Οι αρθρογράφοι του Beezdom, δοκιμάζονται ξανά! Αυτή τη φορά προκλήθηκαν από ένα άλλο αρθρογράφο να γράψουν μία φανταστική, λογοτεχνική ιστορία από τον τίτλο ενός τραγουδιού. Η Ραφαήλια Κουπεπίδου προκάλεσε τη Δήμητρα Ζαννούπα να γράψει μία ιστορία από το τραγούδι «Λιωμένο Παγωτό» από τα Ξύλινα Σπαθιά.

Για να δούμε Δήμητρα, can you bee a story writer?

Η Άλισον Ρέι ξύπνησε και σήμερα στις 7:00 ακριβώς.

Είχε μια ώρα να ετοιμαστεί αφού στις 8:10 έπρεπε να βρίσκεται στο μετρό καθοδόν για την δουλειά της. Δεν γινόταν να αργήσει, ειδικά σήμερα αφού την περίμενε μια σημαντική παρουσίαση που θα μπορούσε να της χαρίσει μια προαγωγή, τη θέση της διευθύντριας στην κτηματομεσιτική εταιρία που δουλεύει.

Ένα μήνυμα από τη μητέρα της, τη διακόπτει από την καθημερινή της ρουτίνα για λίγα δευτερόλεπτα.

«Έχουμε να σε δούμε μήνες, πότε θα περάσεις από το σπίτι; Σε πεθυμήσαμε».

Απαντάει στα γρήγορα.

«Δεν έχω χρόνο, πρέπει να πάω στην δουλειά. Μία άλλη μέρα ίσως».

Πήρε το μπουφάν της και έφυγε γρήγορα για τον σταθμό.

Όταν έφθασε η ώρα της παρουσίασης, η Άλισον είχε λίγο άγχος, αλλά ήξερε ότι θα τα πήγαινε καλά, αφού ετοιμαζόταν εδώ και εβδομάδες γι’ αυτήν. Ευτυχώς, όλα κύλησαν ομαλά και η Άλισον ένιωθε ότι τα κατάφερε. Επιτέλους οι κόποι της και όλος αυτός ο χρόνος που αφιέρωσε θα είχαν ανταμειφθεί.

Στον δρόμο για το σπίτι τσεκάρει τα μηνύματά της. Άπειρες αναπάντητες κλήσεις και μηνύματα από την μητέρα της.

«Πάρε με όταν μπορέσεις, είναι επείγον».

Τότε η Άλισον αναστατώθηκε. Μήπως είχε συμβεί κάτι; Δεν ήξερε. Πήρε γρήγορα το κινητό και κάλεσε τη μητέρα της.

«Έλα μαμά, ήμουν στην δουλειά τι μπορεί να είναι τόσο επείγον που δεν μπορούσε να περιμένει να σχολάσω;»

«Ο πατέρας σου είχε ένα ατύχημα, είναι στο νοσοκομείο…»

«Τι; Πως;»

Η Άλισον ένιωσε ότι έχανε τη γη κάτω απ’ τα πόδια της.

«Στον δρόμο του για την δουλειά προσέκρουσε με ένα άλλο αυτοκίνητο. Έσπασε δύο πλευρά και έχει εσωτερική αιμορραγία, τώρα είναι στο χειρουργείο δεν ξέρουμε αν θα τα καταφέρει».

«Έρχομαι αμέσως». Είπε και έκλεισε το τηλέφωνο.

Η μητέρα της, πάντα η ήρεμη δύναμη της οικογένειας προσπαθούσε να παραμείνει ψύχραιμη. Της ήταν πολύ δύσκολο όμως γιατί αυτή την φορά δεν ήταν απλώς ένας καυγάς που προσπαθούσε να λύσει, ο άντρας της ήταν στο νοσοκομείο και δεν ήξερε πότε και εάν θα έβγαινε απ’ εκεί μέσα.

Στο δρόμο για το νοσοκομείο, η Άλισον σκέφτεται διάφορα, είχε αφοσιωθεί τόσο πολύ στην δουλειά της που δεν έβρισκε χρόνο να δει τους γονείς της. Τώρα ο πατέρας της ήταν στο νοσοκομείο και μπορεί να μην τον ξαναέβλεπε ποτέ.

Στο νοσοκομείο ο ιατρός τους ενημέρωσε ότι το χειρουργείο πήγε καλά, αλλά ο πατέρας της ακόμα να ξεπεράσει τον κίνδυνο. Η Άλισον δεν έφυγε ούτε στιγμή από το πλευρό του. Ευτυχώς λίγες μέρες μετά ο πατέρας της άνοιξε επιτέλους τα μάτια του.

«Είσαι καλά; Νόμιζα ότι θα σε χάσω για πάντα!»

«Κι όμως, είμαι ακόμα εδώ!»

«Συγγνώμη που δεν έρχομαι να σας βλέπω συχνά, τώρα όλα θα αλλάξουν θα δεις».

Η Άλισον έπρεπε να κοντέψει να χάσει τον πατέρα της για να καταλάβει ότι οι άνθρωποι φεύγουν, δεν είναι δεδομένοι και ο χρόνος κυλάει, σαν ένα λιωμένο παγωτό του καλοκαιριού. Που το αφήνεις σε μία γωνιά και το θυμάσαι μοναχά πριν λιώσει…   

[zombify_post]

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: verywellhealth.com