Προς συμπλήρωση της αγαπημένης Μυριάνθης Πάτσικα στο άρθρο της με τίτλο «Ο πόνος της σερβιτόρας» αφήνω ΕΔΩ το σύνδεσμο για όποιον θέλει να επισκεφτεί τη σελίδα και να το διαβάσει.

Αχχχχχ Μυριάνθη μου! Πολλοί ήμαστε που έχουμε καεί από αυτές τις δουλειές. Don’t get me wrong! Ωραίες είναι και αυτές φτάνει να είναι διαλειμματικές, να είναι προσωρινές και να ΜΗΝ ΥΠΑΡΞΕΙ ΞΑΝΑ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΩΣ ΕΠΙΛΟΓΗ. Η αλήθεια είναι ότι όταν βγεις έξω σε τέτοιες δουλειές καταλαβαίνεις τα επίπεδα που η ανθρώπινη βλακεία μπορεί να φτάσει (με αγάπη τα λέω).

Εγώ σε αυτά τα επαγγέλματα εισήλθα από το 2014. Κάθε καλοκαίρι και από κάτι. ΝΑΙ έχω ζήσει πολλά και πλέον μπορώ να πω ότι έχω γίνει μουσιαμμάς (αποκτηνωθεί) γιατί ποτέ, και σημειώστε το καλά, μα ποτέ δεν παύουν οι εκπλήξεις, αλλά ακριβώς γι’ αυτό το λόγο τα περιμένεις ΟΛΑ.

Μύρι μου, αν μου επιτρέπεις να σε αποκαλώ έτσι, θέλω να ξέρεις, αν και πιστεύω ότι το έχεις καταλάβει, ότι εξαρτάται και από το πού δουλεύεις service. Συγκεκριμένα, αν είσαι σε κάποιο εστιατόριο, υποστατικό φαγητού, είναι πολύ διαφορετικό από το να δουλεύεις σε ένα κλαμπ βεβαίως βεβαίως.

Θυμάστε αυτά τα τερατάκια κάτω από το κρεβάτι μας, μέσα στις ντουλάπες που είχαμε σαν μωρά παιδιά; Σκεφτείτε, λοιπόν, αυτά τα τερατάκια να εμφανίζονται σε μορφές παραπόνου, γκρίνιας και συνήθως αγένειας σε αυτά τα ανθρώπινα προσωπάκια που χαρακτηρίζονται από την ιδιότητα του πελάτη. ΕΛΑ ΓΙΕ ΜΟΥ! Εκεί είναι η στιγμή που ένας σερβιτόρος πρέπει να συνδέσει τον κόσμο της κουζίνας με τον έξω κόσμο και το αντίθετο. Είναι η στιγμή που ενώ δεν φταις, πρέπει να απορροφήσεις την ένταση όλων ηρεμώντας τους όλους αυτούς, μαζί και τον εαυτό σου. Ξαφνικά φταις εσύ για όλα! Για την καθυστέρηση, για την μια κουταλιά λάδι έξτρα που ζήτησε ο πελάτης και δεν μπήκε γιατί ο μάγειρας έχει ακόμα 3579 παραγγελίες που πρέπει να ετοιμάσει (η κάθε μια με τη δική της παραξενιά), για το ζαβό το καλαμάκι και πλέον χάρτινο και όχι πλαστικό (γιατί φταις κι εσύ για αυτό), τη ρύπανση του πλανήτη, την κλιματική αλλαγή και την τρύπα του όζοντος. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι το έργο ενός σερβιτόρου δεν είναι τόσο απλό (ναι ναι…μπορεί να υπερβάλω και γω τώρα λίγο ΑΛΛΑ ΜΗΝ ΠΑΙΡΝΕΤΕ ΑΕΡΑ. Λίγο υπερβάλω!).   

Ωστόσο, αν είσαι έτσι, ας το πούμε, πιο βραδινός τύπος, πιο νυχτερίδα και δουλεύεις για παράδειγμα σε χώρους διασκέδασης με ωράριο 23:00- 7:00, στην καλύτερη, ααα τότε τα πράγματα λειτουργούν διαφορετικά. Δε αν είσαι και κοπέλα! ΟΥΧΟΥΥΥΥΥ! Έχεις κερδίσει λαχείο που λέμε (ΕΙΡΩΝΙΚΑ ΤΟ ΛΕΩ). Δεν θα αναφερθώ στο φλερτ (ήδη το κάνω) που ξαφνικά εσύ πρέπει να είσαι στο mood να ακούσεις όποια παπάτζα, μα όποια σκεφτεί ο καθένας και να γελάς κι όλας με ένα κουβά πάγο μπουκάλες ποτού στο κεφάλι (δεν θα κρυφτώ κολακευτικό είναι αλλά λίγοι το κάνουν σωστά). Θα εστιάσω στο γεγονός ότι ίσως, μπορεί η γκρίνια να είναι λιγότερη γιατί δεν νώθουν και πολύ (νιώθουν, αισθάνονται) παρόλα αυτά οι πρακτικές δυσκολίες μένουν. Τέτοιες είναι η ζέστη, το δεν με χωράει να περάσω, το σπρώξιμο, τα πιασίματα (ίουυυυ), τα ποτά που τα έχεις λουθεί, η μη συνεννόηση (καλά αυτή υπάρχει παντού και πάντα), οι λογαριασμοί (ΟΠΑΣ).

stateCY

Συμφωνώ απόλυτα με σένα Μυρι μου, οι ιστορίες αμέτρητες, οι εμπειρίες ακόμα πιο πολλές και οι θύμισες πλέον σχεδόν ξεκαρδιστικές. Ένα άρθρο δεν είναι αρκετό.

Καταληκτικά, όμως, να πω ότι δεν είμαστε και αχάριστες. Εννοείται ότι υπάρχουν και αυτοί που όχι μόνο κατανοούν και αποφεύγουν να σε φέρουν σε δύσκολη θέση αλλά μπορεί και να σε βοηθήσουν κι όλας και στην περίπτωση μου χαίρομαι που αυτοί είναι η πλειονότητα (ΠΡΟΣΟΧΗ όχι ο κανόνας) και όχι η μειονότητα.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: stateCY