Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου απάντησα πολλές φορές στην ερώτηση

-«Θα θηλάσεις;»

-«Ναι, αν όλα είναι εντάξει θα θηλάσω!».

Η προετοιμασία άρχισε πριν από τη γέννα με κρέμες, ενημερωτικά φυλλάδια, sites, σεμινάρια κλπ. Ακούς διάφορα, αλλά αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να καταλάβεις.  

Γέννησα με καισαρική -ολική νάρκωση- έτσι δεν είχαμε την ευκαιρία να τοποθετηθεί το μωρό αμέσως στο στήθος.  Μου την έφεραν στο κρεβάτι δύο ώρες αργότερα, ακολουθήσαμε τη μέθοδο skin-to-skin, όπου το γυμνό δερματάκι του μωρού έρχεται σε επαφή με το γυμνό δέρμα της μαμάς. Ήταν μαγικό, μια περίεργη ζεστασιά και ανατριχίλα, αφού ήταν και η πρώτη φορά που την έβλεπα! Λες και ήξερε προς τα που έπρεπε να κινηθεί και τι να κάνει, άρχισε αμέσως να θηλάζει λαίμαργα!  Από εκείνη τη στιγμή, όποτε το ζητούσε το είχε χωρίς χρονόμετρο και χωρίς περιορισμούς.

Το γάλα μου, φαίνεται να χόρταινε καλά τη Μ. γιατί κοιμόταν ώρες πολλές. Δεν την ξυπνούσα για να φάει, έτσι 1-2 φορές τη μέρα, με τη βοήθεια θήλαστρου αφαιρούσα από το στήθος μου μια ποσότητα γάλακτος, η οποία αποθηκευόταν στη κατάψυξη.  Έτσι, σε περίπτωση που απουσίαζα από το σπίτι το μωρό τρεφόταν και πάλι με το γάλα της μαμάς. Ακόμα και τις πρώτες μας κρεμούλες για 1-2 μήνες, ίσως και περισσότερο, τις φτιάχναμε αντί με νερό με γάλα που αντλούσα από το στήθος μου.

Το πρώτο διάστημα, όταν κυκλοφορούσαμε ένιωθα περίεργα, δεν ήμουν σίγουρη αν έπρεπε ή όχι να θηλάσω δημόσια, ήταν ένα θέμα το οποίο εκείνο το διάστημα συζητιόταν έντονα.  Με διακριτικές όμως κινήσεις ή με ένα ελαφρύ σεντονάκι να μας σκεπάζει, το μωρό θήλαζε κανονικά. Σιγά σιγά, αφού η όλη διαδικασία ήταν μέρος της ζωής μας, όπου και να ήμασταν, σε εστιατόρια, καφετέριες, ακόμα και σε καταστήματα, η Μ. έπαιρνε το  γεύμα της, χωρίς να νιώθουμε άσχημα, ούτε εμείς αλλά ούτε και ο περίγυρός μας, αφού ήταν πολλά τα χαμόγελα που εισπράτταμε.

Με το πέρασμα του χρόνου η ερώτηση: «Θα θηλάσεις;» άλλαξε και έγινε «Είσαι σίγουρη ότι χόρτασε τώρα;» ή «Μα έχει τόσο καιρό που θηλάζεις εν εφτάνινε το γάλα σου;» και συνεχίζει με το «Ενε καλύτερα να της δώσει τζαι λίο ξένο με το μπιμπερό να ξέρεις ότι έφαε;» Κι εγώ να σκέφτομαι ότι αφού το μωρό τρώει, το νιώθω, το  καταλαβαίνω, εξάλλου δεν διαμαρτύρεται, το βάρος της είναι κανονικό, γιατί να ισχύουν όλα αυτά που μου λένε; Έτσι από κάποια στιγμή και μετά απλά αγνοούσα αυτά που άκουγα…

Το αποκορύφωμα όμως είναι τώρα, όπου δύο χρόνια και κάτι μετά τη γέννα ακόμα θηλάζουμε! Ναι, έχω ακόμα γάλα, ναι είναι αρκετό για τις 2-3 φορές την ημέρα που το ζητά!

Και πάλι όλοι έχουν άποψη «Ε να πάει σχολείο τζαι συ ακόμα θηλάζεις το;», «Οι μάνα μου, είδαμε το τζαι τουτο! (συγγνώμη αλλά δεν είμαστε εξωγήινοι!)   «Ως τους 10-11 μήνες εντάξει, πρώτη φορά όμως είδα μωρό 2 χρονών να θηλάζει», «Πρέπει να της το κόψεις τζαι κανεί!», «Ου χαράς την όρεξη σου τζαι σένα», «Κανεί την, ενε καλό το γάλα τωρά τζαι να πάει, τίποτε εν της προσφέρει», και μέσα μέσα ακούς και κανένα «Μπράβο, πολλά καλά τζαι για σένα τζαι για το μωρό»!

Μεγαλώνει, το ξέρω, την βλέπω αλλά δεν το κάνω για μένα ούτε για να λέω ότι ακόμα θηλάζουμε (γιατί το άκουσα κι αυτό). Το κάνω γι’ αυτήν!  Αν σκεφτόμουν μόνο τον εαυτό μου, περνώντας μαστίτιδα δύο φορές, με πυρετούς και αντιβιώσεις αλλά και πολλές άλλες φορές με πιο ήπια συμπτώματα, ίσως να το σταματούσα.  Αλλά και πάλι, όταν ξαπλώσει δίπλα μου ή στην αγκαλιά μου και μου πει «Μάμα, σέλω γάλα» νιώθω ότι δεν μπορώ να της το στερήσω και πόσο μάλλον όταν κατά τη διάρκεια του θηλασμού το μικρό χεράκι της χαϊδεύει το πρόσωπό μου και μια ηρεμία και μια ευχαρίστηση κυριαρχούν στο πρόσωπό της!

Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει ακόμα, δεν μπορώ να πω αυτή είναι η τελευταία φορά και από αύριο φτάνει. Αυτό θα γίνει όταν η Μ. είναι έτοιμη!  Εξάλλου μέσα από τη συμμετοχή μου στις 2 εκδηλώσεις ταυτόχρονου ετήσιου θηλασμού έμαθα ότι ο θηλασμός είναι μέρος της ζωής μας, δεν πρέπει να ντρεπόμαστε, γιατί είναι κάτι φυσικό.  

Και στην τελική ως μαμάδες, ας εκμεταλλευτούμε όλες αυτές τις αγκαλιές γιατί σύντομα θα σταματήσουν, τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν και θα τις χάσουμε, αφού θα έρχονται κοντά μας όλο ένα και λιγότερο…