Κάθε χρόνο, ίδια μέρα, ίδιες απορίες.
Αφού σβήσουν τα κεράκια αρχίζεις και αναρωτιέσαι. Ένας υπαρξιακός χαμός στο κεφάλι σου.
Τι κάνω πλέον; Πού πάω; Τι πρέπει να αλλάξω; Τι αποκλείω από τη ζωή μου τώρα που μεγάλωσα;
Μια ετήσια αναστάτωση που βιώνουμε εμείς, που μεγαλώνουμε νωρίτερα απ’ την ώρα μας. Που ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα απ’ ότι στους υπόλοιπους.
Υπάρχει όμως κανείς που να σου απαγορεύει κάτι με την δικαιολογία ότι μεγάλωσες; Είναι κάτι που η ηλικία σου δεν στο επιτρέπει; Και τι είναι η ηλικία μας δηλαδή; Ο φραγμός στα θέλω μας; Το όριο της λογικής; Και τι είναι το λογικό σ’ αυτή τη ζωή; Και ποιος το ορίζει;
Με αφορμή μια πρόσφατη ιστορία μιας φίλης, χήρας απ’ τα πενήντα, αναλογίζομαι τα ηλικιακά «ανεπίτρεπτα». Εκείνη εμφανίσιμη και καλοντυμένη, αλλά ηλικιακά εκτός πλαισίου για να προχωρήσει τη ζωή της. Να γνωρίσει ξανά τον έρωτα. Ένα εμπόδιο ήταν τα παιδιά της. Μάλιστα, αυτά που μεγάλωσε, ανάθρεψε και τους έδωσε κάθε ελευθερία για να είναι ευτυχισμένα.
Τώρα στέκονται εμπόδιο στη δική της προσωπική ελευθερία. Δεν μπορούν να τη δουν με άλλον άνδρα, της το απαγορεύουν.
Δεύτερο εμπόδιο, που για τους περισσότερους παίζει σημαντικό ρόλο στο να ζήσουν τα θέλω τους, είναι η γνώμη των γύρω. Της περίεργης γειτόνισσας που παραμονεύει στο παράθυρο περιμένοντας για «κίνηση». Του κουτσομπόλη φίλου, που θα σε σχολιάσει πικρόχολα. Εκείνα τα ψιθυρητά που εσύ τα ακούς σαν μεγάφωνα στο κεφάλι σου, στις οικογενειακές συγκεντρώσεις, αν τολμήσεις να φέρεις νέο πρόσωπο. Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν οι κακής λογής άνθρωποι. Αυτοί που σε σχολιάζουν για να χλευάσουν, γιατί αυτό τους ικανοποιεί. Μάλλον αιτία μια αδιάφορη ζωή.
Πολλές φορές στάθηκε σημείο αναφοράς σε συζητήσεις η εξωτερική εμφάνιση και κατά πόσο πρέπει να συμβαδίζει με την ηλικία μας. Όχι τόσο για το άρρεν φύλο, γιατί αυτοί όταν ντύνονται σαν εικοσάχρονοι είναι γιατί είναι μοντέρνοι και προοδευτικοί.
Ενώ μια αρκετά ώριμη γυναίκα όταν ντύνεται νεανικά, όταν περιποιείται τον εαυτό της φροντίζοντας να γυμνάζεται, να βάφεται και να πηγαίνει κομμωτήριο, αμέσως θα σερβίρουμε όποια πρόστυχη λέξη υπάρχει στο λεξιλόγιο μας. Και φυσικά θα τη χαρακτηρίσουμε ξεδιάντροπη -στην καλύτερη περίπτωση- και «γερομπεμπέκα».
Κι ενώ κάποιοι θέλουν να κρύβουν χρόνια, στην αντίπερα όχθη υπάρχουν εκείνοι που βιάζονται να μεγαλώσουν. Αυτοί που κάνουν ό, τι πιο μεγαλίστικο περνάει απ’ το χέρι τους. Αυτοί που σπρώχνουν τα χρόνια για να κυλήσουν γρήγορα. Ίσως γιατί θέλουν να γίνουν αποδεκτοί από την παρέα ή ακόμα για να προσελκύσουν ερωτικά κάποιον/α.
Το πιο ρατσιστικό απ’ όλα που έχω ακούσει είναι για τις γυναίκες που θέλουν να γίνουν μητέρες, αλλά ο χρόνος της πρόλαβε. Που θέλουν να δώσουν σ’ ένα μικρό πλασματάκι την ασφάλεια και την φροντίδα, άλλα δεν τους είναι εφικτό λόγω ηλικίας.
Είναι ανεπίτρεπτο εν έτει 2019 να το στερείται αυτό σε μια γυναίκα που θέλει να προσφέρει και να νιώσει το μητρικό ένστικτο. Η επιστήμη προχωρά. Θα πρέπει κι εμείς μαζί της.
Άδικο η ηλικία να μας βάζει φραγμούς οριοθετώντας
τα θέλω μας. Πιο άδικο να μας βάζουν όρια οι γύρω μας, η κοινωνία να τοποθετεί
τείχη στα θέλω μας. Στην τελική ποιος θα μας ρωτήσει; Ποιος θα ενδιαφερθεί πραγματικά
αν είμαστε ευτυχισμένοι εκτός απ’ τον εαυτό μας; Τα όρια του κάθε ανθρώπου
ξεχωριστά βρίσκονται στα δικά του μέτρα. Στις δικές του ιδεολογίες και αρχές. Και
τα όρια υπάρχουν στα μαθηματικά, όχι στα συναισθήματα.
Η ζωή του καθενός εξαρτάται απ’ τις επιλογές του.
Πάψε λοιπόν να λες «μεγάλωσα» και μη σε νοιάζει αν λεν οι άλλοι «μεγάλωσες». Να νιώθεις ότι η ζωή που αφήνεις είναι αυτή που ονειρεύτηκες, χωρίς απωθημένα. Το κορμί σου μπορεί να γεράσει, το πρόσωπο να ρυτιδώσει, αλλά τη ψυχή και το μυαλό μπορείς να τα κρατήσεις νεανικά όσο ζεις.
What do you think?
Show comments / Leave a comment