Loading

Κορωναίος ψυχολογικός πόλεμος!

Προσπαθώ να βρω κάτι θετικό να γράψω. Ίσως ως αλλεργική αντίδραση στη σωρεία ενέσεων αρνητισμού που δεχόμαστε καθημερινά. Νιώθω πως έχω υποχρέωση να φοβάμαι ή να αγχώνομαι. Νιώθω πως αν δεν το κάνω θα κριθώ για αδιαφορία ή ελλιπή αντίληψη των καταστάσεων. Όχι δεν ζω στον κόσμο μου. Και όχι δεν είναι το τέλος του δικού σας. Ναι εγώ η ματαιόδοξη υπό το πρίσμα κανονικών ημερών μπορώ να υπάρξω ως η αισιόδοξη των δύσκολων ημερών αν ξέρω πως αυτό έχουν ανάγκη οι καιροί. Αν ξέρω πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος να βγούμε αλώβητοι από αυτή την κατάσταση. Όχι δεν μιλώ για το σώμα. Πιο πολύ το πνεύμα μας πάσχει παρά το σώμα.

Ζούμε εν καιρώ πολέμου. Ψυχολογικού πολέμου. Θέλοντας και μη οι καταστάσεις παίζουν με τη ψυχολογία σου, τις αντοχές σου, την ηθική σου υπόσταση. Κι εσύ προσπαθείς να ανακαλύψεις τον εαυτό σου εν καιρώ κρίσης που φαίνεται να διαφέρει από εκείνον που είχες διαμορφώσει ως τώρα. Καταλήγεις μπαλάκι του πινγκ πονγκ να άγεσαι και να φέρεσαι από τα ΜΜΕ, τα διαγγέλματα, τους αριθμούς στα δημοσιεύματα. Μετράς τις μέρες εγκλεισμού. Προσπαθείς να διαμορφώσεις άποψη, μα όλα τρέχουν τόσο γρήγορα. Σε μια απόπειρα να εκφραστείς και να σκοτώσεις αυτό το αίσθημα απραγίας προσπαθείς να τοποθετηθείς. Θεωρείς ότι πρέπει να αποδοθούν ευθύνες. Φυσικό είναι να θυμώνεις, δεν είναι μια κατάσταση που επιλέξαμε.

Κι είναι κι αβεβαιότητα που σε σκοτώνει λίγο λίγο. Κοιμάσαι με μια πραγματικότητα και ξυπνάς με μια εξ ολοκλήρου καινούργια. Η ελαστικότητά σου να προσαρμόζεσαι στα νέα δεδομένα έχει αρχίσει να ασθενεί. Κι εσύ μαζί της. Βλέπεις? Ψυχολογικός πόλεμος.

Γι’ αυτό είναι που πρέπει να βγεις απ’ αυτό τα δεσμά του ψυχολογικά δαρμένου. Όχι δεν είναι οι μέρες κατάλληλες να αποδώσεις ευθύνες. Δεν είναι οι μέρες να κατηγορείς κυβερνήσεις. Δεν είναι οι μέρες να σου φταίει ο φοιτητής που θέλει να πάει στο σπίτι του. Δεν είναι οι μέρες να φωνάζεις στον παππού που βγήκε απ’ το σπίτι γιατί ήθελε να παίξει μια παρτίδα τάβλι. Όχι, δεν είναι οι μέρες. Ο θυμός, η πικρία, το μίσος και οποιοδήποτε άλλο αρνητικό συναίσθημα είναι όπλα που θα χρησιμοποιηθούν εναντίον μας σ’ αυτό τον πόλεμο. Μην προσπαθείς να τα βάλεις με τους συμμάχους σου.  Έχουμε κοινό εχθρό και αυτόν είναι που πρέπει να παλέψουμε.

Είναι οι μέρες ν’ αγαπήσεις. Ν’ αγαπήσεις την ανθρωπότητα. Γιατί το έχει ανάγκη. Γιατί νοσεί. Ν’ αγαπήσεις όσο μπορείς και όσους μπορείς. Να τους το δείξεις. Κι αν δεν μπορείς να αγκαλιάσεις με τα χέρια, μπορείς ν’ αγκαλιάσεις με τα μάτια. Να βοηθήσεις όπως και όσο μπορείς. Αυτό είναι το καθήκον σου. Να πράττεις με τρόπο που αφήνει στη συνείδησή σου ήσυχη. Να προτρέπεις κι άλλους. Είναι οι μέρες να δείξεις υπομονή. Είναι οι μέρες να επεκτείνεις τα όρια της αντοχής σου. Στη θέση που βρίσκεσαι εσύ βρίσκονται κι άλλοι τόσοι. Δείξε ανεκτικότητα για να πάρεις ανεκτικότητα. Είμαστε εμείς εναντίον του ιού. Είμαστε εμείς ενάντια στους κακούς εαυτούς μας. Είναι ένας πόλεμος που πρέπει να κερδίσουμε.

Ο πόλεμος για να κερδηθεί, θέλει ανθρώπους. Ανθρώπους κι όχι μπαλάκια του πινγκ πονγκ. Που ξέρουν να στέκονται στο ανάστημα τους. Που ξέρουν να κοιτούν στα μάτια. Να δίνουν και να παίρνουν αλήθεια. Θέλει ανθρώπους σε μια γροθιά ενωμένους κι όχι μουτρωμένα παιδάκια που τους κλέψανε τα δίκια τους. Θέλει ανθρώπους να παλεύουν για τα χαμόγελα στα πρόσωπα τα δικά τους και των άλλων. Θέλει ανθρώπους να πιστεύουν στις καλές μέρες. Όχι να τις περιμένουν να έρθουν. Να είναι διατεθειμένοι να τις φέρουν. Θέλει παν’ απ’ όλα ανθρώπους.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

svg

What do you think?

Show comments / Leave a comment

Leave a reply

svg
Quick Navigation
  • 01

    Κορωναίος ψυχολογικός πόλεμος!