Οι αρθρογράφοι του Beezdom, δοκιμάζονται ξανά! Αυτή τη φορά προκλήθηκαν από ένα άλλο αρθρογράφο να γράψουν μία φανταστική, λογοτεχνική ιστορία από τον τίτλο ενός τραγουδιού. Η Δήμητρα Σάντη προκάλεσε την Ιωάννα Ανδρέου να γράψει μία ιστορία από το τραγούδι «Λευκή Καταιγίδα» από τον Παύλο Παυλίδη.

Για να δούμε Ιωάννα, can you bee a story writer?

[Χειμώνας , 2019]

Η μέρα ξημέρωσε αλλιώτικα.

Η Ελένη δεν αισθανόταν καλά. Κοιμήθηκε αρκετά, μα πάλι το πρωί ένιωθε αδιαθεσία. Κούραση, μια κούραση που δεν έλεγε να φύγει.. αφού η καθημερινότητα δεν μας αφήνει να δούμε καθαρά πως νιώθουμε.

Ντύθηκε , ετοιμάστηκε και άφησε τα προβλήματα της πίσω. Μια κούραση ανεξάντλητη την τραβάει πίσω καθημερινά. Δουλειά , υποχρεώσεις, νοικοκυριό, παιδιά και ένα σπίτι που πρέπει να βάλει σε τάξη. Το προσωπικό άγχος και το στρες παραμερίζονται, όπως συνήθιζε.

Σαν αυτές τις μέρες ξημέρωσαν πολλές. Τόσες, που πλέον η εξάντληση και ο πόνος έχουν γίνει κομμάτι της καθημερινότητας της. Αλλά ακάθεκτη αυτή να αγωνίζεται να τους ευχαριστήσει όλους και να έχει τα πάντα έτοιμα στην ώρα τους. Μια γυναίκα που επιδιώκει να είναι εντάξει στη δουλειά, πάντα βράχος για τα παιδιά της, να μοιάζει καλά και χαρούμενη για τον κόσμο και πάνω από όλα να είναι μια «καλή» σύζυγος.

Εκεί που χρειαζόταν κάποιον να της πει «ξέρεις δεν είναι ανάγκη να προσπαθείς τόσο»… , αυτός ο «κάποιος» μέσα στο χάος της καθημερινότητας ήταν χαμένος.

Ο πόνος , η εξάντληση , η συχνή απώλεια βάρους και πολλά άλλα άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους σιγά σιγά, χωρίς όμως η ίδια να καταλαμβαίνει τι γινόταν. Δεν είχε υπόψη της ότι πρέπει κάποτε να φροντίσει και για το δικό της καλό, τη δική της υγεία.

Ο σύζυγος της ήταν πάντα απορροφημένος με την δουλειά του και το οικονομικό τους πρόβλημα. Ένα ζευγάρι όπως τα περισσότερα του 20^ου αιώνα, που στο κρεβάτι γυρίζουν πλάτη κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πλάτη στο να αντιμετωπίσουν κυρίως τα προβλήματα της καθημερινότητας. Που ο καθένας ασχολείται με τα δικά του.

Δεν το έπαιρνε απόφαση να επισκεφτεί ένα γιατρό. Έλεγε πάντα βραχνιασμένη «που να τρέχω μέσα σε όλο αυτό το χάος των νοσοκομείων;» ή «δεν είναι τίποτα, θα μου περάσει».

Μέχρι που μια μέρα την βρίσκει ράκος στο νοσοκομείο. Μετά από μέρες και ώρες τρεχάματος σε γιατρούς , ειδικούς , εξετάσεις περίμενε επιτέλους να ακούσει τι ήταν εκείνο που την έφτασε στη στιγμή που κατέληξε στο νοσοκομείο πάνω σε ένα κρεβάτι.  

(…)

Η διάγνωση ήταν πλέον γεγονός.

Η οικογένεια έπαθε σοκ από την ανακοίνωση των γιατρών. Όχι γιατί η διάγνωση τέτοιου είδους δεν είναι πλέον συνηθισμένη, αλλά γιατί η Ελένη δεν τα παράτησε ποτέ και πάνω από όλους ήταν η οικογένεια της. Ποτέ δεν παραπονέθηκε.

Κι’ όλα έγιναν γρήγορα. Η πάλη ήταν άνιση. Όμως αυτή πάλεψε με όλες τις δυνάμεις που της είχαν απομείνει. Παρέμενε δυνατή για τα παιδιά της.

Ξημέρωσε αυτή η μέρα…

Ξημέρωσε και όταν έφτασε η ώρα ο ήλιος να δύσει , έπεσε μια «λευκή καταιγίδα»…

Λευκή, συμβολίζοντας την άνιση μάχη όλων εκεί έξω που παλεύουν για να βγουν νικητές και όχι νικημένοι. Καταιγίδα, γιατί τόσο γρήγορα έρχεται στα αυτιά των οικείων αυτών που νοσούν, αλλά αφήνει πίσω της ανεπανόρθωτες ζημιές.

Πρόληψη σημαίνει μισή θεραπεία.

Ο καρκίνος δεν είναι ανίκητος.

Δεν είσαι μόνος.

[zombify_post]

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: images.ctfassets.net