Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που σκέφτονται λίγο και μιλάνε πολύ. Αυτά τα ακατέργαστα διαμάντια, που δεν κάνουν δεύτερες σκέψεις, που δεν σκαρώνουν στρατηγικές. Αυτοί που μιλάνε αβίαστα, χωρίς υπολογισμούς και τετράγωνες λογικές. Πόσο βαριέμαι τις τετράγωνες λογικές. Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που αντιλαμβάνονται την γοητεία των κύκλων και των άτσαλων μουτζούρων.

Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που δίνουν δυνατές αγκαλιές. Αυτοί που χαμογελούν όταν έξω βρέχει. Αυτοί που πιάνοντας το χέρι τους, πιάνεις μαζί και τη ψυχή τους. Αυτοί που ερωτεύονται δυνατά. Αυτοί που αγαπάνε απλόχερα. Αυτοί που δε φοβούνται να πουν «σ’ αγαπώ», μα κι αυτοί που το λεν και το εννοούν.

Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν καθαρό βλέμμα. Αυτοί που σε βλέπουν και ΠΡΕΠΕΙ να κοιτάξεις απ’ την άλλη. Που η ματιά τους τόσο πολύ σε κάνει να νιώθεις ενοχές, που εσύ δεν είσαι τόσο καθαρός, τόσο ευθύς σαν εκείνους. Αυτοί που δε θα αναζητήσουν εύκολες δικαιολογίες, αυτοί που δε θα τα παρατήσουν με την πρώτη ευκαιρία, αυτοί που είναι στοχοπροσηλωμένοι, ακόμη κι αν αυτό τους «τρώει» καθημερινά ένα μικρό κομμάτι του εαυτού τους.

Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που τολμούν. Αυτοί που δεν τους φράζουν οι τοίχοι. Αυτοί που δεν υπάγονται σε κοινωνικές συμβάσεις. Αυτοί που ζουν κάθε τους στιγμή, σαν να είναι η τελευταία και σε παρασύρουν μαζί τους, σ’ αυτή την τελευταία, για να είναι μοναδική η τελευταία.

Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που βαριούνται. Όχι την ίδια τη ζωή, μα τα ίδια και τα ίδια. Αυτοί που καθημερινά ο νους τους γεννά νέες προκλήσεις, αυτοί που διψούν καθημερινά για λίγη ακόμη περιπέτεια. Είναι εκείνοι που συνειδητοποιούν στ’ αλήθεια το πόσο μικροί είμαστε, μα και πόσο μεγάλοι μπορούμε να γίνουμε.

Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι οι τέλεια ατελείς. Αυτοί που γεννήθηκαν με όλου του κόσμου τα αήπια, μα μπόρεσαν και τα έκαναν δύναμη. Κι αυτό είναι που με συναρπάζει. Τους αγαπώ που μας υπενθυμίζουν καθημερινά πως δεν υπάρχουν μόνο οι Ντόριαν Γκρέυ. Τους αγαπώ για κάθε ένα στερητικό -α που αφαίρεσαν. Τους αγαπώ για κάθε νίκη που πρόσθεσαν, για κάθε μελανό σημείο που άσπρισαν.

Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που γίνονται η αιτία να έχεις κάποιον να μιμηθείς.  Αυτοί που υπάρχουν για να φαινόμαστε εμείς χειρότεροι. Αυτοί που υπάρχουν μόνο για να έχουμε εμείς οι άλλοι, οι ποταποί, λόγο ύπαρξης! Αυτά τα πρότυπα ανθρώπων που λίγα λόγια δεν μπορούν να σκιαγραφήσουν το ποιόν τους. Αυτοί που μόνο καλά έχεις να μάθεις μιμούμενος τα λάθη τους! Αυτοί που, κακώς, δεν τους ζηλεύεις.

Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που ενθουσιάζονται. Αυτοί που ηδονίζονται με την αλλαγή των εποχών, αυτοί που μαγεύονται απ’ το χάος του ωκεανού και της ίδιας της ύπαρξής μας. Αυτοί οι ρομαντικοί που θα κλάψουν ακόμη και με ένα τραγούδι στο ράδιο. Αυτοί που θα χαρούν όταν δουν αστέρια να πέφτουν. Αυτά τα μακρινά δάση, οι ρημαγμένοι κήποι, που θα συγκινηθούν απλώς και μόνο για κάτι που δεν τους ανήκει, για κάτι ξένο, για μια ψυχή που φεύγει, για μια ψυχή που έρχεται. Αυτοί που θα χορέψουν, όταν δεν χορεύει κανείς. Αυτοί που θα τολμήσουν να γελάσουν, όταν γύρω τους υπάρχει μιζέρια. Αυτοί που θα φωνάξουν, όταν κανείς δεν ακούγεται.

Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι, που δεν έχουν ανάγκη την αποδοχή. Αυτοί που αγαπάνε και τ’ άλλα συναισθήματα και δέχονται τον εαυτό τους παντός καιρού και χώρου. Αυτοί που δεν γίνονται χαμαιλέοντες για να αρέσουν, αλλά αρέσουν γιατί είναι οι εαυτοί τους. Αυτοί που δεν έχουν ανάγκη το «μπράβο», αλλά τα έχουν γιατί δεν μπορεί κανείς να τους τα αρνηθεί.

Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που μένουν. Αγαπώ αυτούς που δε θα χαθούν όταν τα φώτα σβήσουν. Αυτούς που δε τους τυφλώσει η λάμψη. Αυτούς που θα μείνουν κι όταν ακόμη τελειώσει η «υποχρέωση». Ούτε που θέλω αυτούς που κοιτάζουν συνεχώς τις ημερομηνίες λήξης. Ούτε που συνυπάρχω με αυτούς, που με την πρώτη ευκαιρία, σε πουλούν και σ’ αγοράζουν. Ούτε με αγγίζουν οι άνθρωποι των πρέπει, των «δεν μπορώ», των «πρέπει να αλλάξεις για να…», των «εγώ», των χαοτικών απαιτήσεων. Εν τέλει, μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που μπορούν και αντιστέκονται. Που θα μένουν, ό,τι κι αν συμβεί. Ακόμη κι αν δε θες εσύ, ακόμη κι αν εσύ τους διώχνεις, αυτοί θα βρίσκουν καθημερινά μια νέα ευκαιρία για να σ’ αγαπήσουν. Ακόμη και αν εσύ καταγράφεις ελαττώματα, εκείνοι θα επισημαίνουν μόνο τις αρετές σου.

Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που (με) μισούν. Ναι, τους έχω πραγματικά ανάγκη. Μισήστε με περισσότερο. Πώς αλλιώς θα γινόμουν καλύτερος; Πώς αλλιώς θα πείσμωνα να αποδείξω στον εαυτό μου πως είμαι κάτι ξεχωριστό; Δε θέλω να μισώ, αλλά θέλω να με μισούν! Το μίσος είναι ο καλύτερος τρόπος αυτοβελτίωσης, αν το χειριστείς σωστά, αν και ακούγεται βαρύ. Ακόμη και το αγνό μισός, η αγνή ζήλια, μπορούν να σε κάνουν πιο δυνατό. Άλλωστε  το μίσος είναι πιο δυνατό συναίσθημα απ’ την αγάπη. Αυτούς που αγαπάμε, κάποτε τους ξεχνάμε, ενώ εκείνους που μισούμε ποτέ.

Μ’ αρέσουν πολύ οι άνθρωποι που θα γίνονταν ο λόγος για να πεθάνω γι’ αυτούς.

Μ’ αρέσουν πολύ αυτοί οι άνθρωποι. Τελεία.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com