αναφορά στο πρόγραμμα από το πρωί που ξυπνούσαμε είχαμε μια γεμάτη μέρα, με στόχους οι οποίοι έπρεπε να συζητηθούν και να αναλυθούν επαρκώς. Απόψεις και ιδέες αναλύθηκαν και από τις τέσσερις ομάδες που είμασταν εκεί. Οι ομάδες αυτές ήταν από την Ισπανία, τη Βουλγαρία, τη Βόρεια Μακεδονία και φυσικά την Κύπρο.
Να θυμάσαι ότι σε αυτά τα προγράμματα δεν πας για να αλλάξεις τον κόσμο αλλά για να βάλεις ένα λιθαράκι στην αλλαγή αυτού. Το λιθαράκι αυτό είναι η πνευματική ευελιξία που ο κάθε συμμετέχοντας αναπτύσσει μέσα από τα ερεθίσματα και τις επιρροές που δέχεται. Γι’ αυτό το πρώτο βήμα για να περάσεις καλά σε τέτοια προγράμματα είναι το στοιχείο της «αποδεκτότητας». Να αποδέχεσαι και να μην κινείσαι με παρωπίδες. Ένα παιχνίδι Τζέγκα είναι αρκετό για να το πετύχει αυτό. Το αναφέρω σε περίπτωση που υπάρχουν ακόμα αναστολές. Οι βραδιές του Τζέγκα ήταν αδιαμφισβήτητα οι πιο πολυσυζητημένες, κάθε πρωί στο πρόγευμα, κατά τη διάρκεια του project και μέχρι να ‘ρθει η επόμενη βραδιά Τζέγκα. Πρώτη φορά αγάπησα έτσι επιτραπέζιο παιχνίδι.
Γνώρισα πρόσωπα με τον ίδιο τρόπο σκέψεις, γνώρισα άτομα με διαφορετικές προσεγγίσεις απέναντι σε διάφορα ζητήματα που προέκυπταν κατά τη διάρκεια του project. Και τα δύο τα εκτίμησα και τα λάτρεψα το ίδιο. Και τα δύο θα παλέψω να τα κρατήσω και να τα καλλιεργήσω το ίδιο.
Ευχαριστώ την ομάδα του Beezdom για τη μοναδική αυτή ευκαιρία!
***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com
What do you think?
Show comments / Leave a comment