Στη ζωή αυτή έχεις πολλά να ζήσεις και πολλούς ανθρώπους να συναντήσεις. Το θέμα είναι όμως, να αναγνωρίζεις ποιους πρέπει να κρατάς δίπλα σου και σε ποιους πρέπει να επενδύεις. Γιατί, θα συμφωνείς, πολλές φορές την πάθαμε από κάτι διάττοντες, και καλά, αστέρες, που μπήκαν στη ζωή μας, έλαμψαν και μετά τους ρούφηξε το σκοτάδι. Κι αυτό θα είναι μάλλον το καλύτερο σενάριο, γιατί πολύ φοβάμαι ότι τέτοιοι άνθρωποι – πυροτεχνήματα, μας ρουφάνε συχνά στο σκοτάδι τους.

Ήρθαν στη ζωή σου τόσο αναπάντεχα, που δεν πρόλαβες ή μπορεί και να μην θέλησες να τους προσμετρήσεις και τόσο, μαγεμένος απ’ το φως που έφεραν.  Ίσως τους ερωτεύτηκες κιόλας. Ένα τυχαίο αστείο τους, σε έκανε να γελάσεις, και τους έδωσες χώρο στη ζωή σου. Μία «παρηγοριά» που σου πρόσφεραν, σε έκανε να τους δεις με λάθος μάτι. Ένα «χα χα χου, χα χα χα» ήταν αρκετό για να κρύβει την πραγματική τους ασχήμια, τότε που σε έκαναν να περνάς δήθεν καλά. Μία υπόσχεση ότι θα σε κάνουν ευτυχισμένο. Ένα φιλί του Ιούδα, που σου’ δωσαν για να κερδίσουν μία θέση στην καρδιά σου.

Σ’ αυτούς τους ανθρώπους, μπορεί να αφιέρωσες ώρες, μήνες, χρόνια, στιγμές και έτσι ξαφνικά σε διέγραψαν -ήπλιζα να τους διέγραφες εσύ πρώτος-. Αυτούς τους ανθρώπους θαύμασες, στήριξες, επένδυσες συναισθηματικά. Τους νοιάστηκες, τους έβαλες στη ζωή σου, στο σπίτι σου, στην παρέα, στην οικογένειά σου. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους διένυσες χιλιόμετρα, γέμισες άλμπουμ με φωτογραφίες που τώρα θέλεις να σκίσεις, αναγκάστηκες να πεις ψέματα και να σκαρώσεις «εγκλήματα» για να είναι ευτυχισμένοι. Απαρνήθηκες τον εαυτό σου γι’ αυτούς, και σε πρόδωσαν, φεύγοντας.

Γι’ αυτούς δεν έχεις πια χρηστική αξία, τώρα που έφτιαξαν «ζωές» και τελείωσε ό,τι είχαν να πάρουν από σενα. Γι’ αυτούς δεν είσαι τίποτα πια, παρά ένα παρελθόν που σβήστηκε και ένα «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.» κάθε Χριστούγεννα, και ούτε καν! Αυτοί ήταν τέλος, η αιτία να εγκαταλείψεις αληθινά διαμάντια, να ξεχάσεις φίλους, εκείνους που το φως τους λάμπει πάντα στο παρασκήνιο, σταθερά και άοκνα, μα απλά εσύ δεν το έβλεπες.

Και όσο λιγότερο καχύποπτος υπήρξες μαζί τους, τόσο μεγαλύτερο κακό σου έκαναν, αφού σε βρήκαν με τσακισμένες τις άμυνες. Δε σε στήριξαν, σε πλήγωσαν, σε άφησαν, ΑΛΛΑ τι μένει; Ένα μάθημα.

Τέτοιοι άνθρωποι – πυροτεχνήματα ήρθαν, όπως και να’ χει, στη ζωή σου για κάποιο σκοπό και ίσως τον εξυπηρέτησαν και καλά. Ήρθαν για να σου μάθουν να ζυγίζεις περισσότερο τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Σου έμαθαν την ψευτιά, την υποκρισία, την ζήλια, την ανθρώπινη σήψη. Οι άνθρωποι – πυροτεχνήματα σου έμαθαν το ψέμα του «ποτέ» και το τίμημα του «για πάντα». Ότι κανείς δεν είναι ικανός να έχει χώρο στη ζωή σου, αν δεν περάσει μπόρες, κύματα μαζί σου και τα καταφέρει να τα νικήσει.

Άκου όμως, καθώς απομακρύνεσαι απ’ αυτούς, να τους ευχαριστάς. Γιατί σου έμαθαν και κάτι πιο σημαντικό: να μην τυφλώνεσαι άλλο πια από τέτοιους ανθρώπους – πυροτεχνήματα, μα κυρίως να επενδύεις σε ανθρώπους που είναι χρόνια τώρα δίπλα σου, χωρίς εκκωφαντικές δηλώσεις και εκτυφλωτικά πανηγύρια. Φρόντισε λοιπόν να έχεις φυλάξει στο συρτάρι ένα ηχηρό «ΟΧΙ» όταν σου χτυπήσουν ξανά την πόρτα, γιατί και τα αστέρια, κάποια στιγμή σβήνουν και τότε βλέπεις, την καθαρή αλήθεια.

Και κατά παράφραση ενός αγαπημένου μου τραγουδιού, όχι, δεν είναι ένα θέατρο η ζωή και όχι, μην διαλέξεις απλώς κι εσύ μια μάσκα. Σε παρακαλώ πολύ… μην γίνεις σαν αυτούς!