Διανύεις την πιο «ευτυχισμένη» περίοδο της ζωής σου (το βάζω σε εισαγωγικά γιατί έτσι το βαφτίζουν οι τρίτοι, δεν είναι για όλους το ίδιο), αναμένεις με αγωνία τη στιγμή που θα κρατήσεις στην αγκαλιά σου το μικρό σου και είτε πάνε όλα καλά, είτε περνάς κάποιες δυσκολίες, προσπαθείς να φανταστείς πως θα είναι εκείνη η μαγική στιγμή.

Αφού διάβασες ένα σωρό ιστορίες, είδες βίντεο και φωτογραφίες, αναμένεις ότι και η γέννηση του δικού σου μωρού θα γίνει με φυσιολογικό τοκετό.  Κι εγώ αυτό ανέμενα αν και στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα και την καισαρική.  Δεν το σκεφτόμουν ως επιλογή, με επηρέαζε μάλλον η πορεία της εγκυμοσύνης μου και οι μικροδυσκολίες που αντιμετώπιζα. Μικροδυσκολίες οι οποίες για τον γιατρό μου δεν αποτελούσαν πρόβλημα γι’ αυτό και δεν μου είχε αναφέρει την πιθανότητα της γέννησης της μικρής με καισαρική.

Πολλές φορές όμως τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα υπολογίζουμε. Οι 40 εβδομάδες της κύησης είχαν ολοκληρωθεί κι εγώ πήγαινα καθημερινά για εξέταση και καρδιοακουογράφημα.  Σε μια από αυτές τις εξετάσεις, πρωί Κυριακής πήγα με σκοπό να επιστρέψω και πάλι στο σπίτι -ούτε τη βαλίτσα μου δεν είχα μαζί μου- αλλά τελικά με κράτησαν μέσα. Μέχρι να μου φέρουν οι δικοί μου τα πράγματά μου οι γιατροί άρχισαν τις διαδικασίες για πρόκληση τοκετού και τεχνητούς πόνους. Έλα όμως που η μικρή δεν ήθελε να βγει! Μετά από αναμονή και προσπάθεια 15 περίπου ωρών η καισαρική δεν ήταν πλέον εύκολη λύση αλλά λύση ανάγκης.

Ακούγοντας τους παλμούς του μωρού να πέφτουν, ακόμα και να χάνονται, δεν σκέφτηκα καθόλου ότι τα πράγματα δεν θα ήταν όπως τα φανταζόμουνα. 

Ενώ βρισκόμουν με την οικογένεια και το σύζυγό μου, ξαφνικά βρέθηκα μόνη μου σε ένα κρύο δωμάτιο, δεμένη πάνω σε ένα κρύο κρεβάτι και περικυκλωμένη από γιατρούς και νοσοκόμες. Μπροστά μου κρεμασμένο ένα πράσινο πανί, σύρματα στο στήθος και στα χέρια μου κι ένα παγωμένο υγρό να απλώνεται στη κοιλιά μου.

Σε λίγα λεπτά το αναισθητικό έρεε στις φλέβες μου και τότε συνειδητοποίησα ότι δεν θα ήμουν ξύπνια τη στιγμή που η κορούλα μου θα ερχόταν στο κόσμο, δεν θα άκουγα καν το πρώτο της κλάμα, ήταν αργά δεν είχαμε χρόνο για επισκληρίδιο μου είπαν και τότε σκέφτηκα ότι δεν θα ρίσκαρα για τίποτα τη ζωή της μικρής μου. Η μάσκα οξυγόνου τοποθετείται στο πρόσωπό μου και 1…2…3… όλα μαύρα.  Ξύπνησα μετά από δύο ώρες περίπου και δεν μπορούσα να κουνηθώ, κρύωνα, πονούσα, ένιωθα ένα περίεργο μούδιασμα στη περιοχή της κοιλιάς.. Ήθελα τόσο πολύ να δω και να κρατήσω στην αγκαλιά μου το μωρό αλλά ήταν αδύνατο, δεν είχα δύναμη ούτε το χέρι μου να σηκώσω ψηλά.

Όταν μου την έφεραν λίγο αργότερα για να τη θηλάσω, μάζεψα όλες μου τις δυνάμεις για να καθίσω στο κρεβάτι και να καταφέρω να το κάνω σωστά. Η όποια μετακίνηση απαιτούσε χρόνο και τεράστια προσπάθεια.  Σκεφτείτε μόνο ότι για να καθίσουμε ή να περπατήσουμε χρησιμοποιούμε τους μύες της κοιλιάς και οι μύες αυτοί λίγες ώρες νωρίτερα είχαν κοπεί και ραφτεί.  Και μην ξεχνάτε ότι από μια ουλή μερικών εκατοστών είχε καταφέρει να βγει ένα μωράκι!

Η επίσκεψη στην τουαλέτα ήταν πραγματικά τρομακτική εμπειρία. Υπήρχαν στιγμές που έλεγα καλύτερα να μην πάω, δεν ήταν λύση όμως αυτή.  Όπως λύση δεν ήταν το να μην τρώω για να αποφύγω άλλα. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι η καισαρική είναι ένα κανονικότατο χειρουργείο, άρα πρέπει να λάβουμε υπόψη όλα τα μετεγχειρητικά, πόσο μάλλον όταν σ’ αυτό το χειρουργείο τα εσωτερικά όργανα της κοιλιακής χώρας έχουν μετακινηθεί. 

Βήχας, φτάρνισμα και γέλιο είχαν απαγορευτικό, αφού κι αυτά προκαλούσαν πόνο κυρίως στη περιοχή της τομής. Ακόμα και το μπάνιο που σε άλλες περιπτώσεις είναι στιγμή χαλάρωσης και ευχαρίστησης, τις πρώτες μέρες ήταν σαν τιμωρία.

Αν και ήμουν νομίζω δυνατή η βοήθεια και τα παυσίπονα για κάποιες μέρες ήταν απαραίτητα.  Για μένα όμως το πιο σημαντικό είναι να μην τα βάζεις κάτω. Πονούσα αλλά προσπαθούσα, ήξερα ότι αν εκμεταλλευόμουν το πόνο μου και να περιοριστώ σε ένα κρεβάτι δεν θα μου έκανε καλό. Εξάλλου έπρεπε να σηκωθώ, έπρεπε σιγά σιγά να καθίσω και να περπατήσω μόνη μου, γιατί αυτό θα με βοηθούσε ώστε να αναλάβω τη φροντίδα της μικρής μου το συντομότερο.

Δεν ήθελα και δεν θέλω κανείς να με λυπάται που η κόρη μου ήρθε στο κόσμο με καισαρική τομή. Δεν ανέχομαι όμως ούτε να με προσβάλλουν γι’ αυτό, να με υποτιμούν ή να μου λένε ότι δεν γέννησα. Γέννα δεν είναι μόνο η φυσιολογική διαδικασία μέσα από την οποία έρχεται στο κόσμο ένα μωρό.  Είμαστε στον 21^ο αιώνα και η καισαρική πρέπει να είναι μια αποδεκτή από όλους διαδικασία.  Εξάλλου αν δεν υπήρχε η μέθοδος αυτή όχι μόνο το δικό μου παιδί αλλά και εκατομμύρια παιδιά σε όλο το τον κόσμο δεν θα κατάφερναν να έρθουν στη ζωή.

Όλοι συμφωνούμε στο ότι κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, όποιος κι αν είναι ο λόγος όμως  που μια γυναίκα φέρνει στο κόσμο το παιδί της μέσω καισαρικής, σε καμία περίπτωση κανείς δεν πρέπει να θεωρεί τη καισαρική ως εύκολη λύση, αφού όπως αποδεικνύεται μάλλον είναι δυσκολότερη γιατί πέραν από τους πόνους που έχει να αντιμετωπίσει η μητέρα, χρειάζεται και περισσότερο χρόνο ανάρρωσης.

Σκεπτόμενη τώρα όλα αυτά, στο ενδεχόμενο μιας δεύτερης εγκυμοσύνης σίγουρα θα προσπαθούσα για ένα φυσιολογικό τοκετό (VBAC) οι πόνοι όμως της καισαρικής δεν θα με τρόμαζαν και δεν θα με εμπόδιζαν να την επαναλάβω αν χρειαστεί!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com