Και κάπως έτσι, κατά τις 11:30 το βράδυ, όντας εξουθενωμένοι και ολίγον απορημένοι που τα καταφέραμε, φτάσαμε στο Lozen της Βουλγαρίας. Μέσα στην επόμενη εβδομάδα, σε έναν χώρο φιλοξενίας του Ερυθρού Σταυρού, θα συμμετάσχουμε στο πρόγραμμα Peace: Where, why and how, όπου, μεταξύ άλλων, θα μάθουμε για τις διάφορες μορφές ειρήνης, για τις διακρίσεις και τη διαφορετικότητα, παρέα με άλλα νεαρά άτομα από τη Βουλγαρία, την Ισπανία και τη Βορεία Μακεδονία.

Κι όλα αυτά χάρη στο Beezdom, που για 2^η συνεχόμενη χρονιά συμμετέχει στο συγκεκριμένο project και είχα την τιμή να είμαι ένα από τα άτομα που αντιπροσωπεύσαμε τη μελισσοκοινωνία μας.

Πρώτη μέρα. Ομολογώ ότι είχα κάποιες ανησυχίες, καθώς δεν γνώριζα κανέναν από τους άλλους συμμετέχοντες και δεν είμαι σε καμία περίπτωση και το πιο εξωστρεφές άτομο. Προς έκπληξή μου όμως, ο χρόνος προσαρμογής ήταν εξαιρετικά σύντομος. Μέσα από διάφορα παιχνίδια γνωριμίας και ομαδικότητας, είχαμε ήδη μάθει (ως επί το πλείστων) τα ονόματα των άλλων παιδιών καθώς και διάφορα στοιχεία της προσωπικότητάς τους. Aποκορύφωμα ήταν το βραδινό παιχνίδι, το Mission Impossible, όπου έπρεπε να ολοκληρώσουμε 15 αποστολές μέσα σε μία ώρα. Έπρεπε συν τοις άλλοις να χορέψουμε, να τραγουδήσουμε, να μαζέψουμε διάφορα αντικείμενα, να σχηματίσουμε ανθρώπινη πυραμίδα και να γράψουμε τον τίτλο του προγράμματος σε 12 γλώσσες. Θυμάμαι ότι είχα πει πως δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρουμε, αλλά μαντέψτε τι; Τα καταφέραμε! Και με 15 λεπτά να μας απομένουν μάλιστα!Αυτό που ίσως είχα αμελήσει ήταν η δύναμη της ομάδας. Ήμασταν αρκετά άτομα και έτσι μπορούσαμε να διαμοιράσουμε αρμοδιότητες, κάνοντας διάφορες αποστολές παράλληλα.

Πρώτη μέρα λοιπόν, η οποία εμένα προσωπικά μου φάνηκε να διαρκεί περισσότερο από 24 ώρες. Ποιος είπε ότι ο χρόνος κυλάει γρήγορα όταν περνάς ωραία;

Το πρόγραμμα ήταν γενικά με τέτοιο τρόπο δομημένο που δεν καταντούσε κουραστικό. Δεν παρακολουθούσαμε ανιαρές διαλέξεις, αλλά συμμετείχαμε ενεργά στις συζητήσεις, γράφαμε, ζωγραφίζαμε, παίζαμε παιχνίδια, λύναμε γρίφους.

Τι μάθαμε; Μάθαμε ότι όπως όλα τα λεμόνια είναι ξεχωριστά, έτσι είναι και οι άνθρωποι. Ένα λεμόνι με πληγές, ένα λεμόνι παραμορφωμένο, ένα λεμόνι πιο σκουρόχρωμο από τα υπόλοιπα εξακολουθεί να είναι λεμόνι.

Μάθαμε για τα προνόμια μας ή και για την έλλειψη αυτών. Ανακαλύψαμε πόσο τυχεροί είμαστε που έτυχε να γεννηθούμε κάτω από τις συνθήκες υπό τις οποίες γεννηθήκαμε και πόσο ευγνώμονες πρέπει να νιώθουμε για αυτό. Πράγματα τα οποία ίσως εμείς να θεωρούμε δεδομένα, όπως η οικογένεια, η υγεία, η εκπαίδευση, για πολλούς συνομήλικούς μας δεν είναι.

Μάθαμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως θεσπίστηκαν από τον Ο.Η.Ε. το 1948, και όντας υποθετικοί επιβάτες σε ένα πλοίο που βουλιάζει, κληθήκαμε να αποχωριστούμε μερικά από αυτά για να γλυτώσουμε. Τι να πρωτοδιαλέξεις; Τις ανέσεις σου (ίντερνετ, διασκέδαση), την υγεία σου, την κουλτούρα σου;

Κυρίως όμως, μέσα από αυτό το πρόγραμμα, κάναμε νέες φιλίες. Γνωρίσαμε νέα άτομα με τις ίδιες σκέψεις, με τους ίδιους προβληματισμούς, με το ίδιο όραμα για έναν κόσμο ειρηνικό, χωρίς διακρίσεις, χωρίς βία.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com