Το κλισέ, χιλιοειπωμένο «συναίσθημα Vs λογική». Κι όμως, εν έτει 2019 δεν μπορώ να μη διερωτηθώ τι διάσταση μπορεί να πάρει. Είμαστε μέλη μιας κοινωνίας που τρέχει με άπιαστους ρυθμούς. Ο κόσμος τρέχει να προλάβει τη καθημερινότητα. Αν σταθείς λίγο να ανασάνεις έχεις ήδη αργήσει. Στον ίδιο κόσμο που οφείλουμε να επιτύχουμε. Μας μεγαλώνουν για να ανταγωνιστούμε ο ένας τον άλλον. Να στοχεύουμε την κορυφή. Να μη σταματάμε πουθενά μέχρι να την αποκτήσουμε. Να μην είμαστε ικανοποιημένοι να μη συμβιβαζόμαστε με τίποτα άλλο. Όχι μόνο να τα ζητάμε όλα, να τα απαιτούμε.

Η ευτυχία ταυτίζεται με την επιτυχία. Εκεί στοχεύουμε κι εκεί θέλουμε να ελπίζουμε.

Στη διάρκεια της ενηλικίωσης επιλέξαμε το ρεαλισμό. Επιλέξαμε την πραγματικότητα. Γιατί μόνο με αυτή μπορούμε να πορευόμαστε. Οτιδήποτε άλλο είναι ουτοπικό κι ωραίο παραμυθάκι όπως εκείνο που μας έλεγαν παιδιά. Κυνικούς θα μας πείτε, κι εμείς δεχόμαστε τον τίτλο κι επαναπαυόμαστε. Όχι δεν είμαστε υλιστές. Απλά, αναγνωρίζουμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Αν δεν διαθέτεις τα απαραίτητα δεν μπορείς να ζήσεις αξιοπρεπώς. Κι όσα περισσότερα αποκτάς τόσο καλύτερη ποιότητα ζωής εγγυάσαι στον εαυτό σου.

Και όχι δεν είμαστε ούτε υπέρ της απομόνωσης. Και βέβαια αναγνωρίζουμε τη σημασία της ανθρώπινης συντροφιάς. Απλά κι αυτό θα γίνει σ’ ένα πλαίσιο λογικής.

Οι άνθρωποι γύρω μας αποτελούν κι αυτοί μία συνειδητή επιλογή. Μία επιλογή που πήραμε ζυγίζοντας και μετρώντας τις παραμέτρους μας. Γιατί, πλέον κακά τα ψέματα μεταξύ μας μιλάμε κανείς δε βλέπει εσωτερικούς κόσμους. Βλέπουμε πακέτα. Εσωτερικός κόσμος ένα προσόν, εξωτερική εμφάνιση άλλο, κοινωνικό στάτους άλλο, οικονομική κατάσταση άλλο, επαγγελματική κατάσταση άλλο και πάει λέγοντας. Κι ελκυόμαστε από το πακέτο, όχι από το άτομο. Ερωτευόμαστε το πακέτο, όχι το άτομο.

Κι αν κάποτε το πακέτο χάσει κάποια από τα περιεχόμενα του, μας πιάνει το παράπονο σαν να μας ξεγέλασε ο πωλητής. «Όχι κύριε μου, εγώ όμορφο επιτυχημένο κι άνετο ερωτεύτηκα. Τι να κάνω τον αγχωμένο γκριζαρισμένο μεσήλικα που κάθεται στην πολυθρόνα μου;» Και ψάχνουμε μετά κάρτες αλλαγής. Το ποιόν του ατόμου δεν άλλαξε κι αν εμείς βλέπαμε αυτό θα ήμασταν μια χαρά χαρούμενοι. Αλλά μάθαμε το συναίσθημα μας να είναι βασισμένο στην λογική μας.

Άρα στην ουσία «λογική ή συναίσθημα» δεν υπήρξε ποτέ. Υπήρξε μόνο εκλογικευμένο συναίσθημα.

Στη χειρότερη να αναγκαστήκαμε να χαμηλώσουμε τα στάνταρντς του πακέτου μας, και πάλι συνειδητά βέβαια. Άρα εν μέρει συμβιβασμένη λογική, που πάλι δεν παύει να είναι λογική.

«Λογική Vs Συναίσθημα» επομένως  rest in piece.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι βρισκόμαστε σε διλήμματα τουτέστιν «Συμβιβασμός ή μη», «Πόσο νερό να βάλω στο κρασί μου» και πάει λέγοντας, αλλά όχι «συναίσθημα ή λογική».  Για να είσαι σε θέση να πεις ότι ζορίζεσαι μεταξύ συναισθήματος και λογικής θα πρέπει να είσαι σε θέση να ρισκάρεις τα πάντα όλα. Κύρος, θέση, κοινωνικό στάτους και υπόληψη. Χρήματα, δουλειά, οικογένεια και φίλους. Ότι έχεις και δεν έχεις. Να μη σου αρκεί τίποτα αν δεν είσαι με τον άλλο. Εκεί, μάλιστα. Να πρέπει να πας κόντρα στο είναι σου, την ιδεολογία και την κοσμοθεωρία σου. Πράγματα που δε θα τολμούσες να διανοηθείς, τώρα να είσαι έτοιμος να τα κάνεις μόνο για τη δύναμη αυτού που νιώθεις.

Αναλογιστείτε  πόσο συχνά συναντιέται το φαινόμενο στις μέρες μας. Στον κόσμο που ψάχνουμε το ιδανικό ταίρι για ποστ στο ίνσταγκραμ ή για κοινές εμφανίσεις σε πολυσύχναστα μέρη. Στον κόσμο που χωρίζουμε αν δεν συμβαδίζουν οι έξοδοι μας ή αν δεν ταιριάζουν οι παρέες μας. Όσο κι αν θεωρητικά όταν μας ρωτήσουν «Συναίσθημα ή λογική» βιαζόμαστε να απαντήσουμε συναίσθημα και δε διστάζουμε να προσθέσουμε ότι ζωή χωρίς συναίσθημα δε λέει, καλό θα ήταν να κάναμε μια δεύτερη σκέψη του πόσα είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε.

Μήπως τελικά δεν αντιλαμβανόμαστε την ερώτηση;

Γιατί αν έχουμε στο μυαλό μας ότι το συναίσθημα θα προκύψει αφού ο άλλος τηρεί τις προδιαγραφές του πακέτου, τότε δεν είναι καν δίλημμα, γιατί ακριβώς δεν έχουμε κάτι να χάσουμε.

Είναι το «Συναίσθημα ή Λογική» ένα κατάλοιπο μιας πιο ρομαντικής εποχής που απλά απολαμβάνουμε να διατηρούμε για να μην κοιτάξουμε τον κυνισμό που μας διακατέχει κατάματα; Λέω εγώ τώρα μια σκέψη που με απασχολεί, το αφήνω στην κρίση σας.     

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com